japan in beelden (deel 2)

Met een trein die zich steeds harder gierend door een dal omhoog slingerde, vervolgens met een kabeltrein (of hoe heet zoiets) en daarna met de bus kwamen we in het dorp Koyosan terecht.
Het dorp is 1200 jaar geleden gesticht door een of andere boeddistische monik, Kobodaishi genaamd, en heeft daarmee het zogenaamde esoterische boeddisme in Japan vaste voet aan de grond gegeven. Het esoterische dankt deze variant van het boeddisme aan de opvatting dat men niet tot de dood hoeft te wachten om in een staat van verlichting te raken; tijdens het leven kan dit ook al.

Het dorp bestaat behalve uit een winkelstraat vol souvenirs uit 171 tempels, een boeddistische school en een boeddistische universiteit, die door monikken en monikken in spe bezocht wordt. Hier en daar doen vrouwen hier ook aan mee, maar het blijft een mannen aangelegenheid.


Koyosan is verder beroemd vanwege een enorm kerkhof waar allerlei beroemdheden liggen, zoals natuurlijk de botten van Kobodaishi himself en aanverwante geestelijken, maar ook van andere hotemetoten, zoals leden van de Japanse keizerlijke familie van voor 1850, een Engelse dame met de naam E.A. Woods, die zich anderhalve eeuw geleden inspande voor een soort van oecomene met het Christendom, de baas van Panasonic, en nog zo wat verrassende doden. Een nieuw gedeelte van het kerkhof bestaat uit grote graven die zijn aangekocht en ingericht door diverse bedrijven. Als je tijdens kantooruren het leven laat, kun je hier je laatste rustplek krijgen. Volgens mij is het vooral weer PR-stunt.





Zo was er ook een graf van een vliegtuigfabriek, die bij wijze van variant op de normale graftorentjes, diverse onderdelen van een vliegtuig gebruikte, bekroond met bovenop een gigantische propellor. Bijgaand het graf van een koffiefabrikant. Michiel, een van onze langere groepsleden, keek of er echt koffie in het kopje zat, en ja, inderdaad. Waarschijnlijk wel een weerbestendige vorm van koffie...



Wij overnachtten in een van de vele kloosters, maar ook hier troffen we de gebruikelijke airconditioning en tv op de kamer....






Bij ruimtegebrek in het horizontale vlak, kun je uitwijken naar boven. Bij diverse tankstations trek je met een touwtje de door jou gewenste brandstof uit de hemel.



In het Peace Park van Hiroshima trof ik deze man, 82 jaar oud. Hij sprak me aan, vooral om te vertellen, leek het, dat hij al 82 was. Toen de bom viel was hij op exercitie in de bergen. Zijn familie en zijn huis was hij wel kwijt nadat de bom gevallen was. Hij sprak ook een woordje over de grens. 'Danke Schoen', zei hij.










Tien meter verder werd ik aangesproken door drie vrouwen van mijn eigen leeftijd, die een cursus Engelse les deden en hun Engels wilden oefenen. Nou, zei ik, als jullie nog meer Engels willen oefenen, zullen zondagmiddag dan nog een keer afspreken? Ze sprongen een gat in de lucht, en zo gezegd, zo gedaan. Ik had een geweldig leuke middag. Bijgaand zie je mij met Michiko, Nobuko en Chiyoko. We werden op de foto gezet door de eigenaar van de chrysanten die je op de achtergrond ziet. Met die chrysanten had hij een eerste prijs gewonnen. Het kweken van mooie grote chrysanten is bijna net zo´n rage als het kweken van een zwarte tulp, lijkt het. Bij elke festiviteit vind je rijen kraampjes met dit soort uitstallingen van chrysanten.


Op het prachtige eiland Miyajima, even uit de kust voor Hiroshima.






Vier kilometer omhoog naar de top van Mount Misen op het eiland Miyajima.






Apen en herten komen van nature op dit eiland voor.
De herten zijn een min of meer vreedzame coexistentie aangegaan met de vele toeristen die Miyajima bezoeken. Toeristen lezen op de borden dat het 'wildlife' met rust gelaten moet worden.
Echter een picknickende familie werd niet met rust gelaten door het wildlife zelf. De moeder gaf haar dochter de opdracht met de bak met rijst de droge rivierbedding in te lopen. Daar werd ze echter Help, MAMA!!! gevolgd door een troep herten. Gelukkig zwaaiden ze na enige pogingen af.
Het meisje kwam met de schrik vrij.