Wat doe jij met Oud en Nieuw?
Zowel in Australie als in Nieuw-Zeeland kreeg ik regelmatig de vraag voorgelegd:
"Where will you be for Christmas?"
En mijn antwoord was telkens:
"I don't know yet."
Dat vond men meestal maar ietwat vreemd.
Nu Kerstmis voorbij is, kan ik de vraag verwachten:
"Where were you for Christmas?" of: "Where will you be on New Years Eve?"
Jo stelde al voor dat ik op oudejaarsavond met haar mee kon gaan naar het Oud en Nieuw carnaval in het centrum van Dunedin, maar ik zei, naar het scheen tot haar teleurstelling, dat ik niet zo houd van mensenmassa's en dat ik dus liever thuis bleef.
Als de mensen om je heen zoveel belang blijken te hechten aan bepaalde dagen van het jaar, iets waar ik niet zo toe geneigd ben, lijkt het net alsof je je telkens moet verantwoorden voor je onverschilligheid.
Kerst begon niet zo goed, omdat de buurman van Jo was gevallen en zijn been had gebroken. Hij moest naar het ziekenhuis.
Jo woont in een eenpersoonsunit, waarvan er zo'n veertig in rijtjes van vijf vlak bij elkaar staan aan een doodlopend straatje. De units waren oorspronkelijk bedoeld voor weduwen en weduwnaars van overheidspersoneel, maar staan nu ook open voor anderen, maar over het algemeen wonen er momenteel wel veel oudere mensen. Men houdt elkaar goed in de gaten, met aan de positieve kant natuurlijk de zorg voor elkaar, zodat de buurman snel hulp krijgt, maar met aan de andere kant het risico van bemoeizucht en achterklap. Omdat veel mensen overdag geen andere bezigheden hebben, wordt alles wat zich onderling tussen de bewoners afspeelt al snel uitvergroot van muggen tot olifanten.
De andere buurman van Jo is een Nederlander die 53 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland verhuisde en nooit meer terug is geweest. Hij heeft zijn ouders nooit meer gezien, maar ze schreven elkaar wel wekelijks. Hij kwam uit Amsterdam en woonde aan de Admiraal de Ruijterweg. Hij kon zich herinneren dat in de tijd dat hij uit Nederland wegging voorbij Sloterdijk een aantal nieuwe wijken werden gebouwd.
Hij vroeg met name hoe het met Sloterdijk was, en of de brug er nog was. Ik kon me geen speciale brug herinneren.
Ondanks de lange tijd in Nieuw-Zeeland had hij nog steeds een heel zwaar accent. Hij had het bijvoorbeeld over zijn 'grendochter' als hij het over zijn 'granddaughter' had. Hij beschouwde zichzelf ook nog steeds niet als een echte Nieuw-Zeelander, omdat alles waar een Nieuw-Zeelander mee opgegroeid is, hem vreemd is, en omgekeerd, zoals bijvoorbeeld de school waar je heen bent gegaan en zo.
Het weer is sinds 2e Kerstdag (Boxing Day) helemaal opgeklaard. 's Ochtends ontbijten Jo en ik in de zon op het terrasje voor haar huis, met uitzicht over groene heuvels van Dunedin.
Gisteren gingen Jo, John en ik naar het uiterste puntje van het Otago Peninsula, het schiereiland dat vanaf Dunedin zo'n dertig kilometer de oceaan in steekt. Er is daar een kolonie albatrossen, en ik wilde deze grote vogels graag zien. Acht jaar geleden was het daar niet van gekomen, en nu John nog in de buurt was et een auto, wilde ik daar graag gebruik van maken.
Inderdaad heel indrukwekkend zoals deze grote vogels op de wind zeilen.
Daarna had ik een afspraak met Jamin, begeleider van mijn afstudeerwerkstuk acht jaar geleden, en wij hadden het over het onderzoek dat we hebben gedaan en dat we nog willen doen. Misschien kunnen we iets samen ondernemen. Hij is in de goede zin van het woord skeptisch, en is geintrigeerd door bijvoorbeeld het telefoontelepathie-experiment dat ik met Dick Bierman heb gedaan.
Wat ik zelf grappig vond was een onderzoek waarbij proefpersonen telkens twee foto's te zien krijgen van een man die voor een gewelddadig misdrijf is veroordeeld en een man die voor een niet-gewelddadig misdrijf is veroordeeld. Proefpersonen moeten beoordelen wie gewelddadig was, en het blijkt dat zij dat vrij goed kunnen, maar dat zij dat het beste kunnen als zij op hun intuitie afgaan en er niet te lang over nadenken.
En vanavond gaan we naar King Kong.
Dat moet natuurlijk in Nieuw-Zeeland. Het schijnt dat ze in Wellington het New York van de jaren dertig hebben nagebouwd. Wat een klus...
Dunedin
Terugkomen in Dunedin voelde een beetje als thuiskomen.
Zou het nog zo zijn zoals het was, toen ik hier acht jaar geleden vier maanden doorbracht?
Ja, natuurlijk, al is er ook wel wat veranderd hier en daar.
Nieuwe gebouwen bijgekomen, bijvoorbeeld, en je hebt hier nu ook internetcafe's.
Helaas regende het nogal toen we hier aankwamen, maar 's avonds gingen we toch kijken naar de yellow-eyed penguins op het schiereiland dat aan Dunedin grenst.
We zagen er verschillende, en ook zeehonden en zeeleeuwen. Geen foto's hiervan, want ik had mijn camera niet meegenomen.
Ik vond het heel leuk, en gelukkig was het net droog toen we op het strand waren.
De volgende dag regende het nog harder dan de dag ervoor, dus dat werd een relaxed dagje binnen bij Jo.
's Middags gingen we naar het theater, naar een pantomime/musical voorstelling, wat heel vermakelijk was, en daarna gingen we een hapje eten (zie foto van Anna en Jo onder het schilderij) bij de Satay Noodle Shop. Vannacht droomde ik dat ik een tijger als huisdier hield.
