Jesus Christ Superstar
Gisteren heb ik een rondje met de trein gemaakt naar de noord-west kust van Japan. Veel heuvels, allemaal volledig bebost. In de valleien dorpjes, omringd door rijstveldjes, formaat grote gymzaal of twee 50-meterbaden. Soms staat er ook nog iets anders tussen dan rijst. Het lijkt alsof elk huishouden zijn eigen veldjes heeft.
Sinds mijn komst in Japan heb ik nog geen levende koe, kip, geit, schaap of varken gezien. Volgens een groepsgenote zitten die allemaal in van die bio-flats. Zou kunnen. Die heb ik echter ook nog niet opgemerkt, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niet weet hoe die er uit zien.
Even iets over het eten in Japan.
Rijst krijg je bij vrijwel elke Japanse maaltijd geserveerd, tenzij je bij de MacDonalds gaat eten natuurlijk.
Vis is een belangrijk bestanddeel van het eten, evenals soyasaus. Over het algemeen is eten behoorlijk zout.
Het is daarom prettig dat je bij binnenkomst in vrijwel elk restaurant direct en ongevraagd een glas ijskoud water ingeschonken. Dat wordt aangevuld (of kun je zelf aanvullen) zoveel als je wilt. Vanzelfsprekend eet je hier met stokjes. Die pak je vers uit een bakje dat bij jou op tafel staat.
De prijs van het eten in de restaurants is voor onze begrippen erg laag, dankzij de Yen die laag staat ten opzichte van de Euro. Ik eet meestal een diner voor tussen de 5 en 9 euro. En dan heb ik echt lekker gegeten en genoeg gehad. Koffie uit de automaat: 60 cent. Grote bak cafe au lait (zo heet het hier echt) met een koffiebroodje samen voor 2,5 Euro.
Wat je hier niet ziet of hoort:
Vuil op straat, er ligt nooit rommel.
Telefonerende Japanners in de trein. Er gaat nooit een telefoon, hij staat altijd in de silent mode, en verder gebruiken ze in de trein uitsluitend sms of email. Het is in de trein dan ook heel rustig.
Eten in de trein (of op straat) is volgens mij ook not done, ik heb het in ieder geval niet zien doen. Dat geldt ook voor troepen schoolkinderen die zich zelfs bij een langere treinreis niet op chips of andere lekkernijen storten. Vanzelfsprekend is de trein ook smetteloos en zou je hier van de vloer kunnen eten.
Wel heb ik de indruk dat ook hier de pubers op dezelfde manier ongeinteresseerd zijn als in Nederland.
Muzikanten of artisten op straat heb ik hier ook nog niet gezien.
Waar je hier over struikelt:
Openbare toiletten. En die zijn altijd compleet met wc-papier. De enige uitzondering die ik heb gezien was een toilet in het station van Kyoto waar je je wc-papier moest kopen. Maar pas achteraf begreep ik wat de mensen in de rij voor mij uit de automaat trokken. Ik heb zelf gelukkig bijna altijd iets bij me dat als wc-papier kan dienen, dus dat viel mee.
Behulpzame mensen. Zelden sta ik met een kaart in mijn handen zonder dat een Japanner vriendelijk vraagt of hij me kan helpen.
Slimmigheidjes. Bijvoorbeeld: In Nederland heb bij sommige stoplichten geluiden die je duidelijk maken wanneer het licht op groen staat. Omdat het geluid voor elke zebra hetzelfde is, heb ik me wel eens afgevraagd of een dove kan horen welke zebra veilig is. Hier hebben ze dat opgelost door de verschillende richtingen met andere geluiden aan te geven. Het zou me niet verbazen als dat consequent in heel Japan hetzelfde was, met de oost-west richting telkens hetzelfde geluid, afwijkend van de noord-zuid richting.
Een ander slimmigheidje is dat de bovenkant van de spoelbak van een wc een gootsteentje was. Zodra je doorspoelt, gaat het kraantje boven dit spoelbakgootsteentje lopen zodat je je handen kan wassen en het gebruikte water in de spoelbak loopt.
