Rijen

Op verjaardagsfeestjes en andere doelloze maar aangename samenscholingen roept iemand wel eens uit de losse pols dat mensen tegenwoordig zoveel nurkser en onbeschaafder zijn. Daarop barst vaak een prettig gekwetter los. Gezamenlijk mopperen schept een band.
Mijn observaties stemmen echter niet overeen met de suggestie dat het wat dat betreft vroeger beter was.

Bij het Centraal Station stond vanmiddag voor Smullers een opmerkelijk keurige rij van vijf groepjes klanten over de halve breedte van de gang uitgestrekt, in plaats van een wanordelijke drom waarin de puntigste ellebogen het snelst aan de beurt komen. Ook in het Concertgebouw is het bestellen van koffie of chocomel in de pauze een vrijwel onverdeeld genoegen geworden. En zelfs bij de bushalte komen rijen inmiddels even vaak voor als het vroeger zo normale gedrang.
Ik vroeg me af hoe dit zo gekomen is.

Wat vast heeft meegeholpen aan het ontstaan van dit relatief recente rij-gedrag is de invoering van de privacy-streep in het postkantoor. Er ontstaat al direct een afstand tussen de nummer 0 aan de balie en de 'eerstwachtende', die uitnodigt tot het aanvullen tot een rij. Haast vanzelf breidt dit gedrag zich uit van het postkantoor naar de flappentap (zie foto).
Vervolgens leidt dit gedrag dat de tweede hoofdwet van de thermodynamica lijkt te tarten tot een voor de meeste partijen veel bevredigender verloop (behalve voor die met de puntige ellebogen). Het gedrag wordt dus positief bekrachtigd; ordelijke rijen leiden tot meer tevredenheid en dit maakt de kleine investering in ordelijkheidsenergie de moeite waard. Denk je niet?

stadse cactus

Dit is nog eens leuk bedacht van "ucx architects"! Een stadse cactus, waar de verspringende terrassen evenzovele stekels zijn. Hier vind je nog meer foto's.
Volgens het commentaar dat ik ergens las doet het gebouw een architect wellicht aan een cactus denken, een bioloog heeft aanzienlijk meer fantasie nodig om hier een cactus in te zien.
Een balkon met meer organische vormen is natuurlijk heel mooi, maar het vereist enige inventiviteit om planten en bloemen daar zo uitbundig te laten groeien. Bloembakken zijn over het algemeen recht, dus wat moet je dan? Als de bewoners geen been zien in al dat groen, is de aantrekkingskracht van dit gebouw meteen een stuk minder. Niettemin blijft het heel leuk, deze verspringende terrassen met vloeiende vormen.

De Keerzijde

Vandaag de keerzijde van 'alles met één kabeltje'.
Gisterochtend werd plotseling mijn beeldscherm zwart, de ventilator zuchtte en toen was het stil.
Juist.
Eerst een blik uit het raam.
Geen mensen die de straat oplopen om bij hun buren te informeren of bij hen ook....
Geen tekenen van algehele stroomloosheid, dus.
Locaal probleem dus.
Het licht in de gang deed het nog. Dat was fijn, want dan kon ik alles in de stoppenkast eens goed bestuderen.
Hm. De aardlekschakelaar naast de twee groene groepen stond uit. Maar op het moment van de stroomuitval had ik geen electrisch apparaat ingeschakeld, dus wat zou de oorzaak kunnen zijn? En welke van de twee groene groepen gaf de problemen?
Dat was met enig experimenteren zo uitgevonden: het was groep II.
Ik zette groep II uit, groep I aan en zette de aardlekschakelaar weer om.
So far, so good.
Maar nu?
Ik liep wat rond in huis, niet zeker naar wat ik zou moeten vinden.
Eerst nog maar eens proberen of groep II echt niet over te halen was.
En zowaar, hij was over te halen zonder dat de aardlekschakelaar uit sloeg, en alles werkte weer naar behoren.

Vandaag gebeurde het echter opnieuw, maar dit keer leverde de truc van 'even wachten' geen pizza op.

