woon-werkverkeer

Mijn eieren zijn nog niet gelegd, maar ik wil toch wel even wat vertellen over mijn verblijf hier, later meer!
Hieronder zie je de weg die ik afleg tussen mijn werk- en woonplek. De tijd van de dag klopt niet helemaal (het is hier ongeveer drie uur 's middags), dus je moet je de schaduwen iets langer voorstellen...

En, hm, tegenwoordig loop ik bijna altijd over de weg ipv dit paadje, omdat het uitzicht daar weer weidser is. En 's avonds loop ik sowieso altijd over de weg omdat je op dit paadje in het donker geen hand voor ogen kunt zien.
Achter mij is de 'Commons' waar we alle maaltijden kregen geserveerd, maar waar ik nu haast niet meer kom, omdat de cateraars naar huis zijn en ik nu dus mijn eigen potje moet koken.
Rechts op de foto zie je het gebouw met het Amphitheatre, waar de bijeenkomsten van het Summer Study Program plaatsvonden. In datzelfde gebouw zijn rondom het amphitheater diverse kantoortjes ingericht.

Het loopt hier vrij steil naar beneden, maar het profiel onder mijn sandalen weet daar wel weg mee.




















Overal op het pad en naast het pad hoor je geritsel, meestal van hagedisjes (in allerlei maten) die een goed heenkomen zoeken.

































's Avonds zie ik hier vaak een groepje reeen, moeders met kinderen. De weg die ik hier oversteek is al op het terrein van de campus ('s nachts en in het weekend afgesloten met een slagboom).

Dit zie ik als ik bij het oversteken van de weg naar rechts kijk. Pittig hellinkje, Hans! Ik heb hem zelf nog niet op gefietst, maar ik hoop binnenkort een fiets tot mijn beschikking te hebben en dan kan ik eens zien of ik hier ga lopen of fietsen....
De grote weg die je op de achtergrond tussen de twee heuvels ziet doorlopen is de 101 die rechtsstreeks naar San Francisco (en verder) loopt. Je hoort op het hele terrein vrijwel altijd het verkeer van die weg, behalve diep in de nacht. In het begin stoorde dat me wel eens, maar ik hoor het nu eigenlijk haast niet meer.

Op dit bankje heb ik Christine geinterviewd. De bomen hebben het hier heel zwaar en wringen zich in allerlei bochten om tien maanden droogte en hitte te overleven. Het is nu een stuk warmer dan in het begin, en de vochtige nevels zijn om acht uur 's ochtends al opgelost.

Van dit soort 'peace poles' staan er diverse over de hele wereld. Er staat er ook eentje in Findhorn, Schotland.

Dit bruggetje gaat momenteel over een droge greppel, maar het kan hier flink hozen heb ik gehoord en dan is zo'n bruggetje wel handig als je droge voeten wilt houden. In het stukje bos aan de overkant van de brug tref ik 's ochtends altijd squirrels aan, die tussen de bladeren naar eikeltjes zoeken. Als ze mij horen doen ze altijd een zenuwachtig boompje verwisselen en dan huppelen ze tegen de stammen omhoog. Soms hangen ze helemaal ondersteboven om een eikeltje van de punt van een tak te bemachtigen. Ze trekken zich dan met eikel en al terug tussen het groen. Daar verorberen ze dan hun schat, en tussen de takken zie je even later de oneetbare stukjes naar beneden dwarrelen. Die hoeven ze niet.

En daarachter woon ik dan, mijn kamer is verstopt achter het kleine boompje rechts op de foto.

even stil

De afgelopen en komende dagen moe(s)t ik drie artikelen afmaken voor het Tijdschrift voor Parapsychologie. Een is een verslag van de conferentie van de parapsychologen (dat is nu af), twee is verslag van twee kleine gesprekjes met twee deelnemers (dat is nu voor eenderde af), drie is een verslag van een langer interview met Christine Simmonds (moet ik nog aan beginnen), van wie jullie al veel foto's hebben gezien en die veel gedaan heeft in het Summer Study Program waaraan ik heb deelgenomen.
Tot ik die eieren gelegd heb horen jullie hier even geen gekakel.
Ik hoop hier rond woensdag weer iets te kunnen melden....

special interest group

Over de PA-conferentie wil ik nog een ding kwijt, en dan hoop ik in mijn volgende posts iets meer te kunnen vertellen over mijn plannen hier, het leven op de campus, de mountain lions, de ratelslangen, de stinkdieren en de teken.

