hippe vogels

hapjes uit de stilte?

Bij de kip of het ei kun je je nog afvragen wat er eerder was, de kip of het ei, een vraag die Alice Shirrell Kaswell in 2003 overigens experimenteel heeft beantwoord.
"Which came first — the chicken or the egg? I tackled the question experimentally, using a chicken, an egg, and the United States Postal Service (USPS).
I mailed the chicken and the egg, each in its own separate packaging, and kept careful track of when each shipment was sent from a post office in Cambridge, Massachusetts, and when it subsequently arrived at its intended destination in New York City…."
De conclusie was duidelijk: de kip kwam eerst.

Maar als het gaat om muziek en stilte...

Muziek is een creatieve manier om smakelijke hapjes aan de stilte te ontnemen.
De stilte was er eerder, en zal altijd de oorsprong vormen, de grond zijn, de sine qua non van muziek.
Stilte laat muziek in relief uitkomen.
De toon of combinatie van tonen, de boventonen, de lengte en luidheid, dat alles bij elkaar is slechts een verwaarloosbaar klein deel van het oneindig aantal mogelijke geluiden die er op een willekeurig moment zouden kunnen zijn.
Wat is muziek nu anders dan min of meer geordende bewegingen van moleculen in de lucht? Een vorm van energie die zich op bepaalde wijze aan ons voordoet, aan ons opdringt, door ons heen reist, waartegen wij geen enkel verweer hebben.
Dankzij ons gehoorzintuig doet deze vorm van energie zich aan ons voor als muziek.
Als stilte die zichzelf verbaast door zich, onontkoombaar door ons heen, te vermommen als muziek.

Op soortgelijke wijze zie ik materie als een creatieve manier om smakelijke hapjes uit de leegte te nemen.
Wij bestaan voor ongeveer 99,99999% uit leegte. Voorzover we geen leegte zijn, kun je het stukje niet-niets even zo goed energie noemen als 'materie'.
Energie, die zich, min of meer geordend, vanwege onze zintuigen, aan ons voordoet als tastbaar, met bepaalde kleur en textuur.

Zit het meest wezenlijke van ons, dat wat ons maakt tot wie we denken te zijn, in het relief of in de achtergrond, in de muziek of in de stilte, in de materie of in de leegte?

Als het in het relief zit, als we de muziek zijn, de min of meer geordende energie zijn, waar beginnen we dan, en waar houden we op?
Wij zijn dan even tastbaar en stabiel, stel ik me voor, als een draaikolkje om een steen in een rivier, een dynamische patroon zonder duidelijk afgegrensd begin of einde, en niet eens aanwijsbaar zonder het water dan ons vormt.

Als de leegte is wat het meest wezenlijk aan ons is, als het de stilte is, dan zijn we in wezen grenzenloos en één met alles.

Is het wel relevant om hier te kiezen tussen één van de twee? Want tegelijk met het waarnemen van de figuur tegen de achtergrond, het horen van de muziek, het voelen van de materie (een waarneming die bestaat uit de manier waarop ons bewustzijn de signalen van onze zintuigen ervaart en interpreteert) creëren we die achtergrond, die stilte, die leegte.

Dus hoe kunnen we het één zijn zonder het ander?

Het andere, die stilte, die leegte ziet zich tegelijk met onze waarneming van het ene , de muziek, de materie, bevestigd in zijn bestaan.

Sterker nog, we kunnen zeggen dat de stilte niets is (ook geen stilte) zonder niet-stilte, dat stilte en muziek elkaar op hetzelfde moment creëren, zoals materie en leegte elkaar op hetzelfde moment creëren, wanneer het bewustzijn via de zintuigen volledig spontaan het onderscheid maakt tussen één en ander, tussen muziek en stilte, tussen materie en leegte.

Duizelingwekkend.

Feynman Lectures on Physics op muziek

Stel je voor, je zit als componist verlegen om inspiratie, wat moeten de titels van de Feynman Lectures dan een bron van ideeën zijn. Ik voel spontaan muziek bij de volgende titels:

Time and Distance: een koel stuk met piepjes en knarsjes, in een gestaag ritme

Conservation of Energy: warm, intens

Conservation of Momentum: syncopisch, dansante

Characteristics of Force: krachtig, luid, nu en dan heel subtiel

Rotation in Two Dimensions: melodieus, met vraagtekens, en toch enige substantie om houvast te geven.

Center of Mass Moment in Inertia: traag, telkens met nadruk terugkerend naar de grondtoon.

Jammer dat ik niet vaardig ben in het vertalen van gevoelens in muziek, want ik hoor hoe het moet klinken.
Misschien ga ik het nog wel eens proberen. Op de momenten dat ik geen wiskundetoets meer hoef na te kijken, geen onderzoeksverslag van studenten hoef te lezen, en geen tentamens meer hoef te coördineren. Hm. Laat ik maar eens aan de slag gaan....