Dit vroeg om systematisch probleem oplossen.
Eén voor één trok ik van elk apparaat op de betreffende groep de stekker uit het stopcontact. De computer met aanverwanten, de telefoon, de modems, de cd-speler, de tv, video- en dvdspeler, de koelkast, de wasmachine, de waterkoker, en zelfs de verwarmingsketel bleken allemaal op deze zelfde groep te zitten, maar geen van deze bleek kortsluiting te veroorzaken.

Het werd langzamerhand kouder in huis, de duisternis viel in, en mijn lifeline met de rest van de wereld, telefoon en computer, was ontzield.

Wat nu?
Gelukkig heb ik een huurhuis, en dan is er de woningbouwvereniging die je met raad en daad ter zijde staat.
In de juiste map vond ik het juiste telefoonnummer. Gelukkig had ik mijn mobiele telefoon met opgeladen accu, anders had ik, hoe ouderwets! bij de buren moeten bellen.
Tot mijn verrassing bleken 'al onze medewerkers' in gesprek en moest ik even wachten. Hoeveel spoedgevallen kun je hebben op zaterdag om zes uur 's middags?
Nadat mij enkele minuten lang verzekerd was dat zij hun best deden mij zo spoedig mogelijk te helpen en dat al hun medewerkers nog steeds in gesprek waren, kreeg ik gelukkig Jorrit aan de lijn die navroeg of ik de 'stekkerproef' al gedaan had (ja!), en wat zat er allemaal op de groep?
Nou, de hele woonkamer inclusief verlichting, computer, telefoon, televisie, de hele keuken inclusief koelkast en wasmachine, en de verwarming.

In één klap, realiseerde ik me, was ik van een onafhankelijke vrouw veranderd in een hulpbehoevend mensje, verstoken van de basisvoorwaarden voor het moderne leven.

Jorrit maakte een zeer adekwate en efficiënte indruk, type werkstudent. Hij zou mijn reparatieverzoek doorgeven aan een firma die mij vervolgens binnen 30 minuten terug zou bellen om langs te komen. Wel moest hij mij nog waarschuwen dat als de storing toch door één van mijn eigen apparaten veroorzaakt zou zijn, de kosten van de reparateur in rekening zouden worden gebracht. Ja ja, dat snapte ik wel.

Nou, dat klonk allemaal hoopgevend. In een halfdonkere keuken, met licht van de gang, verzamelde ik uit de donkere koelkast wat ingrediënten voor het avondeten. Mijn gedachten bewogen zich losjes rond de ongewenste narrigheid van de aardlekschakelaar, en hoe dat allemaal zo kwam.
Toen viel me plotseling in dat de gasoven ook een stekker had. Daar denk je niet meteen aan, bij een gasoven, maar hij had inderdaad een stekker, voor het lampje om te zien of de kaas al gesmolten is en of er al een bruin korstje op de taart zit.
Nu was die oven al zo'n 50 jaar oud, en hoewel hij het prima deed, maakte de stekker bij een eerdere gelegenheid al een bedrijfsonzekere indruk.

Vrijwel zeker dat dit de bron van de problemen moest zijn, trok ik de stekker van de oven er uit.
Met ingehouden adem schakelde ik groep II weer in ..... en ..... de aardlekschakelaar
...... bleef ..... aan. Joepie!
Direct maakte ik een vreugderonde door het huis, stak stekker na stekker met een zwierig gebaar in zijn eigen contact.
De koelkast begon weer te koelen, de CV-ketel begon weer te verwarmen, en er was weer licht.

Ik belde Jorrit weer, en opnieuw kreeg ik het bandje met de vertrouwde tekst weer te horen.
Dit kwam mij wel enigszins verdacht voor. Voor mijn geestesoog zag ik Jorrit die zijn vriendinnetje op zijn werk had uitgenodigd en vervolgens de telefoon op het bandje zette zodat alleen volhardende bellers de strijd om de aandacht konden winnen.
Ik besloot dan maar het telefoontje van de reparateur af te wachten, dat inderdaad na zo'n tien minuten kwam, zodat ik het heugelijke nieuws met hem kon delen.