Vandaag rijdt Anna de auto terug naar Christchurch, ze zal er nu wel zo ongeveer zijn aangekomen.
Ik heb haar net zo'n 120 km weggebracht, zodat ze nog maar 260 km alleen hoeft te rijden. Dat heeft ze al eerder gedaan, en dat zal haar vast wel goed afgaan. In totaal hebben we samen de afgelopen weken zo'n 2250 km gereden, en we hebben natuurlijk nog maar een klein stukje van Nieuw-Zeeland gezien..... Dat doet me er aan denken: In een van de hostels kwamen we een Nederlandse jongen tegen die ongeveer drie weken in Nieuw-Zeeland was. Ik vroeg wat hij van Nieuw-Zeeland gezien had, en toen antwoordde hij:
"Alles."
Ik kon het niet helpen dat ik in de lach schoot. Hij ging toen door met alle trekpleisters op te noemen waar hij allemaal geweest was. Maar Dunedin en Milford Sound had hij niet bezocht...
Jo heeft haar vriend John verteld dat ik bij haar logeer. John ken ik ook van mijn vorige bezoek aan Dunedin. Hij vond het heel leuk dat ik er was en zal me waarschijnlijk meenemen naar zijn familie op eerste Kerstdag. Zijn twee zusters en zwagers ken ik ook, omdat wij acht jaar geleden met Pasen met ons allen een wandeltocht hebben gemaakt, en het lijkt me leuk om hen allemaal weer terug te zien.
Maandag, 2e kerstdag (oftewel Boxing Day) heb ik 's middags afgesproken met Jamin, mijn begeleider van mijn afstudeeronderzoek van acht jaar geleden, en we gaan kijken of we misschien nog iets samen willen/kunnen ondernemen in de komende tijd.
Vandaag schijnt de zon, maar erg warm is het niet, zo'n 19 graden.
Zo meteen pak ik de bus vanuit het centrum van Dunedin naar Abbotsford, de wijk waar Jo woont, zo'n 8 km uit het centrum. Vanaf nu ben ik weer autoloos.....
Queenstown
Net als Tasmanie kent ook Nieuw-Zeeland een Queenstown, zoals oplettende lezertjes inmiddels hebben opgemerkt.
Kenmerkte het Tasmaanse Queenstown zich door een Mordoriaans landschap, het Nieuw-Zeelandse Queenstown presenteert zich als een frisgewassen toeristenplaats.
Wintersport is hier de belangrijkste reden van bestaan, lijkt het, maar ook in de zomer bruist het hier van activiteiten. Onlangs hebben zich hier ook nog allerlei Lord-of-the-Rings attracties bij gevoegd. In de omgeving van Queenstown zijn diverse belangrijke LOTR locaties, waar men nu safari's naar kan ondernemen, tegen betaling uiteraard. Er is een tolweg aangelegd, aan het einde waarvan men een soort hertenkamp heeft aangelegd, waar men tegen betaling van 20 dollar kan komen. Dit is de goedkoopste manier om de filmlocaties te bezoeken. Je kunt er ook nog heen gaan met allerlei circus eromheen. Daar hadden we allemaal geen zin in.
Anna had haar skydive (super! vond ze, maar het was de eerste twee seconden wel eng en raar, en de wind was heel koud op haar wangen toen ze naar beneden vielen. Maar daarna was het wel leuk, aan de parachute. Wat ze helemaal niet leuk vond was de commerciele setting. Voordat je aan de sprong begon probeerden ze je in een promotie van een half uur nog over te halen een dvd van je sprong te laten maken. Dat betekent dat er nog een mannetje met een videocamera met je mee springt, a 150 dollar, of zoiets.
De sprong die Anna deed was hier in Queenstown ook weer een stuk duurder dan in Wanaka, waar het ook al weer duurder is dan op het Noorder Eiland. Dus mocht je ooit van plan zijn om een skydive te gaan maken in Nieuw-Zeeland, dan is het op het Noorder Eiland het goedkoopste.
Blik op Lake Wakatipu, waaraan Queenstown ligt.
De gondellift is ook in de zomer in bedrijf, en bovengekomen kun je met een stoeltjeslift verder naar boven, waarvandaan je met een soort skeltertjes van een betonnen sleebaan af kunt sjesen.
Vermaak voor jong en oud.
Blik op Queenstown. Het centrum van Queenstown is een aaneenschakeling van cafeetje, restaurantje, souvenirwinkeltje, in eindeloze herhaling.
Rondom het centrum vind je dan een keur aan hotels en hostels.
Onze twin room in het hostel in Queenstown. Omdat je buitenom moest voor douche en toilet was deze kamer relatief goedkoop (40 dollar (ca. 26 euro) voor ons tweeen).
Ik vond het heel leuk om in hostels te overnachten al spreekt het publiek me in het ene hostel meer aan dan in het andere. Vrijwel altijd tref je er veel ervaren reizigers die je veel kunnen vertellen over andere delen van de wereld, of gewoon over hun leven en de keuzes die ze maken.
Puzzling World
Het weer was op dinsdag nog steeds niet opgehelderd, dus in plaats van een skydive werd het een bezoek aan Puzzling World.
Als je Puzzling World binnenkomt kun je in het cafe allerlei puzzels doen, en tegen betaling van slechts 10 dollar (heel wat minder dan de 295 dollar die je voor een skydive kwijt bent) kun je je vermaken in het Great Maze, waarbij de opdracht is om eerst alle vier de hoeken van het doolhof te vinden voordat je weer je weg naar de uitgang probeert te vinden.
Dat vond ik heel leuk om te doen, vooral ook door de mensen die je tegenkomt. Je raakt ze weer kwijt en komt ze even later op een onverwachte plaats weer tegen. En natuurlijk de grapjes die mensen dan maken. "When you started here you were still a young girl."
Daarna kun je een aantal grappige hologrammen en illusies bekijken die ze hebben ingericht.
Uitbreiding zit in de planning.
Daarna speelden we nog een tijdje in het puzzelcafe.