De PA-conferenties zijn altijd zo kleinschalig (tussen 80 en 100 mensen) dat alle sessies plenair zijn. Op veel andere conferenties worden vaak parallelsessies gehouden, waarbij je dus moet kiezen, of non-locaal met jezelf moet gaan correleren, of zoiets.

Ook zijn er op vele conferenties zogenaamde 'special interest groups', mensen die vanwege een bepaalde gedeelde interesse bij elkaar komen. De afgelopen PA-conferentie zag de spontane geboorte van zo'n special interest group, namelijk van de natuurkundigen onder de conferentiegangers, geinitieerd door Daniel, een van onze Summer Study Program studenten.

Je ziet hier de groep die op dat moment bij elkaar kwam. Gezien de omvang van de conferentie is dit een aanzienlijke groep, waarbij ik moet toevoegen dat ten minste vier van de natuurkundige conferentiegangers niet bij deze bijeenkomst aanwezig konden zijn. De groep natuurkundigen is dus nog groter. Mijn schatting is dat toch wel zo'n 20% van de PA-mensen geschoold is in de natuurkunde, met nadruk op de kwantumnatuurkunde.
Het idee van de groep was vooral om onderling contact te leggen en vanuit hun speciale expertise ideeen uit te wisselen.

nagekomen foto's van san francisco

Bij deze nog wat foto's van mijn verblijf in San Francisco, gemaakt door Bart, en mij onlangs toegestuurd door Myrna.
Bart en Myrna arriveerden net een dag eerder in San Francisco, en vertrokken ook een dag eerder, voor een (naar achteraf bleek) geslaagde rondtrip die hen ook nog naar Arizona, Nevada en Utah zou brengen.
Nog onwetend van al wat ons nog te wachten stond, zitten Myrna en ik hier aan de cafe au lait (Amerikaans formaat). Volgens Myrna in dit etablissement (True Blue) lekkerder dan de cafe latte.

In de Japanse theetuin kregen we traditiegetrouw een fortune cookie bij de thee, waarvan het psi-gehalte (tot nu toe) beneden peil is gebleken.

Met doodsverachting klommen we op het bruggetje. En er weer af!






Plaatje in de theetuin.

Squirrel in de botanische tuin. Deze zie je ook hier op de campus van het IONS erg veel rondhuppelen. Ze zijn meestal sneller dan ik met mijn camera, maar ik zal nog eens een poging wagen.

who wants to be a parapsychologist?

Voordat we op de voorlaatste dag ons getuigschrift kregen, moesten we nog een examen afleggen. Het had de vorm van de show 'who wants to be a millionaire?' maar dan met de vraag 'who wants to be a parapsychologist?' en we moesten gezamenlijk de vierkeuze-vragen beantwoorden.
Sommige vragen waren makkelijk, zoals de vraag naar de effectgrootte van het aspirine-onderzoek in vergelijking met het ganzfeld-onderzoek, waar jullie nu ook het juiste antwoord op weten, en andere vragen waren moeilijk. Als ze moeilijk waren, kregen we een hint welke twee alternatieven het niet waren, en zo konden we met behulp van een beetje psi hier en daar gelukkig gezamenlijk de eindstreep halen waarna we ons getuigschrift kregen.

Op de laatste dag (al in bezit van ons getuigschrift) presenteerden velen van ons een plan voor onderzoek, of de resultaten van een experimentje dat sommigen van ons tussen de bedrijven door al gedaan hadden.
Hier zie je de presentatie van Mark en Glenn, die een Random Number Generator lieten meelopen met de conferentie. Volgens hen was er een duidelijk verschil in de output op te merken op de meer geconcentreerde momenten dan op de meer chaotische (borrel na afloop) momenten.

