leven

leven is louter
tussen geboorte en dood
ontfutseld aan niets

close-up

Dit is een close-up van.....?

was

in de keuken wacht
een grootmoeder van een was
ik schrijf een haiku

ontdekking

Elke dag tenminste één nieuwe ontdekking.

Vandaag bij het cello studeren ontdekt wat ik kan doen om de toon bij het strijken minder vlak te laten klinken:
net zoals je bij het zingen en fluiten bij één en dezelfde toon af en toe meer lucht gebruikt, kun je bij het strijken af en toe meer stok gebruiken, of meer druk.
Je kunt weten hoe het moet, maar om het daadwerkelijk toe te passen is weer een heel ander verhaal. En vandaag ontstond het zomaar spontaan.

Ziedaar het einde van de vlakte en het begin van avontuurlijke landschappen vol verrassingen.

waarmee ik speelde

Een foto gemaakt in de buurt van Christchurch (welke andere stad doet zo Ch?)van een roze rietje in een ijsblokje gezogen met nog een beetje sinaasappelsap. Daar een stukje uit geknipt, gedraaid, en de kleuren negatief gekozen. Ziedaar (in mijn vorige bericht) het resultaat van mijn gespeel.
Hierbij het origineel.

spelen

afwassen is mannenwerk

Met deze drie mannen van mijn leesgroep (momenteel lezen we The Illusion of Conscious Will) mag ik over een paar maanden een weekendje weg.
Welke vrouw wil niet graag een huisje delen met mannen die weten hoe zij de afwaskwast moeten hanteren en ten minste één nuttige toepassing voor een theedoek in praktijk weten te brengen? Juist, dat bedoel ik.
Bijgaand plaatje toont maar liefst drie emancimannen tegelijkertijd in één keuken, dat zie je niet elke dag. Een goede aanleiding om hier meer ruchtbaarheid aan te geven.
Zoals je kunt zien worden drie windrichtingen gedekt. Noord, west en zuid, zo ongeveer. Ik sta in het oosten met mijn camera.

symfonie in groen

Een experiment om te zien hoe deze foto hier komt te staan.
Een foto, in model geknipt, enigszins bewerkt, maar nog wel herkenbaar, als je tenminste enig idee hebt wat het is. Dus: wat is deze symfonie in groen?

para-zeilen op een plankje

Mijn gast Steve uit Australië vindt het hier maar koud. Hij leende mijn fiets en reed een eindje langs het Noordhollands kanaal op zoek naar vissers. Hij vond enkele vissers en zag enkele vissen. Daarna tegen de wind in weer terug. Het was inderdaad een stevige bries, hij schatte het op '30 knots,' hetgeen ik niet kon paren aan Beaufort. Inmiddels heb ik daarvoor wel de juiste website gevonden, en daar zie ik dat 30 knopen gelijk staat aan pakweg 6 à 7 Beaufort. Dat zou dan toch wel meer zijn dan de voorspelling (en dan mijn eigen schatting), mogelijk heeft Steve de windkracht enigszins overschat omdat hij er tegenin moest fietsen.

Toen Steve op de kaart aangaf waar hij geweest was, leek het hem ook wel een leuk idee om naar het strand te gaan, en dat leek me ook wel wat, na een dagje computerwerk. Zo stapten we een half uurtje later in de trein naar Zandvoort, waar we tegen zessen arriveerden. Rond die tijd van de dag is het in de woonplaats van Steve, ten noorden van Brisbane, al praktisch donker, en is de dag zo'n beetje voorbij. Hier heb je dan nog een lange avond in het verschiet, heerlijk.

De zee was behoorlijk wild, maar niettemin bevonden zich daarin enkele stoere mannen die iets moeilijks en dappers deden dat parazeilen schijnt te heten.


Na een korte edoch intense wandeling tegen de wind in besloten wij neer te strijken in 'take five', waar we na bestudering van de menukaart allebei vielen voor het weekmenu. Ik koos de sashimi, vers, en vers!, en de paddenstoelenravioli, machtig in beide betekenissen van het woord, Steve koos de ossenhaas en wilde zalm, en likte zijn vingers erbij af. Alles ook nog eens mooi opgemaakt geserveerd. Echt een aanrader!


Uitzicht vanuit het restaurant. De vlag laat zien hoe hard het waait.

