Pep

Ik beken: ik word high van koffie.

Was ik vanochtend nog lusteloos en down, na de koffie die ik enkele uren later met Anna en Sarah tot mij nam, verdween mijn lichte hoofdpijn samen met mijn lusteloosheid (zie mijn post hieronder "Down Under Blues").

Het gebeurt niet altijd, maar toch wel negen van de tien keer verandert mijn kijk op het leven vrij radikaal na het drinken van een cafe latte (met suiker). Als ik me om te beginnen al goed voelde, voel ik me daarna nog beter.
Niet alleen is alles om me heen dan aangenaam, mooi en plezierig, ik voel me dan tevens doorstraald met een diepe liefde voor de wereld en voor alle mensen om me heen. Misschien is de glimlach niet altijd zichtbaar op mijn gezicht, maar hij is er zeker van binnen.
Het gevoel is het sterkste na ongeveer vijf minuten, maar het effect houdt in de regel minstens vijf uur aan.

Toch drink ik gemiddeld minder dan drie keer per week koffie. Waarschijnlijk omdat mijn maag anders gaat protesteren. En misschien ben ik bang dat het effect niet meer zo sterk is als ik vaker 'gebruik'.
En ik wil niet afhankelijk zijn van een bepaald soort stof om me goed te voelen.
Nu ik dit opschrijf realiseer ik me dat ik daarom vaak ook geen pijnstiller gebruik als ik bijvoorbeeld hoofdpijn heb, om een soortgelijke reden. Ik heb een soort principe dat ik het zonder moet kunnen. Het is een onnatuurlijke manier om een symptoom te bestrijden, en om high te worden, of zo.

Hoe dan ook, sinds de koffie van vanochtend geloof ik niet meer dat het huis van Anna en Erick mijn stemming bedrukte, maar wat dan wel de oorzaak zou kunnen zijn weet ik niet.
Wellicht een chemische disbalans, een glitch in de samenstelling van de diverse stofjes in mijn lichaam?






Kerst in Sydney. Een kerstboom in een kleurig bloemperk, Cathedral Square, vlakbij Hyde Park. Links op de foto, tussen de kerstboom en de kerk staat een levensgrote kerststal.




Ik wandelde deze zaterdagavond naar de City, naar de boekhandel in Pitt Street. De meeste winkels waren al gesloten, maar boekhandel Borders was nog open. Ik kocht er "Quantum, a guide for the perplexed" van Jim Al-Khalili, wat me na uitgebreide bestudering voldoende open-minded, informatief en interessant leek om de koop de moeite waard te maken, en "A New Earth" van Eckhart Tolle, weer zo'n spiritueel boek dat past in een belangstelling die er eerder ertoe leidde dat Anna mij bij een van haar kennisen afschilderde als "een soort hippie".
Maar, legde ze uit, dat deed ze toen vooral om te zorgen dat ik voor de betreffende kennis weinig interessant zou zijn, zodat hij mij het leven niet zuur zou maken. Hoewel het natuurlijk toch wel een beetje waar was, dat van die 'hippie,' vond ze.
Vooruit dan maar.
Elk etiketje geeft me direct een ongemakkelijk gevoel, maar etiketten zijn onvermijdelijk, natuurlijk.

Toen ik de boekwinkel uit kwam was het half acht. De wolken kleurden licht door de ondergaande zon, en het publiek op straat was een mengeling van verlate en vermoeide badgasten, van het strand op weg naar huis, en vrolijk kwetterend uitgaansvolk, bij het vallen van de avond mooi opgemaakt tevoorschijn gekomen, vastberaden op weg naar vertier.

Toen ik vanaf Hyde Park William Street opliep, een brede, drukke straat geflankeerd door autoverhuurbedrijven, banken, cafe's en restaurants, zag ik boven het verkeer tussen de hoge kantoorgebouwen een lange bochtige sliert van grote vleermuizen uitvliegen; voor hen was het vallen van de avond waarschijnlijk evenzeer het startsein voor een gezellige nacht.
Een vreemd contrast.
Vleermuizen associeer ik met verlaten landhuizen in een decor van kale boomsilhouetten, maar boven de drukte van een wereldstad leken ze niettemin goed te weten wat hun te doen stond, wat het ook was wat ze gingen doen.

Nu zit ik weer in een internetcafe aan Darlinghurst Road, die vandaag het toneel is van een KingsXmas festival.
Een vrolijk gebeuren met veel kraampjes met lekker eten, straattheater en veel live muziek. Net liep ik van twee zeer jeugdige en lawaaiige rappers naar een vierstemmig dameskoor dat gekleed in glimmende rode jurken kerstliederen ten gehore bracht.
Ik bedoel maar, er is hier altijd wel wat te doen en te beleven, dus aan de stad kan het haast niet liggen als ik me eens wat minder voel.

Wel moet ik nog even melden dat me na mijn bezoek aan Hobart, de hoofdstad van Tasmanie, het onderscheid met Sydney weer sterk is opgevallen.

Hobart vind ik leuk omdat het een relatief 'artistieke' stad is. Er wordt heel veel muziek gemaakt, op straat en in cafe's, en er zijn veel beeldend kunstenaars. Er is ook een academie die zich wijdt aan diverse kunsten, er wordt veel kunstigs met het zeer diverse Tasmaanse hout gedaan, bijzondere gebruiksgoederen voor in huis, bijvoorbeeld, meubelen, en dingen zomaar voor het mooi.
De sfeer is er gemoedelijk en zeer vriendelijk en welwillend.

Terug in Sydney was het eerste wat me opviel de lege gezichten in de trein.
Oh ja, dat is ook zo: een grote stad heeft lege gezichten.
En daarna weer de dronken daklozen.
En de Adult Fun, Showgirls, Kinky Sex en de verscheidenheid aan prostituees (jong, oud, vrouw, man, travestiet en transseksueel).

Hobart heeft geen Adult Fun, of het bevindt zich ergens waar het niet zichtbaar is. Toen ik het hierover had met Erica, een vriendin van Michael en Jane die al jaren in Hobart woont, zei ze dat Hobart inderdaad redelijk 'naief' was. Het is met maximaal 200.000 inwoners en slechts een klein aantal mensen met een andere culturele achtergrond geen vergelijk met Sydney. Maar wat maakt dat Sydney uitblinkt in zijn Adult Fun, terwijl Hobart daar geen belangstelling voor lijkt te hebben?

Volgens Erica was dat gebrek aan (zichtbare) Adult Fun vooral het een gevolg van de sociale controle.
Mensen houden elkaar in de gaten, met alle voordelen en nadelen: er is zorg voor elkaar, het meest opwindende dat de politie te doen heeft is het redden van verdwaalde poesjes, maar er is ook het keurslijf van ongeschreven regels.
Die regels zijn een stuk opgerekt hier in Sydney, maar de grotere tolerantie betaal je met lege gezichten in de trein.
Wat is beter?