Hieronder nog meer titels, voor nog meer inspiratie. Welke muziek hoort hier volgens jou bij?

Rotation in Space
The Harmonic Oscillator
Principle of Least Time
Geometric Optics
Diffusion
Inside Dielectrics
The Magnetism of Matter
Magnetic Resonance
Elastic Materials
Curved Space
Wave and Particle Viewpoints
Probability Amplitudes
Identical Particles
Spin One
Spin One-Half
Amplitude Dependence On Time
Hyperfine Splitting
Propagation in a Chrystal Lattice
Semiconductors
The Independent Particle Approximation
The Motion of Planets around the Sun

over muziek en ouder worden

Afgelopen week was ik naar Het Concertgebouw.
De Unvollendete van Schubert, plus de 4e van Mahler, uitgevoerd door het studentenorkest Sweelinck.
De 4e van Mahler was prachtig gedaan, en de muziek vond ik opnieuw weer mooi en fascinerend.
De Unvollendete van Schubert hoorde tot mijn favorieten toen ik een jaar of 16 was. Ik heb me toen ook ingespannen het thema in notenschrift weer te geven. Ik moet het nog ergens hebben. Ik dacht, ik zoek het even op en scan het even, maar ik kon het gelukkig niet vinden, anders had ik mijzelf de rest van de dag wellicht weer verloren in een vergaan verleden.

Overigens, ik las onlangs in de NRC dat ouderen zich het gelukkigste voelen. Een van de wetenschappers van het aangehaalde onderzoek, Peter Ubel, vertelt:

“People often believe that happiness is a matter of circumstance, that if something good happens, they will experience long-lasting happiness, or if something bad happens, they will experience long-term misery,” he says. “But instead, people’s happiness results more from their underlying emotional resources — resources that appear to grow with age. People get better at managing life’s ups and downs, and the result is that as they age, they become happier — even though their objective circumstances, such as their health, decline.”

Pas een paar dagen daarvoor had ik iets dergelijks bedacht, dat er misschien een proces in ons mensen gaande is dat maakt dat we ondanks het verval (....?!) toch gelukkiger worden.
'Objectief' beschouwd lijken er allerlei dingen minder leuk: lichamelijk minder energiek, de zintuigen gaan achteruit, het geheugen is minder betrouwbaar, uiterlijk rimpeliger en vormelozer, minder passend in het ideaalbeeld. Pfff, dat besef ik heel sterk als ik met één of meer dochters over straat loop. Plotseling draaien de mannelijke hoofden zich om, dat ben ik al een tijdje niet meer gewend.....
Maar goed, ondanks al dat soort teloorgang, vergane glorie, zeg maar, voelt het van binnen prettiger dan ooit tevoren.
De onrust is enorm verminderd, ik sta meer open en tolerant tegenover wat er om me heen gebeurt en ik lijk meer tijd simpelweg genietend door te brengen.
Misschien omdat een druk is weggevallen. Zonder draaiende hoofden houd ik me minder bezig met hoe ik er uit zie, hoe ik loop en hoe ik kijk.
Dat bevrijdt.
Het geeft me veel meer kans om mezelf te zijn, te leven vanuit een open en toch stil middelpunt.
Of in de woorden van Peter Ubel, naarmate we ouder worden leren we beter om te gaan met de tegenslagen in het leven. Maar hoe dat precies komt, dat lijkt me nog een onbeantwoorde vraag.

Waar was ik gebleven.... het concert, muziek.

Het viel me op dat ik de Unvollendete nog steeds wel mooi vond, maar enigszins klef. Een ander stuk uit die tijd, de Préludes van Franz Liszt, heb ik onlangs hiervandaan gedownload, en ja, nog steeds mooi, maar opnieuw enigszins klef.
Het is te puberaal, zal ik maar zeggen.
Men neemt de eigen emoties te serieus.


Beethoven, ook één van mijn alltime favourites, doet dat weer heel anders. Ook daar de emoties, maar er zit toch de grap achter, vergelijkbaar, eigenlijk, met Muse, die ik ook ontzettend leuk vind.

Muse mega-niseert het melodrama; vergroot het melodrama tot megaproporties, en tegelijkertijd tongue-in-cheek.
De emoties zijn er, onverdund en intens, en toch is er iets groters dat hier om moet lachen.
Dat hoor ik ook in kletzmer muziek, de jiddische ellende die een kwartslag draait en daardoor grappig vervormt in de lachspiegel, ach, is het dan gewoon een lach en een traan.....? Smartlapperij?