Ik voelde me dankbaar gestemd en was blij om te weten dat de woningbouwvereniging zo goed voor me zorgde.

Niettemin was de geschiedenis een confrontatie met een keerzijde van het moderne leven.
De keerzijde van slimme glasvezelkabeltjes die steeds meer leven voor je regelen, is dat één kinkje in die kabels in één klap evenveel leven ontregelt.

Grote afhankelijkheid van voorzieningen als energie en informatie vereisen hulpdiensten die paraat staan voor snel herstel, en back-up structuren voor als de schade groot blijkt en herstel op korte termijn niet mogelijk blijkt.

Onze afhankelijkheid van energie is nu al een groot risico, en onze afhankelijkheid neemt nog toe met jolige vier-in-één kabels.

Maar ja, ook bij een jagerverzamelaar hangt het leven aan een zijden draadje als het een slecht jaar is voor groente, vruchten en konijnen.... Toch?

lichtberichten

Nog net op tijd ontdekte ik dat Tweak volgende week bij mij om de hoek een informatie-avond houdt over hun aanbiedingen met fiber, glasvezelkabel in het Nederlands.

Prachtig bedacht dat licht de berichten brengt.

De aanbiedingen zijn ongelofelijk. Nu al biedt Tweak een supersnelle internetverbinding via ADSL, straks, nu ja, dat duurt nog zeker wel een jaar, of twee...., krijg je voor 90 euro per maand, als je daarvoor kiest, ook nog een supercomputer bij je superinternet (50 Mbit per seconde).

Met de glasvezelkabel gaat het internetten zo snel dat de informatie bij wijze van spreke al binnen komt voordat je had bedacht dat je het wilde hebben. Telefoon zit natuurlijk ook in het abonnement plus alle (?) tv- en radio-uitzendingen, haarscherp digitaal natuurlijk. Voor die 90 euro krijg je tevens een apparaatje waarmee je je computer met je tv kunt verbinden om lekker op de bank naar je breedbeeld te kunnen kijken en een kastje waarin je nog een gigantische hoeveelheid gigabytes kunt opslaan.

Met al dat moois kun je dan natuurlijk heel makkelijk en snel telewerken en vergaderen met je collega's over de hele wereld (mits zij natuurlijk ook het licht zien!).

Als je allerlei apparatuur thuis op je glasvezelkabeltje aansluit, kun je die vanaf de Malediven bedienen.
Waar je ook bent op de wereld, je bent altijd een beetje thuis. Webcammetje op de woonkamer, en weg is je heimwee, zeker als je door het raam ziet dat het grijs en nat is.
En de kat krijgt lichtbediende brokken.

Spannend allemaal, hoor!

innovatief nederland

Onlangs zag ik op National Geographic een uitzending over Nederland en de strijd tegen het water. Een vreemde gewaarwording om het commentaar te horen bij vanzelfsprekendheden als de Afsluitdijk en de Deltawerken gepresenteerd, commentaar dat het midden hield tussen dramatiek en ontzag.

"Again, the Dutch used their outstanding ingenuity to come up with an amazing solution."

Wow, wat zijn wij toch goed, wij Hollanders, dacht ik ongewild nationalistisch.

Ook de nieuwste aanwinst, de Maeslantkering (zie ook de foto) kwam aan bod, een onderdeel dat enigszins buiten mijn gewaarwording tot stand is gekomen, maar nu in al zijn glorie in mijn geheugen gegrift staat.

De uitzending maakte nog geen melding van het nieuwste plan om voor de Noordzeekust kunstriffen te bouwen om de kennelijk meest destructieve 'lange golven' onschadelijk te maken.
Ik voel me dankbaar gestemd dat zoveel mensen hard nadenken over de mogelijkheden om Nederland niet door de golven te laten verzwelgen.
Zodat we de Dam toch nog gewoon wandelend kunnen bezoeken.