De puzzel die Anna hier probeert op te lossen was ook aanwezig in het hostel en zat daar vastgelijmd aan de tafel, volgens een van de gasten omdat mensen anders in frustatie de puzzel het raam uit zouden gooien. Zijzelf had er al drie uur aan gezeten en was vastbesloten om Nieuw-Zeeland niet te verlaten voordat ze de oplossing had ontfutseld aan de mensen van Puzzling World.
Diverse mensen in het hostel waren ermee bezig, soms alleen, soms samen met anderen. Ik hoorde dat iemand pas om drie uur 's nachts naar bed ging, maar wel met het bevredigende gevoel dat ze de puzzel had opgelost.
Toen we in het puzzelcafe zaten was aan de tafel naast ons (zie foto) een van de mensen ook bezig met deze zelfde puzzel en hoorden we plotseling de juichkreet "YES!!!!"
Na vele uren was het hem dan gelukt.
Anna probeerde nog roet in het eten te gooien door op te merken dat de oplossing precies gespiegeld moest zijn, en dat leverde een hoop gelach op aan de tafel. Maar gelukkig had hij dat binnen een minuutje voor elkaar. Maar hij kon Anna helaas niet uitleggen hoe hij de oplossing had gevonden....
Wat ik zo leuk vond was de enorme variatie van het publiek en de lol die de meesten hadden. Soms zag je een vrouw op een stil plekje een boek zitten lezen, wachtend tot haar man uitgespeeld was, maar vaak ook was het een genoegen voor het hele gezin.
Terwijl we daar zaten barstte een gigantische onweersbui los. Na enige tijd begon het personeel ietwat nerveus rond te lopen, want delen van het gebouw liepen onder, en sommmige puzzelaars kwamen met hun voeten in het water te zitten.
We waren blij dat we op dat moment niet onderweg waren.
In Wanaka werd de vrijwillige brandweer gealarmeerd om ingezet te worden bij het wegpompen van het water dat over diverse wegen was gestroomd en het verkeer ernstig bemoeilijkte. Op sommige plekken reden we tot de wielassen in het water en produceerden mooie waterfonteinen.
De hele weg naar Queenstown regende het.
In Queenstown zelf waren diverse winkels tijdelijk uit nood gesloten. Ook hier veel overstomingen, en de winkeliers probeerden hun handel zo snel mogelijk te drogen en de winkel weer droog en toegankelijk te maken.
De regenval was kennelijk zeer uitzonderlijk.
Vanochtend wilde Anna toch nog proberen haar skydive te doen.
Ondanks de bewolking bleek het toch door te gaan. Het klaarde een tijdje later inderdaad wel op, en als het goed is is ze nu weer terug.
Ik hoop zo meteen te horen hoe het haar vergaan is!
Morgen reizen we naar Dunedin, waar we kunnen logeren bij mijn vriendin Jo.
Wanaka
Een van de redenen waarom we naar Wanaka reisden was de mogelijkheid om vanaf Wanaka Airport een skydive te maken: je springt uit het vliegtuig, stevig bevestigd aan een ervaren springer, maakt samen een vrije val van minimaal 20 seconden (afhankelijk van de hoogte waarvanaf je springt), waarna je ervaren wederhelft aan het juiste koordje trekt. Dan volgen nog enkele minuten naar beneden dwarrelen aan een parachute, tot je weer op vaste bodem geraakt, een ervaring rijker.
Dat is maar een van de vele sportieve aktiviteiten die je hier kunt doen. Je kunt hier ook nog Canyon Swingen (een enorme schommel), hang-gliden en para-gliden (al weet ik niet of dat verschillende dingen zijn), jetboaten (met een supersnelle boot over een supersnelle rivier) en natuurlijk bungy jumpen. En deze opsomming is beslist niet compleet, en dan worden er nog steeds nieuwe spannende dingen bij bedacht.
De maandag dat Anna haar skydive gepland had, werd de vlucht afgezegd omdat het te bewolkt was; misschien die middag. Maar dat ging ook niet door.
's Avonds begon het te regenen. Wat een goed idee dat we hadden besloten om van het niet al te leuke kampeerterrein in Wanaka te verhuizen naar een hostel. Vanachter vensterglas zagen we hoe de wolken boven Lake Wanaka een ingewikkeld spel speelden, waaruit de regen uitbundig viel.
Op het meer bleken sommigen zich niet te laten afschrikken door het weer. Er waren mensen die op aan een groot parachute-achtig scherm bevestigd waren met een soort waterski's en ze bewogen zich met grote vaardigheid en met grote snelheden over het water.
"Kijk Anna, dat zijn een soort para-skiers of zoiets," zei ik.
"Nee," zei Anna deskundig, "dat zijn kite-surfers." Aha!
De volgende dag regende het nog steeds, en dat hield maar af en toe op. Nog steeds geen skydive, dus, maar een lekker relaxed dagje met een boekje in een hoekje.
Voor mij een goede gelegenheid om mijn weblog weer wat bij te werken...
De dag erna zouden we van Wanaka naar Queenstown gaan, wat maar een klein tochtje was, zodat er nog tijd was om eventueel 's ochtends nog te gaan skydiven.
Als het nog steeds geen goed weer was, zouden we naar Puzzling World gaan, een leuk uitstapje vlakbij Wanaka voordat we zouden afreizen naar Queenstown.
Sandflies
"Maori believe that the gods placed sandflies in New Zealand to remind humans that this is indeed paradise, but we're not totally in charge," schijft een zekere Hugh Canard in zijn verslag van een kanotocht in het zuidwestelijke gebied van het Zuidereiland.
Sandflies komen in het hele westelijke gebied van Nieuw-Zeeland voor en zijn een ware plaag, want het zijn er heel veel en ze bijten onaangenaam.
Bij het paradijselijke plekje aan het Lake Paringa waar we onze tent opzetten werden we er inderdaad aan herinnerd dat we niet alles onder controle hebben.
Niet alleen waren de sandflies daar goed voor, ook de waterskiers die de serene avondrust kwamen verstoren, hielpen daar aan mee.