Nu we het over het downloaden van muziek hebben: waarom is het zo'n zootje op muzieksites?
Soms vind je de artiesten onder hun achternaam, maar vaker onder hun voornaam.
Bij de klassieke muziek is het helemaal een rommeltje. Daar kun je je favorieten terugvinden onder de voornaam van de uitvoerenden, bv. het lied 'L'Amour Est Un Oiseau Rebelle' uit Carmen van Georges Bizet gezongen door Maria Calles vind je onder de M van Maria.
Zeker nu je niet meer gebonden bent aan de aankoop van een heel album, maar per song kunt downloaden, moet er toch iets slims op te vinden zijn dat je een dergelijk lied terug kunt vinden onder de A van Amour, de B van Bizet, de C van Carmen of van Callas, de G van Georges en de M van Maria? Een goede zoekmachine doet natuurlijk ook een hoop. Deze site lijkt die wel te te hebben. Want als ik 'Amour' en 'Oiseau' in tik, komt dit lied gelukkig toch naar boven, maar dan blijken er nog wel vijf andere uitvoeringen te zijn, en allemaal op een andere plek ondergebracht.

Het valt niet mee: het toegankelijk maken van een groot databestand....

eva gaat notebooken

De Aanleiding

Mijn vader van 93 is een rijke bron van verhalen.
Hoe ging het toe in het Amsterdam van 1920, 1930, 1940?
Hij vertelt ze graag, maar schrijft ze niet op.
Het zou jammer zijn als de verhalen verloren zouden gaan.
Vandaar dit plan voor een project:
Ik ga vanaf eind augustus twee keer per week bij mijn vader op bezoek en voer zijn verhalen realtime aan een rekenbeestje op mijn schoot.

De Zoektocht

Snel, gebruiksvriendelijk, maar vooral klein en licht in gewicht.
Wees op je hoede als de pc-koopman je vraagt of het ietsje minder mag zijn; hoe kleiner, hoe duurder.

Het beeldscherm neemt het meeste gewicht voor zijn rekening; een kleiner beeldscherm betekent een kleiner én lichter notebook. Die kleinere afmetingen vormen een uitdaging voor de fabrikant die er nog een heleboel snoepgoed in kwijt wil: een dual core processor, een harde schijf natuurlijk, werkgeheugen, modem, een microfoon, ingebouwde camera, slots zus en slots zo:

3 x USB 2.0
1 x Fast infrared (FIR) port
1 x VGA for external monitor
1 x PC Card slot (Type II)
5-in-1 card reader (SD/MMC/MS/MS PRO/xD)
1 x IEEE 1394 port
1 x Modem (RJ-11) port
1 x Gigabit Ethernet (RJ-45) port
1 x Speaker/ headphone/ line-out jack with S/PDIF support
1 x Microphone/line-in jack
1 x 124-pin Acer ezDock connector
1 x DC-in jack for AC adapter

Een hele slot-gracht rondom je minikasteeltje. En dan nog een ventilator om te zorgen dat het daarbinnen niet te heet wordt.

Verdere wensen: het notebook moet via een docking station aan te sluiten zijn op luidsprekers en grote monitor; scherm van de notebook eventueel samen te gebruiken met de monitor op mijn bureau; compact flash geheugenkaart van mijn digitale camera direct leesbaar zonder extra randapparatuur.

Gevonden?

Op dit moment heb ik mijn oog laten vallen op de Acer Travelmate 3012WTMib.

Maar toen ik gisteren bij de pc-winkel ging kijken om het ding te voelen en te besnuffelen, bleken ze hem niet in voorraad te hebben, en de verkoper bleek, zul je altijd zien, zelf laaiend enthousiast over zijn IBM Lenovo X60.
Die nog weer 300 euro duurder is....

Nu ja, ik broed er nog even op.

digitale televisie

UPC heeft voor haar klanten iets nieuws bedacht.
Digitale televisie.
Twee maanden geleden werd ik al gebeld of ik wilde overstappen.
Ik had digitale televisie nog niet gemist, dus ik zei nee.
Daarna kreeg ik een dvd in de bus, waarop digitale televisie werd aangeprezen. Ten minste, dat denk ik, want ik heb hem nog nooit bekeken.
Toen werd ik weer gebeld of ik wilde overstappen.
Nee.
Toen kreeg ik weer een brief van UPC: Binnenkort ontvangt u GRATIS!!! de voor digitale televisie vereiste mediabox. Nou, nou, dacht ik, wat gaat er een hoop geld zitten in de promotie van digitale televisie.
En daar betaal ik via mijn abonnementsgeld natuurlijk gewoon aan mee.

Inderdaad kwam enkele dagen later de postbode een pakket brengen. Ik heb het toch maar aangenomen. Beetje nieuwsgierig.