Terug over het strand voelde ik me uitgelaten, en in de trein vielen mij plotseling enkele briljante gedachten in.
Bijvoorbeeld: het valt me op dat veel mensen op weg zijn van A naar B (zeg van Amsterdam naar Breda), en omgekeerd zijn ook heel veel mensen op weg van B naar A. Ik pieker er al langere tijd over of het niet mogelijk is om op zijn minst sommige van dit soort ritjes overbodig te maken doordat Pjotr bijvoorbeeld in zijn eigen stad het klusje gaat doen waarvoor Mariska anders heen en weer moet reizen, en omgekeerd. Voortaan reist Pjotr dus niet meer elke zondag vanuit zijn woonplaats Breda naar zijn demente moeder in het verzorgingshuis in Amsterdam, want Mariska, die daar toevallig om de hoek woont, doet dat nu voor hem. Voor zijn moeder maakt het niet uit, want die herkende haar zoon toch al jaren niet meer. In plaats van zijn wekelijkse bezoek in Amsterdam gaat Pjotr dan elke zondagmiddag vergaderen bij het beleggingsclubje van Mariska in Breda, zodat Mariska daar niet elke keer vanuit Amsterdam voor op en neer hoef te reizen.
Eh, hm.
Die ruil werkt waarschijnlijk niet zo goed. Nu ja, een driehoeksruil is natuurlijk ook denkbaar, of een klus die zich makkelijker laat overdragen.

Hoe dan ook, wat ik zeggen wilde, de wind in je haren blijkt goed voor je geest.

immaculata

Een boot vol kolen met de illustere naam Immaculata.


Erachter de kranen die de huizen bouwen die Amsterdam-Noord op zullen stoten in de vaart der volkeren.

Perpetuum Mobile

een antwoord schikt zich
in de plooien van mijn geest
een vraag dwarrelt op

Van mij naar jou

Hoe kan een gedachte van mij ooit bij jou terecht komen?

Ik bedoel, even afgezien van de hypothese dat je gedachten rechtsstreeks uit mijn geest zou kunnen putten, waar ik hier niet van uit ga, hoe kan een denkbeeld of een gevoel dat zich in mij vormt, ooit bij jou aan komen?

Ten eerste, de vertaling van het denkbeeld in woorden. Ja, ik weet, voor sommigen is het vanzelfsprekend dat een denkbeeld uit woorden bestaat, en ik bestrijd niet dat het voor sommigen inderdaad zo is, maar bij mij is dat zeker niet zo.

Er is een beeld, of eerder misschien nog een gevoel. Dat gevoel is leidend bij het vertalen van het denkbeeld in woorden. Zoekend weeg ik de woorden. Het ene woord past, het heeft de goede kleur en de juiste vorm, het andere woord leidt weg van de oorspronkelijke gedachte of doet deze geen recht. Ik schik woorden tot zij in samenhang passende beelden en gevoelens oproepen.

Ten tweede, de woorden die jij hoort.
We weten uit ervaring, bijvoorbeeld met het spel 'doorfluistertje', waarbij je een boodschap in het oor van je buurman fluistert, die het vervolgens weer doorgeeft aan zijn buurman, tot het een tiental oren later weer voor iedereen hoorbaar wordt uitgesproken. Dan blijkt dat de boodschap onherkenbaar is veranderd.
Jouw geest kan namelijk niks met onduidelijke, vage of verontrustende boodschappen. De gaten in jouw kennis en ervaring zullen je echter vaak niet opvallen, want nog voordat de lacunes je bewustzijn hebben bereikt, zijn ze al gevuld met wat bij jou voor het grijpen ligt en wat min of meer consistent in de rest van de boodschap past.
Lees maar eens een aantal filmrecensies. Het gaat over één film, maar de boodschap is telkens anders, met allerlei idiosyncratische toevoegingen van de criticus. En dat zijn dan nog mensen die geoefend zijn in het nauwkeurig waarnemen en zorgvuldig verwoorden.

Ten derde, de gevoelens en beelden die jij hebt bij de woorden die ongeschonden bij jou zijn aangekomen. Het zou haast een wonder mogen heten als jij en ik exact dezelfde reacties hebben bij de woorden die ik heb gekozen als vervoermiddel voor mijn gedachten.

Anderzijds: de meesten van ons hebben heel vergelijkbare ervaringen, en het is niet vreemd dat een enkel woord al genoeg is om een wereld aan herinneringen en bijbehorende gevoelens op te roepen. Maar kun je dan wel zeggen dat de gedachte van mij naar jou is overegebracht? Het is meer zo dat mijn geest woorden voortbrengt die jouw geest denkbeelden laat construeren die in het gunstige geval vergelijkbaar zijn met de denkbeelden waar ik mee begonnen was.
En andersanderszijds: er zijn natuurlijk veel misverstanden in de communicatie.

Communicatie heeft dus veel weg van "drie maal drie is negen, en ieder zingt zijn eigen lied."
We kwetteren allemaal maar een eind voor onszelf heen, in de illusie dat we een goed gesprek voeren.
Is daar wat op tegen?
Ach nee, waarschijnlijk niet.

En zoals Byron Katie, onuitputtelijke bron van snelle citaten, wel zegt:
'Als jij het zegt, ben jij degene die het wilde horen.'

Dus ik schrijf hier vooral om mijzelf publiekelijk wat wijs te maken.