Kyoto

Na Tokyo zaten we enkele dagen in de bergen. Daar logeerden we in een traditioneel Japans onderkomen, met futons op de tatami-matjes, maar verder wel weer van alle mogelijke luxe voorzien, zoals een fohn, een kimono voor na onderdompeling in het hete bad, tv op de kamer, enz. Ons eerste onderkomen bevond zich in het dorpje Tsumago, een soort Japans Orvelte. In oude stijl gerestaureerd, waarbij de bewoners vrijwel uitsluitend van toeristen leven. Van hieruit liepen we over een perfect aangegeven route door het bos en langs een watervalletje naar Magome, zeg maar Orvelte 2, zo'n 8 kilometer verderop.
Maaltijd van Japanse hapjes. Voorzover je nog honger hebt, kun je die nog altijd stillen met witte rijst. In het middelste (zilverpapieren) bakje op het linkerschaaltje liggen een paar gefrituurde sprinkhanen. Eva, die overigens ook steeds handiger wordt met de stokjes, gaf geen kik en at ze gewoon op.
Toen volgde diezelfde dag nog een lange tocht met bus, trein, trein, trein en nog weer een bus waarna we in het donker aankwamen bij alweer een zeer luxe verblijf in een vrij afgelegen dorp.













Hier in de buurt kon je mooi wandelen, en dan heb ik ook uitgebreid gedaan. Na twee nachten vertrokken we van hieruit vervolgens naar Kyoto, waar we vanochtend om 12 uur aankwamen.

In de tweede wereldoorlog hebben de geallieerden expres om Kyoto heen gebombardeerd, waardoor vele oude tempels en huisjes bij deze ramp ten minste gespaard zijn gebleven. Er staat hier zoveel moois omdat Kyoto lange tijd de hoofdstad van Japan is geweest. De stad is interessanter, levendiger, cosmopolitischer dan Tokyo. Waar je op andere plaatsen zo'n beetje de enige westerling bent, val je hier niet meer zo op. De mensen gedragen zich hier ook meer westers, dwz zowel zelfbewuster als ruwer en minder voorkomend dan wat ik tot nu toe had gezien.

Morgen wil ik een fiets huren en dan naar een traditioneel Japans concert. Fietsen zie je hier veel. Voor fietsers zijn, zo lijkt het, ongeveer evenveel regels als voor voetgangers. Fietsen doe je op de stoep, terwijl je voorzichtig (dat wil zeggen inderdaad voorzichtig!) om de wandelaars heen beweegt. Je mag ook op de weg, en of je dan de linker- of de rechterkant kiest maakt dan niet zoveel uit, lijkt het; ik heb het ze beide zonder schroom zien doen.
In het verkeer is elke Japanner met recht een heer. Geen gehaast, geen gejakker, geen gierende banden, geen getoeter, geen grommend optrekken. Nee. Een Japanner, zelfs in het nogal westerse Kyoto, blijft zeer beleefd. Op weg naar ons tweede buitenverblijf reed de chauffeur in het donker zo opvallend bezadigd dat op het laatst bijna iedereen van onze groep, ietwat moe van het vele overstappen op stations en verlangend naar een goed maal en een warm bad, gefrustreerd grappen begon te maken over wat er wel niet mis was met de beste man dat hij niet wat meer gas kon geven op de rechte stukken. In onze Nederlandse ogen was het lage tempo veel te overdreven, maar ondertussen hebben ze in Japan naar verhouding veel minder verkeersdoden dan in Nederland. Dus wie lacht er dan het laatst...

Behalve een attente voorkomendheid waar je je ook wendt of keert, waardoor je je overal welkom en op je gemak voelt, vallen me nog wel een paar andere zaken op hier in Japan, maar die observaties moeten helaas wachten tot een volgende keer....










Kyoto is een mengelmoes....