Maar toen de zon onderging vertrokken die weer, en bleven we achter met alleen kampeerders in ons tijdelijk paradijs.
Anna blijkt niet veel aan sandflies over te houden, slechts paarse stipjes op haar handen en voeten.
Bij mij werden het echter steeds grotere bulten, die nu, na vijf dagen, bij vlagen heel erg jeuken.
Vooral 's avonds, als mijn handen en voeten warm worden in slaapzak of onder het dekbed, of wanneer ik loop en mijn schoenen lichtjes over de bulten schuren, begint deze subtiele marteling, die door krabben alleen maar verergerd wordt; want dan voegt zich bij de jeuk ook nog een sterk brandend gevoel.
Ik geloof wel dat het nu minder wordt, en er komen sinds drie dagen geen nieuwe beten meer bij, dus het einde is in zicht.
Westkust
Vanuit Hopewell slingerden we eerst weer terug naar Havelock en Renwick, waarna we de Highway 6 weer oppakten op weg naar de westkust van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland.
We waren op weg naar Hokitika, wat in de wandeling ook wel Hakkietakkie of Hokipoki heette, maar dat was te wijten aan mijn westerse ongenuanceerde neiging om vreemde namen respectloos in een min of meer bekend keurslijf te persen.
Iets over de wegen in Nieuw-Zeeland:
We hebben vrijwel alle ca 1500 km die we tot nu toe afgelegd hebben over tweebaanswegen gereden van meestal goede kwaliteit. Bij bochten staat op de grotere wegen een adviessnelheid aangegeven, maar de bewegwijzering zou beter kunnen. Het is vrijwel onmogelijk om op een tweebaansweg waar je honderd rijdt een afslag te nemen waarbij je pas bij de afslag zelf ziet waar hij naartoe leidt.
Het komt dus regelmatig voor dat we roepen: "Oh, hier was het!" En dan moeten we keren en terug rijden.
Wat erg primitief aandoet zijn de eenbaansbruggen. Op weg naar het noorden over de enige doorgaande weg langs de oostkust, moesten we ergens ongeveer een kwartier wachten omdat een houten, gammele brug waar je alleen vrijwel stapvoets overheen kon rijden slechts een rijbaan telde. Er stonden wat mannetjes het verkeer te regelen en het leek alsof ze er ook aan het werk waren, al was het ons niet duidelijk wat voor werk dat was.
Dit was een van de vele bruggen met een rijbaan. Bij al deze bruggen staat aangegeven wie voorrang heeft, en als aan de andere kant een auto te zien is moet je dus wachten. Zo'n brug kan varieren van lengte. Korte zijn bijvoorbeeld maar tien meter lang, maar de meeste zijn tussen de vijftig en honderd meter, en de langste die we tegenkwamen was 750 meter, maar die had op twee plaatsen nog een uitwijkhaven.
Ik vond dit maar wat weinig professioneel aandoen, maar dit werd nog overtroffen door twee houten eenbaansbruggen niet ver van onze bestemming die we ook nog moesten delen met de spoorbaan!
Er stond eerst een 'give way' teken om aan te geven dat je moest wachten voor een trein van links of rechts. In geval van geen trein moest je kijken of er van de andere kant geen verkeer aan kwam en vervolgens ging je over de nogal slipperige spoorrails de smalle brug over.
Onze tocht door het Nieuw-Zeelandse landschap was echter heel erg mooi.
De bergen werden steeds hoger, maar de dalen zijn meestal breed en weids, met koeien
en schapen, soms herten.
We zagen hier ook de eerste bergen met sneeuwtoppen, wat altijd een mooi gezicht is.
We kwamen diverse Zwitsers tegen.
Bij een vergelijking met de bergen in Zwitserland kwamen ze met de volgende opmerkingen:
De dalen zijn breder, de bossen zijn anders omdat er heel ander soort begroeiing is, en boven de boomgrens groeit er nog steeds heel veel zodat veel bergen nog tot op grote hoogte groen zijn.
Maar het belangrijkste: Zwitserland staat vol met huisjes en dorpjes, en hier zijn de bergen leeg, dwz., er wonen geen mensen. De bergen staan natuurlijk vol met bomen en er leeft van alles.
Op de weg tref je veel doodgereden possums aan, maar daar rouwt men hier niet om. Possums zijn een grote plaag en krijgen de schuld van het uitsterven of bijna uitsterven van veel inheemse diersoorten.
Ik las ergens dat het enige inheemse zoogdier van Nieuw-Zeeland een vleermuissoort is!
De roadkill trekt hier ook weer andere roofdieren aan. Anna heeft een keer door alert te toeteren een grote roofvogel op tijd van een doodgereden dier weten te verdrijven, maar een eind verderop zagen we dat een andere roofvogel, net als zijn voedsel, ten prooi was gevallen aan een motorvoertuig.
Verkeersbord langs de westkust. We hebben ze niet live gezien!
Bijzonder rotsformaties ("Pancake rocks") aan de westkust op weg naar Hokitika. De westkust is nogal ruig, maar kent tussen de diverse rotsen en kliffen door mooie verlaten (en meestal voor mensen onbereikbare) baaitjes met zandstrand.
Het groen aan de kant van de weg met ons Toyotaatje. Heel diverse begroeiing, met veel inheemse bomen en varensoorten, maar ik zag ook veel vingerhoedskruid en boterbloemen.
Het dorp Hokitika ligt op een fantastische plek.
Als je landinwaarts kijkt, zie je diverse bergketens, aflopend in kleur van donkerblauw naar lichtgrijs. De hoogste toppen zijn bedekt met sneeuw.
Kijk je in de richting van de kust, dan zie je de Tasmanzeemet daarvoor een breed zandstrand. Het zand is er vrij donker grijs, en er liggen haast geen schelpen, wel veel mooi rond geslepen stenen in vele kleuren. Je vindt er ook de vermaarde greenstone, waar veel jade sierraden van worden gemaakt.
Op het strand vind je verder een overvloed aan aangespoelde boomstammen en takken, die door de zee in kunstzinnige vormen zijn geslepen.