Ikzelf presenteerde wat gedachten over een onderzoek waarbij ik dacht aan een 'geur' presentiment, of aan geur als een versterker van de ganzfeldzender.

Daarna was het tijd voor de groepsfoto.
Hierbij enkele versies.











Helaas staan Peggy, Mark, Julie en Manuel er niet op.
Maar ik heb wel andere foto's van hen.
Peggy zie je hier bezig terwijl ze een compositie probeert in te voeren in het geheugen van haar keyboard.
Mark staat hierboven al bij zijn presentatie.
Julie heeft verteld over haar onderzoek naar mediums, wat overigens ook zeer indrukwekkend was. Lees bijvoorbeeld dit verhaal, dat uitkomsten van het onderzoek beschrijft. Julie zit op de 'troon', een zetel gemaakt van een oude boomstam.

Manuel staat op de strandfoto's, hij is degene met de zonnebril (zie de post 'uitstapje').

En dan hier ook nog een foto van de heel vriendelijke en geduldige cameraman Ladd, die al onze bijeenkomsten op video heeft gezet. De bedoeling is dat de opnamen, na editing, uiteindelijk beschikbaar komen voor anderen die ook meer willen leren over parapsychologie.

lesje in statistiek

Er waren veel leuke bijeenkomsten bij het Parapsychology Summer Study Program (dat inmiddels al vijf dagen geleden is afgelopen), en de bijeenkomst met Jessica Utts behoorde daar zeker ook toe. (Links op de foto met het roze t-shirt)

Nadat Christine en zij de computer aan de praat hadden gekregen, ontvingen we een lesje in statistiek. Een van haar punten was het nut van een meta-analyse. Ze vertelt dit verhaal ook regelmatig aan collegezalen vol statistici, zei ze, met een leuke draai aan het einde van haar verhaal. Het artikel (pdf) kun je hier lezen.

Er zijn diverse onderzoeken gedaan naar het verband tussen aspirine en hartaanval. Veel van die onderzoeken lieten wel een trend in een bepaalde richting zien (als je aspirine gebruikt heb je minder kans op een hartaanval), maar lieten geen statistisch significant resultaat zien. Je kunt dan een beter inzicht krijgen in het effect van een medicijn door een meta-analyse te doen en de resultaten van de verschillende studies (voorzover ze voldoende op elkaar lijken) met elkaar te combineren. In het geval van aspirine en hartaanval liet de meta-analyse overtuigend zien dat aspirine inderdaad een positief effect had. Een soortgelijke meta-analyse is toen gedaan met het Ganzfeld onderzoek (zie een van mijn vorige posts). Ondanks diverse experimenten zonder significante resultaten liet de meta-analyse zien dat er sprake was van een effect dat groter was dan dat van de gezamenlijke aspirine-onderzoeken. Het Ganzfeld-onderzoek is door de samenwerking met goochelaars en skeptici (zie mijn post 'goochelarij') in de loop der jaren steeds meer fool-proof geworden, maar de effectgroottes (hitrates van nog steeds 1 op 3 in plaats van de verwachte 1 op 4) bleven desondanks hetzelfde.
Al met al dus voldoende aanleiding om deze 'anomalie', dit vreemde verschijnsel, nader te onderzoeken, wat we dus ook doen.

Verder leerden we spelenderwijs over het nut van het combineren van resultaten door zelf met 'dierenogen' te gooien. Je weet wel, van die dingen die je in een handwerkwinkel koopt en die je op een knuffelbeestje kunt bevestigen. (zie foto). Ieder gooiden we twintig keer en noteerden het totaal aantal 'oog'. Daarna combineerden we onze resultaten met die van vier anderen, en vervolgens met die van de hele groep, en je ziet hoe het betrouwbaarheidsinterval steeds meer krimpt, zodat een serie niet-significante resultaten uitmondt in een duidelijk (statistisch) significant resultaat met 47% 'oog' (in plaats van de verwachte 50%).