Na bestudering van de handleiding concludeerde ik dat een nieuwe coaxkabel zou moeten aanschaffen van ongeveer zeven meter. C12 kwaliteit, verkrijgbaar bij de betere speciaalzaak.
Was ik tot op dat moment nog wel bereid geweest om de 'mediabox' even aan te sluiten om te zien of digitaal echt zoveel mooier was, de noodzakelijke aankoop van een nieuwe kabel bleek in de praktijk een onneembare hobbel.

Dit alles telde op bij mijn vermoeden dat ik inmiddels voor internet bij UPC teveel betaalde.
Daarnaast vermoed ik dat op termijn televisie ook via internet zal gaan, niet meer via de kabel. De kabel zal steeds meer een achterhoedegevecht gaan leveren bij het doorgeven van amusement en nieuws, en ik heb geen zin de kosten van dat gevecht aan UPC te gaan betalen.

Tijd dus voor een overstap en onderzoek naar alternatieven.

Al snel ontdekte ik bij de breedbandwinkel dat ik bij Wanadoo zo'n € 20 per maand goedkoper uit zou zijn, dus inclusief BTW bijna € 300 per jaar. Plus hogere snelheden. Plus een draadloos modem, handig voor het notebook dat ik binnenkort ga aanschaffen.

Ik wilde dus direct overstappen, maar er was een klein probleempje:
Een tijd geleden was ik ook via UPC gaan telefoneren en mijn abonnement bij KPN opgezegd. En Wanadoo kan mij alleen maar een ADSL-abonnement verkopen als mijn telefoon via KPN gaat.
Vooruit dan maar, eerst weer de weg terug naar KPN, en vervolgens naar Wanadoo. Kost weer € 50 euro aansluitkosten bij KPN, maar daarna ga ik mijn voordeel verdienen....

Dit bericht is:

O uitermate saai
O enigszins interessant
O ongemeen boeiend

de wil die niet vrij is

Voor ieder ander wellicht zo klaar als een klontje, maar voor mij plotseling een nieuw inzicht. "Vrije Wil", dat wil zeggen, keuzevrijheid, is iets heel anders dan "Wil" dat wil zeggen, de wens om iets te gaan doen of iets te laten gebeuren..

Zo bleek de kwaliteit van het boek ("The Illusion of Conscious Will" van Daniel Wegner) dat we in ons leesgroepje lezen geen beperkende factor voor de kwaliteit van de ideeën die bij mij opkwamen.

Het onderscheid tussen "vrije wil" en "wil" deed me plotseling realiseren dat het gevoel dat onze wil vrij is, dwz dat we ook iets anders zouden kunnen doen dan we doen, voortkomt uit de observatie dat we nu iets anders doen dan een tijdje geleden, en dat daar een behoefte, een drang, een wens, een gedachte met een gevoel van wenselijkheid aan voorafging.
Dat geeft ons de illusie dat we op een bepaald moment een keuze hebben gemaakt, vermoedelijk alleen als verschillende mogelijke handelwijzen in onze gedachten zijn geweest en we uiteindelijk één van deze handelwijzen uitvoeren. Maar wat we uiteindelijk gaan doen, dat is waar ons lichaam (of wat we de combinatie lichaam/geest zouden kunnen noemen) de voorkeur aan geeft. Wat we doen, dat wilden we kennelijk. Het is niet mogelijk iets anders te willen dan we willen, want wat we willen is het gevolg van onze genetische aanleg in combinatie met onze ervaringen, en dan misschien nog wat toeval en gewoonte. Probeer maar eens iets anders te willen dan je wil. Dat gaat niet.

Niks vrij aan, dus.

Maar dat gevoel, de illusie van een keuze komt voort uit de ervaring van 'wil', de ervaring van beweging op weg naar iets bepaalds, en niet op weg naar iets anders dat we ook in onze gedachten hadden maar dat we uiteindelijk niet gaan doen.

Hoe lang kun je een ei bewaren?

Hoewel ik geen ster was in scheikunde -- om daar enig begrip van te krijgen moest je eerst het nodige uit het hoofd leren, en daar zat mijn weerstand -- zijn er niettemin toch flarden blijven hangen, of mogelijkerwijs in de loop der jaren aan komen waaien en blijven kleven op de spaarzame ondergrond die Mevrouw Smit, onze scheikundelerares, bij mij had weten aan te brengen.
Mevrouw Smit was een opvallend onopvallende verschijning in onze dynamiese schoolgemeenschap met een cohort jonge, vernieuwingsgezinde, maatschappijkritiese docenten.
Ze was om te beginnen ontzettend oud, slechts een jaar of vijf jonger dan ik nu, schat ik.
In een tijd waarin zowel lerares als leerlinge de school hip en minirockend onveilig maakten, en bloemenkinderen in indiakatoen vol spiegeltjes en kleurig borduursel tijdens de lessen hun armbanden lieten rinkelen bij het breien van alweer een tof mutsje, viel Mevrouw Smit volledig uit de toon met een lange bruine rok en zware, degelijke schoenen. Hoewel een dergelijke verschijning tot ordeproblemen zou kunnen leiden, was dat bij Mevrouw Smit niet het geval. Met ijzeren (Fe, tweewaardig of driewaardig) hand regeerde zij de klas. Zo herinner ik het me althans.
Haar domein, het scheikundelokaal, was blindelings te vinden door je neus te volgen. H2S, waterstofsulfide (ik weet het nog!), beter bekend als de lucht van rotte eieren, reikte om de een of andere reden het verst van alle merkwaardige geuren die wij wisten te produceren, en bleef het langste hangen. Zo leerde ik dus hoe rotte eieren moesten ruiken.

