Grand Central Hotel en de eerste dagen in Japan

Na een voorspoedige reis, waarbij ik in een vliegtuig vol Japanners direct al naast twee medereizigers Wendela en Suzanne kwam te zitten, en ik hier en daar om mij heen nog meer verdachte hoofden zag, groepten we na de bagage ophaal bij elkaar in de aankomsthal van Narita Airport. Een van onze groepsleden, Richard, had net een rondreis door China gemaakt; hij had niet met ons meegevlogen maar kwam dezelfde dag uit Shanghai naar Tokio gevlogen. Hij had ons al snel gevonden, zo`n groepje Hollanders valt wel op. Wie wij echter niet vonden was onze reisleider, die ons naar ons hotel moest loodsen. Wachtend op onze reisleider keek ik wat rond.

Ik besloot inmiddels alvast maar wat Yennen te pinnen. Terug bij de groep nog steeds geen zicht op onze reisleider Arnout.

Ik keek nog maar weer wat om me heen.

Wat opviel was een groepje, of liever gezegd, twee rijtjes, mannen met nette pakken die strak stonden te wachten op wat komen zou, al was het mij niet duidelijk wat er dan moest komen. Iemand van de groep wist me te vertellen dat dit allemaal chauffeurs waren die je bij het huren van bepaalde auto`s kado kreeg. Interessant. Ik vroeg me af of je ook een auto kado kreeg bij het huren van een bepaalde chauffeur. Want sommige chauffeurs zijn misschien leuker dan andere. Ik wilde ze op de foto zetten. Toen ik vroeg of ik een foto mocht maken, kwam er nog zo`n man op me af en nam mijn toestel over: I`m controller here, I`ll take picture of you".

En nog steeds was onze reisleider er niet. Niemand van ons wist ook welk hotel we moesten hebben, alleen Richard bleek meer te weten: Grand Central Hotel. Want Richard zou mogelijk op eigen gelegenheid moeten komen en had dit daarom doorgekregen. Richard en een ander groepslid besloten maar eens te gaan bellen, naar Sawadee in Nederland, en naar het Grand Central Hotel.

Beide telefoontjes waren geen succes. Sawadee was eerst in gesprek en daarna hoorden ze alleen een bandje (ze hadden er niet aan gedacht het noodnummer te bellen). Bij het hotel kregen ze iemand aan de telefoon die geen woord Engels sprak. Wel werd aan de andere kant van de lijn duidelijk dat ze Arnout wilden spreken. Die kregen ze echter niet aan de telefoon. Toen Arnout anderhalf uur na onze aankomst nog steeds niet verschenen, zochten Michiel en Richard uit hoe we zelf met trein en metro naar het hotel konden komen. Dat was een mooie optocht, 12 Hollanders met al hun bagage, zoekend naar het juiste perron in de krochten van Narita. Een klein Japans vrouwtje bleek net als wij bij de halte Nippori over te moeten stappen, dus zolang we haar in de gaten hielden moest het allemaal goed komen. Toen de trein bovengronds kwam, rond half zes `s middags, bleek het al donker, en het goot van de regen. In Nippori stapten we over op de metro, en enkele haltes later stonden we dan midden in Tokyo, op zoek naar Grand Central Hotel. Gelukkig hadden we dat zo gevonden. Bij de receptie wisten ze gelukkig meteen waar het over ging (we speculeerden dat het hotel misschien ook niet ons hotel bleek te zijn) en konden we gelukkig onze spullen kwijt en een lekkere douche nemen. De kamers zijn klein maar verder heeft het hotel alles, behalve internet...!!!! Ik zit nu dus vijf straten verderop in een ongure kelder te internetten....Hoewel Japan vrij streng is met roken, mag je dat hier dus weer wel, net als in de gok- en pachinkohallen waar je hier over struikelt. Pachinko? Dat weet ik ook niet, maar het is iets met heel veel kogeltjes, en naar het schijnt kun je er wel wat mee winnen, de prijzen bestaan, hoorde ik, uit sigaretten of snoep. Dit terzijde.

Bij onze aankomst bij de hotelreceptie vonden we een briefje van Arnout, dat hij op weg was naar het vliegveld om ons op te halen. De volgende dag hoorden we dat hij zich in de dag vergist had... oeps.... !
Het is zijn eerste Japanreis, maar reizen leiden doet hij al 5 jaar.

De volgende dag, gisteren, was een stralende dag, niets meer te zien van de regen van de dag ervoor. Helaas waren we bijna de hele ochtend in de weer met het verwerven van een Rail Pass, maar dat nadeel had ook wel weer een voordeel. Tijdens het wachten ging het gesprek o.a. over Zumo worstelaars. Sommigen wilden die heel graag van nabij bekijken. Arnout meende dat dit zeer waarschijnlijk zo goed als onmogelijk zou zijn, want dat ze niet te benaderen waren. Hij had zijn zin nog niet uitgesproken of uit de coulissen van de stationshal van Tokyo Centraal kloste een Zumo met de traditionele plankjes op pootjes argeloos ons gezichtsveld binnen. AHHH! Daar heb je er een! Natuurlijk de fototoestellen direct in de aanslag. Niet veel later zagen we er nog een en nog een en nog een...

Om de hoek bleek de bron van die Zumo`s te staan. Het jaarlijkse uitje? Wij weten het niet....

Ik ben de dag van aankomst ook nog in de Karaoke terecht gekomen, tegen wil en dank, en toch vond ik het heel leuk, vooral ook om te zien hoe het ging, en ik heb natuurlijk ook meegeblert.

De meisjes die op zondagmiddag traditioneel op een bepaalde brug vreemd uitgedost veel bekijks trekken heb ik ook gezien, en op een 45e verdieping zag ik Tokyo bij nacht, leuker dan ik dacht, want itt tot Amsterdam zijn de kantoorkolossen geen donkere gevaarten, maar elk raam in die grote gebouwen oogt je blijverlicht aan.

