alles is altijd anders

Eens per week ga ik naar yoga. Het aantal houdingen en bewegingen is natuurlijk beperkt.

De hond is de hond is de hond.

Maar het is niet zo dat de hond (adho mukha svanasana) elke keer hetzelfde is. Sterker nog, zelfs als dezelfde persoon de hond uitvoert, in mijn geval ikzelf, voelt het van binnen elke keer anders.

De ene keer voelen mijn armen sterk en houden mijn gewicht moeiteloos, een andere keer zijn het mijn benen die soepel en sterk strekken, en nog weer een andere keer ligt de nadruk op de enorme ruimte die zich tussen kruin en stuit ontvouwt, wow, wow, wow.






Mede hierdoor ben ik me gaan realiseren dat alles altijd anders is.
Je maakt een maaltijd, gebruikt exact dezelfde ingrediënten als altijd, in vrijwel exact dezelfde hoeveelheden, en toch smaakt het anders.
Wakker worden is ook elke dag anders: loom en slaperig en onwillig, kwiek en fit en energiek, diep in een droom, zwetend met hoofdpijn, enzovoort.

En zo is elke stap en elke ademhaling uniek, onvervangbaar en anders dan alle voorgaande.

Is het geen wonder?