Laat ik nu nog nooit een echt rot ei hebben geroken, althans, niet als ei, wel als gewezen ei, gekookt of gebakken, dat ergens van binnen verteerd wordt en dan naar het schijnt iets van waterstofsulfide kan produceren. Hier laat ik de details aan je verbeelding over, als je het niet erg vindt.

Hoe lang kun je een ei bewaren, is nu de vraag, hoe lang duurt het voordat een ei een rot ei wordt?

Gisteren was die vraag actueel toen ik asperges had gekocht en ik op zoek naar mogelijke bereidingswijzen opnieuw las dat een ei erbij hoorde. Verse asperges, moet je weten, eet ik gemiddeld eens in de twee jaar, daar heb ik geen routinerecept voor.

Achter in de koelkast vond ik nog eieren, die ik misschien wel zes weken geleden gekocht had. Het zou ook vier maanden geleden kunnen zijn, in ieder geval zolang geleden dat ik me afvroeg of ze niet bedorven waren.

Het ei kookte ik om economische (gas en afwas) redenen met de aardappelen mee, en pelde ik pas toen de asperges al onder een verleidelijk laagje mosterdroomsaus met kappertjes lagen te dampen.
Het ei liet zich niet kennen. Niks rots aan, dus hup, het mocht mee op de foto.

Het nagerecht was evenzeer om de vingers bij af te likken, aardbeien bestrooid met gemalen kokos, overgoten met bananenroommoes.

Jammie.

ps. Ik weet niet waarom Blogger ervoor kiest om mijn maaltijd op zijn kant te weer te geven. In mijn computer glijdt het eten niet van de tafel af, zoals hier.

Waar in Amsterdam zie je dit?

Elke dag weer iets verrassends.
Ik reken op jou, hoor Arthur, om mij de geschiedenis hiervan te vertellen, en wat het te betekenen heeft.

Cave of the Yellow Dog

Naar de film met Annemie. De afwezigheid van elke zweem van Hollywood-emoties was als een groene oase. Verademing.
Weidse Mongoolse landschappen, het verhaal losjes en ruim verteld, en toch geen scene te veel of te weinig. Fascinerend om te zien hoe een gezin totaal vanzelfsprekend zijn dagelijkse gang leek te gaan. Geen neurotisch gedoe als er iets mis gaat of als iemand een fout maakt. Er gaat iets mis. Iemand maakt een fout. Punt. Hoe lossen we dat op? Daar gaat het dan om, niet om 'opvoeden' of verwijten maken, dat alleen maar averechts werkt. Dat vond ik nog het meest opvallende van de film, hoe de moeder met haar kinderen omging. Een voorbeeld. Zo moet het zijn, dat voelt goed, om dan toch maar toevlucht te nemen tot een cliché.
Bijzonder.

Na afloop nog even napraten in het glazen café in een verbouwend Rialto, met uitzicht op de Ceintuurbaan en het Sarphatipark.



Annemie liet zich inspireren door de film.

Wat is Amsterdam toch mooi en leuk

Toen het een paar dagen geleden nog prachtig weer was, hebben Anna en ik het maximale gehaald uit ons weergaloze plekje aan het water, op het terras van Café De Jaren.
Veel te zien, veel te horen, veel te proeven, veel te bepraten, en dan ook nog muziek, Bach op de cello, wat wil een mens nog meer? Dit mens niets.


Scheve oude huisjes aan de Amstel, achter de Halvemaansbrug.







Anna op het terras aan het water.









Bach op de cello








Eva probeert haar dochter Anna wat wijs te maken.

Familie Kraan

drie meeuwen, drie vlaggen

een hypothese verwerpen

Je wilt morgenavond naar een film, je hoopt op een leuke avond. Je weet niets over de film behalve de titel en dat Johnny Depp er in speelt, of Debra Winger, of Meryl Streep, of zelfs dat niet. Je gaat bij Rotten Tomatoes kijken of je iets meer over die film te weten kunt komen. Nu is de vraag: welke recensies ga je bekijken?
Die met de rotte tomaat, of die met een mooie rooie?
Oftewel, wil je graag steun vinden voor je hypothese dat je een prachtige film hebt uitgekozen en dat je een geweldige avond tegemoet kunt ziet, of ben je er op uit om je hypothese te toetsen, op zoek naar de waarheid, niets dan de waarheid?