Zoveel moois op het strand heeft geleid tot veel kunstenaars in het dorp die zich bezig houden met jade-bewerking, maar tegelijk ook aanverwante bezigheden hebben, zoals het vervaardigen van sierraden van andere materialen, het maken van kunstig glaswerk en het bewerken van hout. Zo'n atmosfeer trekt ook weer andere kunstenaars aan, zoals schilders.
Het dorp staat dus vol met allerlei winkeltjes waar men al dat moois weer aan de man wil brengen.
Op het strand van Hokitika, bij zonsondergang. Het vele hout nodigt uit tot vuurtjes op het strand, waarvan je er dan ook diverse zag. Dit was een grote.
Een van de 'historische' gebouwen waar Hokitika trots op is. Boven de pilaren staat met grote letters Free Public Library. Maar nu huist in dit gebouw de toeristeninformatie.
Toen ik dit gebouw zag had ik opeens een deja vu: Ik heb een zeer vergelijkbaar gebouw gezien in Petaluma, Californie (zie hieronder).
Dat moet haast te danken zijn aan de gemeenschappelijke geschiedenis met de Britten.
Akaroa
Ik vermoed dat ongeveer de helft van de huidige namen van steden, dorpen, rivieren, bergen en meren, zoals de naam van dit dorpje Akaroa, ooit door de Maori zijn bedacht.
Akaroa is een dorpje op het schiereiland bij Christchurch.
Je ziet hier een man zijn werf opschilderen en net links daarvan zit Anna op haar knieen om een foto te maken.
Je ziet hier tevens goed de lange grijze wolk waar we bij onze aankomst in Nieuw-Zeeland zo intens mee kennis maakten.
Het vuurtorentje van Akaroa.
Bij Akaroa kun je tours boeken waarbij je kunt zwemmen met dolfijnen.
We waren te laat en bovendien regende het....
Oplossing "Wat is dit en hoe werkt dit?"
"Wat is dit, en hoe werkt dit?" vroeg ik jullie meer dan een maand geleden, en het is tijd dat ik met de oplossing kom.
Veerle was er met Annemie als vrij vertalend tolk nog het dichtste bij.
Het is namelijk een kraan.
Het handvatje aan het uiteinde druk je naar beneden, dan komt direct daarnaast uit het spuitje een straaltje water, dat via het roostertje wegloopt.
Het handvat bovenop kun je gebruiken om jezelf te steunen terwijl je vooroverbuigt om het water te drinken.
De billendroger vond ik ook wel een erg mooie suggestie.
De gedeelde eerste prijs gaat naar Veerle en naar Koen (bien etonnee).
De beloofde Australische wijn (of vruchtensap) zal vrees ik gewoon uit een Nederlandse supermarkt komen, want met alle kampeerspullen die ik de afgelopen maand nog heb gekocht moet ik oppassen niet over mijn toegestane 20 kilo heen te komen.
Ik geloof dat beide prijswinnaars de voorkeur zullen geven aan vruchtensap?
Land van de lange witte wolk
De Maori noemen Nieuw-Zeeland "Aotearoa", wat vertaald wordt als "Land van de lange witte wolk."
Deze naam maakt Nieuw-Zeeland momenteel vrijwel volledig waar, al zou 'lange grijze wolk' misschien iets beter passen.
Toen Anna en ik afgelopen maandag in Christchurch landen, leek het wel Nederland. De dikke laag bewolking hing zo laag dat het leek alsof je hem zo kon aanraken als je je een beetje uitstrekte, en uit die laag druilde een miezerregen. En het was weer een stuk kouder dan in Sydney, met een maximum van ongeveer 16 graden.
De volgende dag was het niet anders, en de prachtige bergketen die wij vanaf Christchurch zouden kunnen bewonderen was helemaal aan het zicht onttrokken.
De bezochten een verzameling winkeltjes met Nieuw-Zeelandse kunst, soms kitsch, en uit arren moede kocht ik een warme cape gemaakt van een mengsel van possumvacht en merinowol. Warm en zacht.
's Middags reden we naar het schiereiland vlak bij Christchurch, en daar zagen we iets meer, en zelfs een paar seconden zon.
We besloten zoveel mogelijk naar het noorden van het Zuider eiland te gaan, in de hoop op beter (warmer en zonniger) weer, en dat is gelukt. We zitten hier in de noord-oostelijke hoek van het eiland, tegenover Wellington, op een idyllisch plekje tussen een verzameling eilandjes en schiereilandjes, dat we na eindeloos slingeren door het bergachtige gebied (met mooie vergezichten over een grotendeels leeg landschap met veel schapen) en een ritje met de watertaxi konden bereiken.
Morgen gaan we naar de westkust. Daar is regen vrijwel standaard, maar de naar het schijnt mooie kust zal daar dan tegenwicht aan moeten bieden.
Hoewel we ons op kamperen hebben voorbereid, hebben we onszelf tot nu toe getrakteerd op warme zachte bedden in hostels.
De computer gaat hier uit om tien uur, dus ik sluit nu af.
En meer criminaliteit, natuurlijk
En de lege gezichten, gebrek aan betrokkenheid en zorg gaat natuurlijk ook samen met meer criminaliteit.
Net nog snapte ik een tasjesdief, die tegenover mij onder de tafel was gekropen en voorzichtig mijn rugzakje dat ik op de grond had gezet naar zich toe probeerde te trekken. In mijn ooghoek zag ik iets bewegen op de grond (ik dacht aan een beest, een kat, misschien?).
Toen ik ontdekte wat er aan de hand was pakte ik geschrokken snel mijn rugzak op. Daar zit mijn portemonnee in (met creditcard) en mijn paspoort....
De dief kroop onder de computers vandaan toen zijn buit plotseling buiten bereik was geraakt.
Ik keek wie de dief was, en hij leek niet erg onder de indruk.
"Oh, I thought you was my girl-friend," zei hij met enigszins dubbele tong.
Jaja.
Pfff.
Muziek
Op mijn reis is een van de grootste genoegens de spontane, onverwachte live muziek.