Vandaag heb ik wat met de trein buiten Tokyo getoerd. Ik wilde naar een toeristische attractie (tempels natuurlijk), maar besloot de drukte te mijden en naar het eindpunt van de trein aan zee door te rijden.

Naar de zee was het vanaf het eindpunt echter nog wel een half uur lopen. En de tempel die ze in het betreffende stadje ook nog moesten hebben kon ik na anderhalf uur zoeken niet vinden.
Dat kwam mede doordat alleen in het begin van de wandeling enkele Engelstalige aanwijzingen stonden, maar voor de rest was het allemaal Japans. Uit alle verschillende borden langs de kant van de weg kon ik zonder kennis van de karakters niet beredeneren of ik mijn afslag al voorbij was gelopen of niet.

Wel, toch was het interessant, want nu weet ik dat zelfs in suburbiaans Kurihama op bijna elke straathoek een apparaat staat waar je cola en aanverwanten kunt kopen.



Uiteindelijk kwam ik toch bij de zee. Er was een haven waar een grote veerboot aanlegt, en langs de kade stond op elke meter een man met een hengel. Verder viel me op dat hier wel meeuwen zijn, maar zelfs aan zee vertegenwoordigen ze een minderheid. Vaker zie je grote kraaien (die anders kraaien dan in Nederland) en nogal veel van een soort roofvogel die ik niet kan thuisbrengen.
Wat ik morgen ga doen weet ik nog niet, maar er valt hier genoeg te beleven.
Geen bericht van Kenji, helaas, dus ook geen bezoek aan petekind Anna.

geweldloze toekomst

Een geweldloze toekomst is wellicht niet realistisch, maar volgens Steven Pinker leven we momenteel in de meest vredige en minst gewelddadige tijden van de menselijke geschiedenis. De cijfers lijken overtuigend, in ieder geval geven ze aanleiding tot een bezinning.

linksom of rechtsom

Draait ze met de klok mee of tegen de klok in? De richting waarin ze voor jou draait zou iets zeggen over welke hersenhelft (rechts of links) voor jou dominant is. De verschillende bronnen op internet spreken elkaar tegen. De meesten zeggen dat met de klok mee dominantie van de rechterhelft betekent.
Ik zie haar met de klok mee draaien, maar als ik haar in mijn ooghoek zie, kan ze ook tegen de klok in draaien, en als ik dan langzaam mijn ogen weer op haar vestig, blijft ze dat ook doen. Als ik te snel ga, gaat ze weer met de klok mee draaien.

tijdloos

The End of Time van Julian Barbour is een boek dat de natuurkundige opvatting presenteert dat tijd een illusie is.
Tegen de tegenwerping dat dat toch niet kan, omdat we toch een verleden hebben, en een toekomst, en er nu een 'heden' is, en wat zorgt er dan voor dat die drie dingen betekenis hebben in de zin van eerder later en nu, brengt Barbour in dat wij nu eenmaal zo gemaakt zijn om tijd op die manier waar te nemen, maar dat dat nog niet wil zeggen dat dat dan ook een juiste afspiegeling is van de werkelijkheid.

Ja, dat begrijp ik.

De aarde lijkt plat maar we weten dat het niet zo is, de foto's van onze vele satellieten laten daar geen twijfel over bestaan.
De zon 'komt op' en 'gaat onder', maar we weten dat dat een illusie is. In feite draait de aarde om haar as.

Ooit veronderstelde men ook een medium waarin electromagnetische golven zich zouden verplaatsen: de ether. Maar van dat idee is vrijwel iedereen ook weer afgestapt. Het leek voor de hand te liggen om zo'n medium te veronderstellen, maar er is geen enkele aanwijzing dat het bestaat.

Nu geldt datzelfde ook voor de tijd, stelt Barbour. Tijd lijkt een voordehand liggend concept, vanzelfsprekend, zelfs, maar er is niets aan te wijzen dat 'tijd' is. En modellen die relativiteitstheorie en de quantummechanica met elkaar in verband brengen, doen het gewoon zonder tijd. Tijd is misbaar. Overbodig in theorie, en onkenbaar in praktijk. Tijd is een illusie. Wij geven de betekenis 'tijd' aan de gewaarwording van verandering. Zonder verandering verdwijnt ons gevoel van tijd.

Er zijn natuurlijk meer voorbeelden waar onze waarneming ons voor de gek houdt. Wij nemen bijvoorbeeld kleuren waar, maar die zijn er niet 'in werkelijkheid'. Er is licht met verschillende golflengten, en ons bewustzijn zit zo in elkaar dat wij verschillende golflengten ervaren als kleur.

Het is interessant dat niet alleen Julian Barbour beweert dat Tijd niet bestaat, hetzelfde hoor je van mystici en verlichte meesters (m/v). Tijd is een illusie, alles bestaat tegelijkertijd, er is alleen maar NU.

Nadat hij Tijd in de uitverkoop heeft gedaan, volgde al snel ook Ruimte. Dat vind ik me nog een stuk moeilijker voor te stellen.
Niettemin lees je dit ook in mystieke teksten terug.
Hetzelfde wordt vaak ook genoemd in verslagen van bijna-dood ervaringen. Alles gebeurde tegelijkertijd, en ook afstanden verloren hun betekenis.

Ik zie er wel wat in.
Natuurlijk raak je met de Tijd ook Causaliteit kwijt.
Hoe we dat allemaal moet zien, wat de relatie is tussen hoe wij het ervaren en hoe het werkelijk is, daar moeten wij nog verder op studeren, zegt Barbour.
Nou, ik ben benieuwd!