Vertel het maar eerlijk, het is geen schande.

Maar ik zoek in ieder geval de negatieve recensies eruit, met af en toe een positieve.
Tja, toch een tik van de onderzoeksmolen meegekregen? Of doet iedereen het zo?

Psychologen hebben een test om te zien of je doorhebt wat het inhoudt om een hypothese te toetsen.
Het gaat als volgt.
Je hebt vier kaarten voor je liggen.
Op de kaarten staan achtereenvolgens een 4, een 7, een A en een D.
De hypothese is:

"Elke kaart waar een klinker op staat heeft aan de andere zijde een even getal."

Je mag slechts twee kaarten omdraaien om te toetsen of deze hypothese klopt.

Welke kaarten draai je om?

Wel, in deze situatie zou ik het waarschijnlijk net zo doen als de meeste mensen, die draaien namelijk de "A" om, om te zien of er een even getal aan de andere kant staat, en de "4", om te zien of er een klinker aan de andere kant staat.

FOUT.

Daarmee toets je de hypothese niet, je wilt hem daarmee alleen bevestigd zien.
Om de hypothese werkelijk te toetsen moet je de "A" en de "7" omdraaien. Als aan de andere kant van de "7" een klinker staat, blijkt de hypothese niet te kloppen.
Wat er aan de andere kant van de "4" staat, is niet relevant voor je hypothese.

Gelukkig hebben de evolutiepsychologen ons gered van een eeuwigdurend minderwaardigheidscomplex. Zij zeggen dat dit probleem veel te abstract is. Als het om een hypothese gaat die in een veel menselijker context plaatsvindt, hebben wij het er niet zo moeilijk mee.

Stel: er zitten vier mensen aan de bar, en ze hebben allemaal een drankje voor zich. Er is een jongedame van 16, en een oudere dame van 43, maar van beiden weet je niet wat ze drinken. Dan is er persoon van onbekende leeftijd die een oude jenever drinkt, en nog zo iemand van onbekende leeftijd die spa rood drinkt.

Je moet de wet handhaven en je hypothese is:

"Mensen onder 18 drinken geen alcohol."

(Als je de hypothese moet verwerpen krijgt de waard een bon).

Je mag echter maar aan twee mensen een vraag stellen.
Aan welke mensen stel je een vraag?

Tja, aan de jongedame van 16 vraag je wat ze drinkt, en aan de oude-jenever-drinker vraag je hoe oud hij is. Easy as pie!

Knap hè, van die evolutiepsychologen, dat ze hebben laten zien dat we toch slimmer zijn dan we dachten.

Optimaal gebruik maken van het voetbal, dames.

Omdat de voetbalwedstrijden al om 15h.00 beginnen en de marktmannen van de groenten en fruitkramen daarbij willen zijn, doen zij hun waar reeds om half drie tegen spotprijzen van de hand. Zo kocht ik zaterdag op de Ten Katemarkt rond die tijd 2 doosjes overhellend met aardbeien voor 1 euro.
En zo ging het niet alleen met de aardbeien dames, nerveus als de mannen van de groenten en het fruit waren ook maar iets van de wedstrijd te moeten missen.
Arthur

Time Tales

Zie hier de site time tales waar je gevonden foto's kunt dumpen. Ik heb er met genoegen enige tijd rond gezworven en mij verplaatst in de karakters van de verschillende individuen. Hoe fascinerend van eenvoud kan geluk soms zijn
Arthur.

zwammen op het blog

Kijk eens aan lieve Eva, ik heb ook een compositie in groen gevonden. Maar je hoeft niet te raden.
Het is de groeiende kunst der zwammen.

De familie Brusse is een bijzondere familie. Kees Brusse, de toneelspeler, Jan Brusse, de correspondent te Parijs (que mal y pense), maar ook de jongste broer, kunstenaar Mark Brusse, die objecten van doorleefd hout en zeildoek maakt, is een bijzonder mens. Bij de compositie in groen moest ik aan Mark Brusse denken. Hij woont en werkt trouwens ook in Parijs en maakte met zijn kunstenaarsvrienden Jan Cremer en Paul de Lusanet het bizarre boekje Paris Saloon, dat ik ooit uitleende en kwijt raakte, maar weer terugvond bij het Juttersdok. Mijn eigen exemplaar met mijn naam er in. Goed hé. Is eigenlijk ook kunst.
Arthur

tijd verspelen

Alweer tijd verspeeld, leuk, hè?