Hier wat foto's.
Tegucigalpa, Honduras.
Hier een deel van de band waarvan Toot een van de muzikanten kende.
Het was een ietwat vervreemdende ervaring om hier bij te zijn, omdat tijdens het concert voortdurend op een heel groot tv-scherm links achter de band (op de foto niet zichtbaar) een eindeloze reclame doorging van fitness apparatuur, zodat we telkens afgeleid werden door gespierde mannen en vrouwen die in ritmische bewegingen (nooit in de maat met de band) hun goede relatie met de apparatuur onderstreepten.
De twee drummers hier op de foto waren geweldig, en bespeelden een groot arsenaal aan trommels, bellen, bekkens, enzovoort, met veel ritmegevoel en enthousiasme. Na afloop kocht ik hun CD.
Op de zaterdagse markt op Salamanca Square in Hobart staan veel leuke kraampjes, maar wordt ook veel muziek gemaakt. Hier een jeugdig strijkkwartet dat opvallend goed en met veel plezier stond te spelen.
Opnieuw op de Salamanca Market in Hobart.
Dave Johnson, die al vele jaren 'solo' een half orkest bij elkaar speelt.
Een bijzondere combinatie van keyboard, diverse electronische en natuurlijke geluiden, en didgeridoo. Dit was een sliding didgeridoo, zoals hij uitlegde, waarvan je de toonhoogte kon veranderen zoals bij een trombone. Alleen stelde hij het in voor de hele duur van een stuk, als het bijvoorbeeld in A of in E was.
En ik kocht zijn CD's.
Michael, de vriend in Hobart bij wie ik logeerde, speelt diverse tokkelinstrumenten, piano, en hij zingt. Hier zie je hem deelnemen aan een Irish gig (op de voorgrond met de kale kruin). Het is een spontaan gebeuren, waarbij een groep mensen met hun eigen verzameling instrumenten op diverse tijdstippen de Irish Pub ("greatest little pub in town") komt binnenzeilen. Sommigen hebben drie verschillende instrumenten bij zich.
Je stemt een instrument en op een moment dat je geschikt lijkt begin je een stuk te spelen, of je begint tegelijkertijd een lied te zingen, waarbij de anderen invallen.
Op een gegeven moment telde ik zeven tokkelaars (gitaars en banjo's), vijf violisten, drie accordeonisten, drie slagwerkers/trommelaars en diverse zangers.
Het samenzijn wordt natuurlijk rijk besprenkeld met Guinness.
Heel leuk om mee te maken!
Vanmiddag in de Kings Cross Library, in het kader van het KingsXmas festival.
Pep
Ik beken: ik word high van koffie.
Was ik vanochtend nog lusteloos en down, na de koffie die ik enkele uren later met Anna en Sarah tot mij nam, verdween mijn lichte hoofdpijn samen met mijn lusteloosheid (zie mijn post hieronder "Down Under Blues").
Het gebeurt niet altijd, maar toch wel negen van de tien keer verandert mijn kijk op het leven vrij radikaal na het drinken van een cafe latte (met suiker). Als ik me om te beginnen al goed voelde, voel ik me daarna nog beter.
Niet alleen is alles om me heen dan aangenaam, mooi en plezierig, ik voel me dan tevens doorstraald met een diepe liefde voor de wereld en voor alle mensen om me heen. Misschien is de glimlach niet altijd zichtbaar op mijn gezicht, maar hij is er zeker van binnen.
Het gevoel is het sterkste na ongeveer vijf minuten, maar het effect houdt in de regel minstens vijf uur aan.
Toch drink ik gemiddeld minder dan drie keer per week koffie. Waarschijnlijk omdat mijn maag anders gaat protesteren. En misschien ben ik bang dat het effect niet meer zo sterk is als ik vaker 'gebruik'.
En ik wil niet afhankelijk zijn van een bepaald soort stof om me goed te voelen.
Nu ik dit opschrijf realiseer ik me dat ik daarom vaak ook geen pijnstiller gebruik als ik bijvoorbeeld hoofdpijn heb, om een soortgelijke reden. Ik heb een soort principe dat ik het zonder moet kunnen. Het is een onnatuurlijke manier om een symptoom te bestrijden, en om high te worden, of zo.
Hoe dan ook, sinds de koffie van vanochtend geloof ik niet meer dat het huis van Anna en Erick mijn stemming bedrukte, maar wat dan wel de oorzaak zou kunnen zijn weet ik niet.
Wellicht een chemische disbalans, een glitch in de samenstelling van de diverse stofjes in mijn lichaam?
Kerst in Sydney. Een kerstboom in een kleurig bloemperk, Cathedral Square, vlakbij Hyde Park. Links op de foto, tussen de kerstboom en de kerk staat een levensgrote kerststal.
Ik wandelde deze zaterdagavond naar de City, naar de boekhandel in Pitt Street. De meeste winkels waren al gesloten, maar boekhandel Borders was nog open. Ik kocht er "Quantum, a guide for the perplexed" van Jim Al-Khalili, wat me na uitgebreide bestudering voldoende open-minded, informatief en interessant leek om de koop de moeite waard te maken, en "A New Earth" van Eckhart Tolle, weer zo'n spiritueel boek dat past in een belangstelling die er eerder ertoe leidde dat Anna mij bij een van haar kennisen afschilderde als "een soort hippie".
Maar, legde ze uit, dat deed ze toen vooral om te zorgen dat ik voor de betreffende kennis weinig interessant zou zijn, zodat hij mij het leven niet zuur zou maken. Hoewel het natuurlijk toch wel een beetje waar was, dat van die 'hippie,' vond ze.
Vooruit dan maar.
Elk etiketje geeft me direct een ongemakkelijk gevoel, maar etiketten zijn onvermijdelijk, natuurlijk.
Toen ik de boekwinkel uit kwam was het half acht. De wolken kleurden licht door de ondergaande zon, en het publiek op straat was een mengeling van verlate en vermoeide badgasten, van het strand op weg naar huis, en vrolijk kwetterend uitgaansvolk, bij het vallen van de avond mooi opgemaakt tevoorschijn gekomen, vastberaden op weg naar vertier.