Success

Dean wilde wel even poseren.

goochelarij

Je zou het zo op het eerste gezicht misschien niet verwachten, maar een opvallend aantal 'magicians' (goochelaars) heeft zich aangesloten bij de Parapsychological Association (PA). Een van de opvallendste was misschien wel Daryl Bem (op de foto in het blauw, met brille(n?)poot in de mond), die ik al eerder noemde bij het Ganzfeld onderzoek. In zijn vrije tijd is hij al jarenlang een niet overdienstelijk goochelaar en als sociaal psycholoog was hij zich daarnaast maar al te zeer bewust van de vele wijzen waarop mensen zich kunnen laten misleiden. Hij stond dan ook ronduit skeptisch tegenover allerlei claims van de parapsychologen. De Ganzfeld onderzoeker Charles Honorton heeft zich daarom eind jaren tachtig tot Daryl Bem gewend met het verzoek om zijn onderzoeksprotocol zodanig aan te passen dat ook hij daar geen kritiek meer op zou hebben. Daryl is daar op ingegaan en heeft toen bij voorbaat toegezegd dat als in de experimenten die zij samen zouden uitvoeren alsnog telepathie zou optreden hij zijn best zou doen om het in een mainstream psychologisch tijdschrift gepubliceerd te krijgen. Hetgeen dus gebeurde.

Daryl Bem heeft ook aan ons, cursisten van het Summer Study Program, het een en ander laten zien, maar hij wilde ons niet vertellen hoe het ging, behalve dat hij ons verzekerde dat het allemaal nep was. De meeste van zijn kunstjes waren met kaarten, en daar valt wellicht het een en ander mee te sjoemelen. Tevens liet hij ons de resultaten zien van een enquete onder collega-academici.
Onder psychologen vind je, vergeleken met andere vakgebieden, het kleinste percentage mensen die geloven dat iets als psi bestaat (34%), terwijl je er tevens het grootste percentage vindt (eveneens 34%) dat gelooft dat het bestaan van psi volstrekt onmogelijk is. Academici uit andere vakgebieden getuigen van een meer wetenschappelijke houding, het percentage hard-boiled skeptici ligt daar tussen de 2 en 5%

Een andere goochelaar die na intensief goochelwerk -- en bezoek aan spookhuizen -- uiteindelijk teveel vreemde dingen heeft gezien om nog vol te kunnen houden dat alles op de bekende wjizen te verklaren is, is Loyd Auerbach, die op een van de avonden van de PA-conferentie wat indrukwekkende staaltjes heeft laten zien. Op de foto zie je hem daar in aktie met naast hem Ed May.

Tevens heeft hij ons als cursisten het een en ander verteld over zijn bezoeken aan spookhuizen. Het meest indrukwekkende verhaal was van een geest die een familielid bleek te zijn van de mensen die een huis hadden gekocht (met een groot deel van de inboedel) dat behoorde aan een grootmoeder van de moeder van het gezin dat er kwam te wonen. Haar zoon, toen 12, raakte aan de praat met deze geest. Achteraf bleek dat alle leden van het gezin de geest wel gezien hadden. Ze kwamen haar op diverse plaatsen in het huis tegen, terwijl ze naar hen zwaaide. De zoon was de enige die terugzwaaide, en zo kwamen ze aan de praat.
Loyd is uiteindelijk overtuigd geraakt van het werkelijk bestaan van de geest, Louise geheten, hoewel hij haar zelf nooit heeft gezien.
Bij de eerste kennismaking kreeg hij al een schok. De communicatie verliep overigens altijd via de jongen, en op de lege stoel naast hem zat Louise, en de jongen vertelde wat haar antwoorden waren op de vragen die Loyd en zijn twee collega's stelden. Hij kende zijn collega's niet zo goed, en in de auto, op weg naar Louise, hadden zij wat meer met elkaar kennis gemaakt, waarbij diverse zaken aan te orde kwamen, onder anderen dat een van hen van plan was om professioneel pianist te worden. Het eerste wat Louise zei ging over die collega en zijn plannen om zijn carriere om te gooien en pianist te worden, en verder noemde ze nog twee andere zaken die ze ook in de auto besproken hadden. Zeer verbaasd vroeg Loyd aan de jongen hoe Louise dat kon weten, en hij gaf door dat ze een eindje met hen had mee gereden in de auto, om een indruk van hen te krijgen en of ze wel te vertrouwen waren. Het geval met Louise was een van de weinige waarbij de bewoners een vriendschappelijke relatie onderhielden met de geest die bij hen inwoonde. De jongen vertelde dat ze hem hielp met huiswerk, maar dat ze tot zijn chagrijn niet bereid was om voor hem te spieken. Verder vertelde ze hem vele verhalen over de geschiedenis van de familie die later uit diverse bronnen bevestigd konden worden, maar die tot dan toe niet bij de gezinsleden bekend waren. Loyd Auerbach heeft onlangs een website opgezet waar hij van plan is diverse interviews en andere wetenswaardigheden op te nemen en via audio-opnamen beschikbaar te maken voor iedereen die zijn website 'invisible signals' bezoekt.