Bijgaande foto stelde een uurtje geleden nog de Amsterdamse haven bij avond voor, op 060606.

Na bewerking ontplooide een uitsnede daaruit zich onherkenbaar tot haastige pijpenragers, die vervolgens, gekoppeld aan hun spiegelbeeld opeens deden denken aan, wel vooruit, een bloem, of aan een bos onafgehechte draadjes in de mouw van een trui vol inbreisels, of een balletvoorstelling van afgebrande luciferhoutjes.

Waar doet het jou aan denken?

de wufte waslijn

Ooit had ik het idee om de website www.dewuftewaslijn.nl te maken, maar het is er nog niet van gekomen.

Aan de de waslijn zouden dan kledingstukken of wat men anderzins te drogen wil hangen, die een onderwerp verbeeldden en je vervolgens aan kon klikken. Ja, laat je fantasie hier maar eens over gaan. Natuurlijk zou ik de aanklikkers op het verkeerde been zetten, dat begrijp je zo ook wel.

De wuftewaslijn heb ik nog niet geclaimed. Wel www.letopmijnwoorden.nl voor al het binnenkort oorlog wordt.

Arthur

tijdmachine

WAS


IS

de andere Klaas

Inderdaad, aanvankelijk was Robert Jasper Grootveld de anti rookmagiër.
Op reclameposters van sigarettenmerken, die in de stad rond het Spui hingen kalkte hij een zwarte K van Kanker.
Om de gekte van roken kracht bij te zetten kon je hem ook op het Spui aantreffen met 5 rokende sigaretten in zijn mond.
Voor dat bekladden van de reclameposters heeft hij nog wel eens een nachtje vastgezeten, herinner ik mij.
Overigens zat ik eens met mijn vader in een restaurant in de Spuistraat een hapje te eten -we hadden een prachtig plekje bij het raam- toen opeens Robert Jasper ons door het raam aanstaarde en vooral naar onze borden keek.
Toen nam Robert Jasper een kloek besluit. Hij liet zijn broek op zijn knieeën zakken en drukte op de hoogte van onze borden zijn witte billen plat tegen het restaurantruit. Mijn vader liep naar buiten en vroeg of hij misschien een hapje mee wilde eten, maar daar ging hij niet op in.
Arthur

Klaas Komt

Al surfend kom je soms het antwoord tegen op een vraag waarvan je alweer vergeten was dat je hem had. En ik sluit zelfs niet uit dat ik het antwoord ooit heb geweten, maar dit is het soort vraag dat je beter onthoudt dan het antwoord, dus je bent gewaarschuwd.

Amsterdam werd in de jaren zestig en zeventig op diverse plaatsen opgeleusd met 'Klaas Komt.' De herkomst en de bedoeling van deze aankondiging bleef duister.
Je fietste door Amsterdam, en daar zag je het weer staan, met grote witte letters op de muur gekalkt (spuitbussen waren er nog niet): KLAAS KOMT.

Wel, vandaag las ik dat het Robert Jasper Grootveld was, ook bekend als 'glazenwasser,''provo', 'ijscoverkoper', 'naar Parijs bakfietser,''anti-rook magiër' en bedenker van drijvende tuinen in IJburg, die Amsterdam liet weten dat Klaas Kwam. En het ging over Sinterklaas, dat legt hij uit in een interview in de Groene Amsterdammer in 1997.

Op bijgaande foto uit 1961 is hij in actie tegen sigarettenreclame. Hij wilde ieder laten weten dat je van roken kanker kreeg. De politie pakte hem op voor zijn voorlichtingsactiviteiten, en nu verplicht de overheid de sigarettenfabrikanten deze teksten zelf in hun reclames op te nemen.

Stuitte vandaag ook nog op een erg leuke blog. De schrijver, Jonny Bradshaw, laat wel weten dat hij tijdelijk gek is geweest, al is het nu weer over.

Hij kan in ieder geval geweldig schrijven en ik vind hem grappig... Bijgaand plaatje (dat hij waarschijnlijk ook weer ergens heeft opgeduikeld) komt van zijn blog.

Hoe dicht liggen creativiteit en gekte naast elkaar? vroeg ik me af.

stroomloze dagen

Dit is eigenlijk een testpost, maar dan moet er wel een tekstje bij. Stroomloze dagen zijn op termijn niet te betalen vanwege de babyboom die er op zal volgen. En dan te bedenken dat men zich nu al geen raad weet met de babyboom waar wij onderdeel van zijn. Alleen ons haar lijkt te vergrijzen, maar onze cellen niet. En de kwaliteit van het leven, die ons zo voor ogen staat kost een paar centen.
Stroomloos zou voor de bewoners van dit eilandje trouwens fataal zijn; ze zouden domweg worden overvaren.
Arthur, die benieuwd is hoe dit op Eva's univers qua vorm verschijnt.

verbromming en verpakking

Vroeger kreeg je veel meer 'los', zonder verpakkingen waar je je door heen moest scheuren, knippen of bijten, verpakkingen die vervolgens de afvalemmer verstoppen met hun nutteloze vormeloosheid.
Zelfs de melk kreeg je los van de melkboer. Een liter losse melk kreeg je als de melkboer een metalen lepel met precies een halve liter inhoud twee maal leeggoot boven je eigen pan of kan.