Toen ik vanaf Hyde Park William Street opliep, een brede, drukke straat geflankeerd door autoverhuurbedrijven, banken, cafe's en restaurants, zag ik boven het verkeer tussen de hoge kantoorgebouwen een lange bochtige sliert van grote vleermuizen uitvliegen; voor hen was het vallen van de avond waarschijnlijk evenzeer het startsein voor een gezellige nacht.
Een vreemd contrast.
Vleermuizen associeer ik met verlaten landhuizen in een decor van kale boomsilhouetten, maar boven de drukte van een wereldstad leken ze niettemin goed te weten wat hun te doen stond, wat het ook was wat ze gingen doen.
Nu zit ik weer in een internetcafe aan Darlinghurst Road, die vandaag het toneel is van een KingsXmas festival.
Een vrolijk gebeuren met veel kraampjes met lekker eten, straattheater en veel live muziek. Net liep ik van twee zeer jeugdige en lawaaiige rappers naar een vierstemmig dameskoor dat gekleed in glimmende rode jurken kerstliederen ten gehore bracht.
Ik bedoel maar, er is hier altijd wel wat te doen en te beleven, dus aan de stad kan het haast niet liggen als ik me eens wat minder voel.
Wel moet ik nog even melden dat me na mijn bezoek aan Hobart, de hoofdstad van Tasmanie, het onderscheid met Sydney weer sterk is opgevallen.
Hobart vind ik leuk omdat het een relatief 'artistieke' stad is. Er wordt heel veel muziek gemaakt, op straat en in cafe's, en er zijn veel beeldend kunstenaars. Er is ook een academie die zich wijdt aan diverse kunsten, er wordt veel kunstigs met het zeer diverse Tasmaanse hout gedaan, bijzondere gebruiksgoederen voor in huis, bijvoorbeeld, meubelen, en dingen zomaar voor het mooi.
De sfeer is er gemoedelijk en zeer vriendelijk en welwillend.
Terug in Sydney was het eerste wat me opviel de lege gezichten in de trein.
Oh ja, dat is ook zo: een grote stad heeft lege gezichten.
En daarna weer de dronken daklozen.
En de Adult Fun, Showgirls, Kinky Sex en de verscheidenheid aan prostituees (jong, oud, vrouw, man, travestiet en transseksueel).
Hobart heeft geen Adult Fun, of het bevindt zich ergens waar het niet zichtbaar is. Toen ik het hierover had met Erica, een vriendin van Michael en Jane die al jaren in Hobart woont, zei ze dat Hobart inderdaad redelijk 'naief' was. Het is met maximaal 200.000 inwoners en slechts een klein aantal mensen met een andere culturele achtergrond geen vergelijk met Sydney. Maar wat maakt dat Sydney uitblinkt in zijn Adult Fun, terwijl Hobart daar geen belangstelling voor lijkt te hebben?
Volgens Erica was dat gebrek aan (zichtbare) Adult Fun vooral het een gevolg van de sociale controle.
Mensen houden elkaar in de gaten, met alle voordelen en nadelen: er is zorg voor elkaar, het meest opwindende dat de politie te doen heeft is het redden van verdwaalde poesjes, maar er is ook het keurslijf van ongeschreven regels.
Die regels zijn een stuk opgerekt hier in Sydney, maar de grotere tolerantie betaal je met lege gezichten in de trein.
Wat is beter?
Eten
Anna, Erick en ik lunchten bij een Sushi Bar.
Je zit aan een bar, en op een soort lopende band schuiven allerlei lekkere hapjes aan je voorbij. De kleur van het randje langs het bordje bepaalt de prijs. De goedkoopste is $2,50, de duurste is $6,00.
Je kiest wat je wilt, bestelt er een potje thee bij, en aan het eind worden alle gebruikte kleurtjes bij elkaar opgeteld.
's Avonds aten we in het restaurant "Iguana" waar Anna nog steeds regelmatig werkt.
Daar at ik voor het eerst van mijn leven kangoeroe (lekker). Krokodil staat al enige tijd niet meer op het menu.
We kregen een zeer speciale behandeling, met extra veel lekkere hapjes. Jammer dat we eerder die dag al zo lekker geluncht hadden, er was niet veel plaats meer over.
Dit werd allemaal afgesloten met een speciale prijs, die we echter niet hoefden te betalen omdat een vaste klant aanbood om dit voor ons te betalen.
Aardig!
Screening Night
De avond waarop alle studenten van de APA International Film School hun werk van het afgelopen jaar presenteren heet Screening Night.
Het is een spannende avond voor alle betrokkenen, niet alleen voor de studenten die hier hun werk op het grote doek zien gepresenteerd, maar ook voor de acteurs die hebben meegewerkt aan de diverse producties. Als het er goed uitziet, kan dit je carriere als acteur verder helpen.
Ik heb nu ook begrepen dat het maken van een film in zeer grote mate het product is van een team, waarin een zwakke schakel een groot stempel kan drukken op het eindresultaat. Soms is dat zichtbaar, zoals een goede DOP (Director of Photography) een enorm verschil kan maken voor de kwaliteit van het beeld en een film er direct veel professioneler uit kan doen zien, of zoals goede acteurs een film kunnen dragen, maar soms is het niet zo goed zichtbaar, zoals wanneer een producer slecht werk levert, waardoor de planning niet goed verloopt en kleine of grote dingen mis kunnen gaan. De benodigde spullen zijn niet op tijd op de filmset, of er is nog geen toestemming verkregen voor de gewenste locatie en je kunt daar niet terecht op de tijd dat iedereen beschikbaar is. Dit soort dingen zetten iedereen onder grote druk wat het eindresultaat op talloze manieren negatief kan beinvloeden.
Anna geeft een dvd en een poster van haar film aan de twee hoofdrolspelers, Shane en Jessie.