Zo meteen ga ik met een Japanse gids op stap. Zij gaat me meer vertellen over de Japanse cultuur. En vanavond ga ik naar Jesus Christ Superstar, in de Japanse uitvoering in het Kyoto Theater, dat aan het station is aangebouwd.
Sinds mijn komst in Japan heb ik nog geen levende koe, kip, geit, schaap of varken gezien. Volgens een groepsgenote zitten die allemaal in van die bio-flats. Zou kunnen. Die heb ik echter ook nog niet opgemerkt, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niet weet hoe die er uit zien.
Even iets over het eten in Japan.
Rijst krijg je bij vrijwel elke Japanse maaltijd geserveerd, tenzij je bij de MacDonalds gaat eten natuurlijk.
Vis is een belangrijk bestanddeel van het eten, evenals soyasaus. Over het algemeen is eten behoorlijk zout.
Het is daarom prettig dat je bij binnenkomst in vrijwel elk restaurant direct en ongevraagd een glas ijskoud water ingeschonken. Dat wordt aangevuld (of kun je zelf aanvullen) zoveel als je wilt. Vanzelfsprekend eet je hier met stokjes. Die pak je vers uit een bakje dat bij jou op tafel staat.
De prijs van het eten in de restaurants is voor onze begrippen erg laag, dankzij de Yen die laag staat ten opzichte van de Euro. Ik eet meestal een diner voor tussen de 5 en 9 euro. En dan heb ik echt lekker gegeten en genoeg gehad. Koffie uit de automaat: 60 cent. Grote bak cafe au lait (zo heet het hier echt) met een koffiebroodje samen voor 2,5 Euro.
Wat je hier niet ziet of hoort:
Vuil op straat, er ligt nooit rommel.
Telefonerende Japanners in de trein. Er gaat nooit een telefoon, hij staat altijd in de silent mode, en verder gebruiken ze in de trein uitsluitend sms of email. Het is in de trein dan ook heel rustig.
Eten in de trein (of op straat) is volgens mij ook not done, ik heb het in ieder geval niet zien doen. Dat geldt ook voor troepen schoolkinderen die zich zelfs bij een langere treinreis niet op chips of andere lekkernijen storten. Vanzelfsprekend is de trein ook smetteloos en zou je hier van de vloer kunnen eten.
Wel heb ik de indruk dat ook hier de pubers op dezelfde manier ongeinteresseerd zijn als in Nederland.
Muzikanten of artisten op straat heb ik hier ook nog niet gezien.
Waar je hier over struikelt:
Openbare toiletten. En die zijn altijd compleet met wc-papier. De enige uitzondering die ik heb gezien was een toilet in het station van Kyoto waar je je wc-papier moest kopen. Maar pas achteraf begreep ik wat de mensen in de rij voor mij uit de automaat trokken. Ik heb zelf gelukkig bijna altijd iets bij me dat als wc-papier kan dienen, dus dat viel mee.
Behulpzame mensen. Zelden sta ik met een kaart in mijn handen zonder dat een Japanner vriendelijk vraagt of hij me kan helpen.
Slimmigheidjes. Bijvoorbeeld: In Nederland heb bij sommige stoplichten geluiden die je duidelijk maken wanneer het licht op groen staat. Omdat het geluid voor elke zebra hetzelfde is, heb ik me wel eens afgevraagd of een dove kan horen welke zebra veilig is. Hier hebben ze dat opgelost door de verschillende richtingen met andere geluiden aan te geven. Het zou me niet verbazen als dat consequent in heel Japan hetzelfde was, met de oost-west richting telkens hetzelfde geluid, afwijkend van de noord-zuid richting.
Een ander slimmigheidje is dat de bovenkant van de spoelbak van een wc een gootsteentje was. Zodra je doorspoelt, gaat het kraantje boven dit spoelbakgootsteentje lopen zodat je je handen kan wassen en het gebruikte water in de spoelbak loopt.
Zo meteen ga ik met een Japanse gids op stap. Zij gaat me meer vertellen over de Japanse cultuur. En vanavond ga ik naar Jesus Christ Superstar, in de Japanse uitvoering in het Kyoto Theater, dat aan het station is aangebouwd.
posted by Eva at 11:57 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home