Koffiebonen kocht je ongemalen in een papieren zak. We hadden dan een houten koffiemolen die je tussen je dijen klemde (of liever nog, die je aan je visite gaf om tussen de dijen te klemmen). Dat heette dan een schootkoffiemolen.
Bovenin deed je de bonen, het schuifje ging dicht, je draaide aan de slinger, dat ging soms heel zwaar, vooral als hij op fijne maling stond ingesteld, en onderin de molen verzamelde zich de gemalen koffie in een houten laadje. Voorzichtig uitschuiven! In 1975 was zo'n molen al een redelijke bezienswaardigheid en een leuk gespreksonderwerp voor zwetende bezoekers.

Tegenwoordig kost het al moeite om pakken gemalen koffie tussen de glanzende zakken vol 'koffiepads' te ontwaren. Die pads moet je dan weer in een speciaal apparaat stoppen, dat met een power van maar liefst 1450 Watt de dagelijkse pep moet verschaffen.

Hetgeen me van verpakking op verbromming brengt. Er valt steeds minder te ontkomen aan apparaten met stekkers of batterijen, die brommen, piepen of zoemen, waar het voordien nog prima zonder kon.
Onlangs kocht ik een nieuwe telefoon. Toen enkele weken later de stroom uitviel, bleek hij het niet meer te doen. Het venstertje liet zien dat hij SEARCHING... was. Stuurloos zonder stroom.

Soms fantaseer ik er wel eens over wat een grote stroomstoring te weeg zal brengen, zo eentje die dagenlang aanhoudt.
Onze hulpeloosheid zal genadeloos aan het (kaars)licht komen, en de schaarse stroomlozen die nog weten hoe het met de hand moet blijken onze helden.

het risico van allesreiniger

Dat ik zo'n drie jaar toe kon met één fles allesreiniger omdat het zelden voorkwam dat ik alles reinigde, gaf me zo nu en dan een licht schuldgevoel.
Was ik wel een goede moeder, die haar kinderen tussen de stofvlokken liet slapen, en de schimmel in de badkamer negeerde? Betekende mijn geringe huishoudelijkheid geen aanslag op hun immuunsysteem in wording, en leidde al die smerigheid niet tot akelige allergieën als astma en eczeem?
Ik riep altijd maar bij wijze van grap dat de jager-verzamelaars ook geen Spic&Span hadden, dus dat ons lichaam tegen een beetje stof zou moeten kunnen. Waarop natuurlijk het antwoord kwam dat ze toen niet ouder werden dan 35, 'en hoe denk je dat dat kwam?' Hm, omdat zand hun maag schuurde en ze geen Jif hadden om de lemen vloer in de hut mee op te poetsen?

Een licht schuldbesef bleef.

Met terugwerkende kracht krijg ik het gelijk aan mijn kant, en kan ik opgelucht ademhalen.
De wetenschap veronderstelt dat een gebrek aan hygiène waarschijnlijk gunstig is voor jonge kinderen. Met name huisdieren doen het goed.
Nou, dan is het toch maar mooi dat mijn kinderen de zandbak deelden met de katten van de buren.
En die stofvlokken en die schimmel, dat zal ook wel ergens goed voor zijn geweest, het is nog maar een kwestie van tijd voordat ze hebben uitgevonden waarom dat gezond is voor alles wat groeit en bloeit en toch altijd weer knoeit.

Knap hè, die wetenschappers?

Links:
USA today maart 2006
Science News 1999
En hier een echte wetenschapper aan het woord met gepaste nuance
Blog van een Immunoloog

citrusmarinade

Toch wel een van de meer geslaagde brouwsels uit mijn heksenketel.
Zalm in een citrusmarinade gaar gestoofd in de oven, de laatste minuten beetgare tagliatelle in de overgebleven marinade inclusief kappertjes, oude kaas, brie en verse basilicum in een aparte schotel naast de zalm in de oven laten smelten.
pfff, lekker zeg!

zeer scherpe prijs

't veertje

Ziedaar "'t veertje."

Een roeiboot die zo te zien hoort bij G.V.B. Veren, geheel gevuld met roeimannen.




Dat moeten haast allemaal wel veerpontkapiteins zijn, op een bedrijfstochtje om de teamgeest te versterken, of misschien betrapt tijdens een nascholing 'reddend sloepenroeien'?