Dus hoewel je het werk van elk van de teamleden in zekere mate wel terug kunt vinden in het eindresultaat, kan een ieder door het werk van anderen geholpen, geinspireerd of juist ernstig belemmerd worden. Zo kan ik me goed voorstellen dat een goed werkend team van relatief middelmatige mensen een veel beter resultaat aflevert dan een team met veel grote talenten die niet goed kunnen samenwerken en waarvan enkele leden slecht werk afleveren.
Niettemin komt er uiteindelijk natuurlijk wel iets uit, en het was voor mij als leek heel interessant om te zien wat voor verschillende producties de uitkomst waren van een jaar hard werken.
Ik had het script van Anna's film al gelezen, wat ik achteraf jammer vond, zodat ik het niet meer 'blanco' kon beleven.
Het was zeker een goed resultaat, vond ik.
De hoofdrolspeler kreeg ook goede reacties, wat een goed teken is.
Verder vertelde Anna dat ze naast iemand in het publiek ging zitten die niet bij het maken van de film betrokken was, en haar geschrokken reactie op de loop van het verhaal (kennelijk zat ze er helemaal 'in') was voor Anna de beste beloning.
De meest interessante producties vond ik die welke speelden met de werkelijkheid. Dat trekt me kennelijk en wekt mijn belangstelling. Bijvoorbeeld iemand die wakker wordt, het een en ander meemaakt en vervolgens weer wakker wordt. De regisseur van de productie die ik het meest intrigerend vond (ook mooi gefilmd), was volgens Anne een heel onaangenaam persoon, arrogant en onbetrouwbaar, en niet prettig om mee samen te werken.
Tja.
Verschillende van haar klasgenoten vertrekken aanstaande zondag naar huis.
Anna blijft hier nog tot maart (tot zolang is haar verblijfsvergunning geldig). Daarna gaat ze met Erick naar Japan en Thailand, en daarna komt ze naar huis.
Wat dan?
Dat is nog niet zeker....
platypus
Eindelijk dan toch een platypus (vogelbekdier) gezien!
In Tasmanie, waar ze relatief vaak nog in het wild voorkomen, heb ik mij diverse keren op bruggetjes lek laten prikken door muggen terwijl ik wachtten op een glimp van een platypus. In arren moede ben ik nu maar hier in Sydney naar het Aquarium gegaan, en ja, daar waren er een stel.
Ze bewegen zich snel en onvoorspelbaar door het water, wroeten in de bodem, eten een krabbetje (of een deel daarvan) en zijn daardoor niet goed in een foto te vangen. Gelukkig heeft Anna ook diverse pogingen gedaan om hem te portretteren, en dit plaatje hoorde bij de beste.
In twee lange plexiglazen tunnels kon je in dit aquarium de onderkant van diverse grote roggen bestuderen, en haaien en zeehonden dichtbij voorbij zien zwemmen.
Ook de pinguins zijn onder water leuk om te zien.
Het was een heel warme dag, en we waren een beetje jaloers op die beestjes die zo lekker in het water konden poedelen.
Down under blues
Wat het is, weet ik niet, maar net als de eerste keer in Sydney overvalt me hier na enkele dagen een soort lusteloosheid.
Het kan haast niet de stad zijn, die veel te bieden heeft en niet gauw verveelt. Het kan ook haast niet liggen aan het weer, want het is telkens zonnig en warm (althans, sinds ik hier ben, want voor mijn komst regende en stormde het al wekenlang).
Misschien heeft het te maken met het huis waar Anna en Erick wonen en waar ik nu tijdelijk logeer. Er komt weinig daglicht en is daardoor somber, weinig opwekkend.
Anna lijkt last van hetzelfde te hebben, en heeft het er vaak over dat ze zo moe is.
Maar Erick heeft weer nergens last van, lijkt het.
Hoe dan ook, maandagochtend de 12e december vertrekken Anna en ik samen naar Christchurch. We hebben een autootje gehuurd, en we hebben kampeerspullen, waardoor we vrijwel overal wel terecht kunnen, wat handig is omdat het hier aan deze kant van de aardbol nu inmiddels hoogseizoen is.
Foto's van Tasmanie
In een van de wildlife parken, waar het wildlife getemd en ingeperkt is, maar daardoor wel zichtbaar is voor het publiek, zag ik deze drie wombats aan de maaltijd.
Hier begint het dorp Meander.
In het dorp vind je een Meander Road, een Meander Fire Station, een Meander Primary School en een Meander Store (open 7 days a week).
Voorbij het dorp vind je de Meander Falls, in de bovenloop van de Meander River.
Aan het einde van de onverharde weg parkeerde ik de auto en begon aan het Meander Falls Track.
Op diverse plaatsen moest ik besluiten: Eronderdoor of eroverheen. In dit geval werd het eronderdoor.
Het pad was meestal niet duidelijk als pad herkenbaar, maar door de rode driehoekjes te volgen kom je er in ieder geval. Soms wandelen mensen hier ook in de winter, als er sneeuw ligt, en je het pad helemaal niet kunt zien. De waterval is dan soms (deels) bevroren, met naar het schijnt mooie ijspegels.
Het doel van de wandeling: de Meander waterval.
En dan ook nog een poging om de Meander waterval samen met Eva op de foto te zetten.
Maar Meander liet zich niet makkelijk in een foto vangen....
De Tasman Highway slingerde zich vaak door een zeer groen landschap. Dit is een redelijk kenmerkend plaatje voor de Highway: bochtig, bergachtig, en leeg.
Groen, dus.
En als je eens niet door het regenwoud reed, was het uitzicht niet zelden woest en ledig.
Een uitzondering op al dat groen vormt de omgeving van Queenstown, waar ooit goud in de grond zat, maar waar nu naar het schijnt vooral tin gewonnen wordt.
Door mensenhand is het landschap hier nu zo kaal geworden, dat het mensen heeft geinspireerd om op de wegwijzers de naam Queenstown te vervangen door Mordor.
Bijgaande foto geeft geen goede indruk, maar het regende pijpenstelen en ik zag geen kans om een meer representatieve foto te maken.
