kyoto op de fiets

Uitzicht vanaf de Kyomizudera tempel over Kyoto.







Doorkijkje in de tempel. Veel hout dus. Bij de voorgeschiedenis van elke tempel horen wel een of meer grote branden waarbij de tempel vernietigd of althans zwaar beschadigd werd. Brandblussers staan dan ook gereed.






Bij elke tempel, zeker de meer toeristische, zoals deze, vind je `fortune` kraampjes. De houten cilinder zit vol met houten staafjes. Na grondig schudden houd je de cilinder op zijn kant zodat een van de houten staafjes uit het gat glijdt. Op dit staafje staat een nummer. Het nummer hoort bij een briefje dat de dame achter de balie aan je overhandigt. Ook keurige huisvaders zag ik hier aan mee doen.







Het valt niet mee om van je nette schooluniform een skatebroek te maken, maar je kan het op zijn minst proberen....







Het aanzien van de keuken is geen goede graadmeter voor de kwaliteit van het eten. Een oud, zeer pezig Japans dametje kookte hier superlekkere noedelsoep.











Je mag aan een tafeltje plaatsnemen, of traditioneel op je knieen. Dan moet je wel eerst je schoenen uittrekken.
Hier worden op de hete plaat omeletjes voor je gebakken.



Mix van culturen. Voorop Harley Davidson, op de achtergrond een GROTE shintopoort over de weg heen.






Thuiskomen met de verkeerde paraplu zal je ook niet gebeuren.






Hmmmm..... welke was ook alweer van mij?

Sloten op Japanse fietsen (iele ringslotjes) hebben slechts ten doel om te voorkomen dat je per ongeluk met de verkeerde fiets thuis komt.





De vier meisjes van de Engelse zondagsschool die mij een paar vragen in het Engels wilden stellen.





Het centraal station van Kyoto.
Vanavond was ik hier ook. Op de trappen zaten redelijk wat mensen te genieten van het klank- en lichtspel van de (Westerse) kerstliedjes bij de lichtjes in de gigantische kerstboom.




Bij deze supermarkt stond een man in uniform de boodschappen mandjes aan te geven.









In de supermarkt: Veel vis, waaronder octopusarmen.





Fietsen doe je op de stoep, maar op de straat zag ik ze ook.
Na een dag fietsen in Kyoto wilde ik bij de toeristeninformatie toch eens navragen hoe het nou zat met de verkeersregels voor fietsers. Bij de VVV voor de stad Kyoto beheerste geen van de vier mannen achter de balie voldoende Engels om mijn vraag te begrijpen. In plaats daarvan legden ze me welwillend uit dat Oost-Kyoto nogal heuvelig was. Inderdaad, op de pedalen was ik daar diezelfde morgen nog naar de Kyomizodera tempel geklommen.
Bij de algemene toeristeninformatie werd ik wel wat wijzer. Je mag inderdaad op de stoep fietsen, beide kanten op, en op de weg mag ook, maar dan wel bij voorkeur links. Bij voorkeur! Nu ja! Inderdaad was mij al opgevallen dat mij op de weg dan toch soms fietsers tegemoet kwamen. Gelukkig heb ik hier nog geen gevaarlijke situaties meegemaakt, zelfs ook nog niet gezien. Men rijdt hier erg rustig en voorkomend.





Tempels zijn van hout, en vaak heel kunstig gemaakt.






Buigen voor het altaar. En als er al mensen staan, dan maak je gewoon een rij.
We hebben nog niet ontdekt of de rode emmertjes water naast elk altaar bedoeld zijn om een beginnende brand meester te worden of dat zij ook een spirituele functie hebben.








Bij dit gebouw staat dat het is opgericht in het jaar 828. In die tijd was de toegang tot de universiteit en de nationale scholen, alle door de staat gefinancierd en bestuurd, erg strict en beperkt tot mensen van de hoogste klassen. Om ook de gewone mensen de kans te geven op goed onderwijs was deze particuliere school opgericht.

Vanochtend, zondag, al vroeg op de fiets, en om 8 uur zat ik bij Caffe VeLoce 'World Beans' aan de Cafe Latte met een broodje zalm. He, lekker om mee wakker te worden. Daarna eerst nog even naar het station, dat volgens mijn reisgenoten de moeite waard was. Helaas was zo vroeg de 'skywalk op de 10e verdieping nog niet geopend, maar toch was het de moeite waard. Hier heeft een architect (ik geloof dat hij Hara heet) flink uitgepakt.

Daarna naar de traditionele Japanse muziek. Helaas had ik de kaart waarop stond aangegeven waar het was nog in het hotel laten liggen. Op goed geluk fietste ik maar vast een eind die kant op, in de hoop dat ik door vragen toch nog te bestemder plaatse zou komen. Een taxi-chauffeur hielp me de eerste keer op weg (ik wist nog dat het Kaizen Kaikan heette), en bij het volgende twijfelkruispunt stond een kraampje met vrijwilligers om toeristen op weg te helpen. Daar kreeg ik weer een goede kaart, beter zelfs nog dan ik in het hotel had liggen, en daarmee vond ik het dan. De muziek is zo volledig anders dan wat ik tot nu toe gehoord heb dat ik er weinig van kan maken. Vier heren in onhandige kleren zitten in formatie iets min of meer eentonigs te zingen. Daarbij is een vrouw die eerst ook nog iets zingt (zij begint meestal, waarna de mannen invallen). Zij voert dan enkele figuren uit, waarbij ze over het toneel schuifelt, af en toe met haar voet stampt, soms ook nog iets zingt, en beheerst met een waaier zwaait.
In de zaal zaten zo te zien uitsluitend familieleden van de uitvoerenden, erg mooi aangekleed, af en toe ook in traditioneel Japans kostuum.
Na een uurtje ging ik verder, naar het 'pad van de filosofie'. Een leuk paadje langs het kanaal, veel bomen en oude huisjes, maar ook vrij druk en omlijst met souvenierswinkels en eettentjes.
Daarna bij de bibliotheek nog even wat informatie gezocht over de school waar ik op bezoek wil, en mail gecheckt.
Een paar meisjes van een Engelse school spraken me aan, in het Engels natuurlijk. Waar ik vandaan kwam, waar dat land beroemd om was, en of ik Japan leuk vond.
Ook nog door het mooie park van het keizerlijk paleis gefietst. Overigens hartstikke leuk om door Kyoto te fietsen. Het verkeer is over het algemeen heel relaxed, je krijgt als fietser veel ruimte en je kunt relatief veel doen op een dag.
Foto's komen later....