Op onze laatste dag met de groep van het SSP kregen we bezoek van Kate Lang, die al van jongs af aan bijzondere psychometrische gaven heeft. Omdat ze katholiek was opgevoed en ze heeft gezien hoe negatief de kerk stond tegenover dit soort gaven, heeft ze op haar 14e besloten dat ze zich nooit meer in haar leven zou laten leiden door wat aanhangers van een religie over goed en kwaad te beweren hadden.
Ze vertelde het een en ander over haar leven en bood tegen het einde aan om een psychometrische sessie te houden. Ze gebruikt daarbij een voorwerp dat aan iemand toebehoort om impressies te krijgen over die persoon.
Drie personen kwamen zo aan bod.
Over Fedor vertelde ze dat hij zeer gevoelig was en poezie schreef. Verder was hij momenteel bezig met veel papieren, het samenstellen van een boek of zoiets, of artikelen, het betrof in ieder geval heel veel papieren, met grafieken en tabellen er op. Verder was hij bezig om te kijken of hij kon verhuizen, hij hield erg van de bergen, daar kwam hij tot rust en daar wilde hij graag naar toe verhuizen. Dan was er nog iets met nette schoenen. Hij had erover nagedacht dat hij nette schoenen moest kopen.
Fedor kon bevestigen dat hij poezie schreef, ja, die papieren ook. Over een verhuizing, dat klopte ook, en ik herinnerde me dat hij me al bij de eerste kennismaking had verteld (tijdens onze autorit vanuit San Francisco) dat hij graag wilde verhuizen naar een plek meer in de natuur, met bergen, en over de schoenen vertelde hij dat hij een maand geleden zijn nette schoenen had weggegooid omdat ze op waren en dat hij nieuwe moest kopen.
Over Christine vertelde ze iets over relaties waar Christine niet op in wilde gaan maar wat ze wel kon bevestigen. Verder zei Kate over Christine dat ze graag iets wilde gaan opzetten, een centrum of iets dergelijks, dat internationaal zou zijn, en waar parapsychologisch onderzoek zou worden verricht. Verder zag het ernaar uit dat ze binnenkort een hoop geld voor onderzoek tot haar beschikking zou krijgen.
Christine kon bevestigen dat ze met dergelijke plannen rondliep, over dat geld wist ze nog niets maar het leek haar natuurlijk erg leuk.
Bij Dean kwam ze met een bepaald beeld over een heel lange rij met konijnenhokken, en die konijnen hadden een bepaald chipje onder hun huid, en door dat chipje zouden ze als het ware gegroepeerd of gecategoriseerd worden, waarbij konijnen met soortgelijke nummers bij elkaar kwamen. Het tweede was ze zag dat hij nogal boos of geirriteerd bij iemand de sigaret uit de mond trok, omdat hij een hekel aan roken had. Het derde was dat er sprake was van een bobbel of vlek in zijn hals waar hij zich zorgen over maakte.
Dean reageerde op het eerste dat het dan wel niet over konijnen ging maar dat het beeld heel erg goed paste bij een theoretische discussie over een driedimensionale toepassing van Markov chains, hetgeen door twee andere geeks uit onze groep (met wie hij de discussie had gevoerd) werd bevestigd. Het tweede was dat zijn vrouw momenteel in Nevada was, dat ze op dit soort uitjes vaak ging roken en dat hij er niet van hield als ze dat deed. Het derde kon hij ook bevestigen, dat hij sinds een week of wat opmerkte dat een moedervlek in zijn hals wat vreemd verkleurde en dat hij daarmee naar de dokter ging.
Al met al een opvallend resultaat!

Na afloop heeft Kate zich ook nog geleend voor een experiment waarbij ze aan allerlei fysiologische apparatuur werd bevestigd om te zien of haar lichaam reageerde als ze via een videocamera bekeken werd. De resultaten daarvan vond ik niet erg overtuigend, maar hier zie je wel een foto van Kate terwijl ze in een mooi aangeklede kooi van Faraday is bevestigd aan diverse meetapparatuur.

uitstapje

Drie dagen geleden werden we even 'uitgelaten', dat wil zeggen, we kregen de kans om iets van de omgeving te zien.

In drie auto's reden we donderdagmiddag via een bergachtig landschap en zeer bochtige weg naar Muir Woods, een natuurreservaat vernoemd naar John Muir, iemand die zijn leven heeft gewijd aan het behoud van natuur. De natuur in Amerika is over het algemeen allemaal privebezit en als je iemands land betreedt is dat hetzelfde als wanneer je in zijn huis inbreekt, dat wil zeggen, hij mag zijn bezit verdedigen, tot neerschieten van de indringer aan toe.
De relatief schaarse stukken land die in handen van de overheid zijn, kun je alleen tegen betaling betreden (met uitzondering van de parken in de steden). Je hebt bij de ingang van dit soort natuurgebieden dan ook meteen een cafe en het onvermijdelijke winkeltje met prullaria.
En het is er, zelfs op een doordeweekse donderdag, behoorlijk druk.




Muir Woods staat vol met zogenaamde Red Woods, enorm hoge bomen, waarvan de Sequioa's de beroemdste zijn, omdat ze niet alleen groot maar ook heel dik zijn. De bomen in Muir Woods zijn gemiddeld nog langer dan Sequioa's, maar wel slanker.





Bij de ingang van het park stond (op de foto links zichtbaar onder het afdakje) bij de jaarringen van een in 1980 omgevallen boom aangegeven hoe deze boom omstreeks 900 na Christus was geboren, en welke belangrijke revoluties de boom had doorstaan. Er waren overigens nogal veel omgevallen bomen te bewonderen, en met stormwind zou ik hier niet graag rondlopen.

Na ons bezoek aan Muir Woods kropen we weer in de auto. Fietsers schijnen hier overigens af en toe wel gesignaleerd te worden, maar ik heb er geen gezien. Je moet dan ook wel goed geoefend zijn om de hellingen hier te kunnen nemen.

De weg naar de kust en verderop langs de kust was zeer bochtig.

Net als bij San Francisco hing hier de bewolking dicht bij de kust erg laag en de zon zagen we pas weer toen we na ons strandbezoek weer meer landinwaarts kwamen.


Zowel in het nogal hooggelegen, vochtige maar zonnige Muir Woods als bij de kust bleven de temperaturen tussen de 65 en 70 graden (18 en 21 Celsius graden) schommelen.
Het water van de Pacific is koud, en de omgevingstemperatuur nodigt ook niet uit voor een frisse duik. Niettemin waren er bij Stinson Beach (vooral jonge) mensen die zich daardoor niet uit het veld lieten slaan.


Zoals je ziet zijn de meeuwen hier nogal brutaal. Terwijl jij met de zee onderhandelt, doorzoeken de meeuwen je spullen op zoek naar iets lekkers.


Behalve de ongezellige temperaturen heb je ook nog te maken met haaien!











Het water was inderdaad frisjes, zoals sommigen van ons vaststelden....