De Keerzijde

Vandaag de keerzijde van 'alles met één kabeltje'.
Gisterochtend werd plotseling mijn beeldscherm zwart, de ventilator zuchtte en toen was het stil.
Juist.
Eerst een blik uit het raam.
Geen mensen die de straat oplopen om bij hun buren te informeren of bij hen ook....
Geen tekenen van algehele stroomloosheid, dus.
Locaal probleem dus.
Het licht in de gang deed het nog. Dat was fijn, want dan kon ik alles in de stoppenkast eens goed bestuderen.
Hm. De aardlekschakelaar naast de twee groene groepen stond uit. Maar op het moment van de stroomuitval had ik geen electrisch apparaat ingeschakeld, dus wat zou de oorzaak kunnen zijn? En welke van de twee groene groepen gaf de problemen?
Dat was met enig experimenteren zo uitgevonden: het was groep II.
Ik zette groep II uit, groep I aan en zette de aardlekschakelaar weer om.
So far, so good.
Maar nu?
Ik liep wat rond in huis, niet zeker naar wat ik zou moeten vinden.
Eerst nog maar eens proberen of groep II echt niet over te halen was.
En zowaar, hij was over te halen zonder dat de aardlekschakelaar uit sloeg, en alles werkte weer naar behoren.

Vandaag gebeurde het echter opnieuw, maar dit keer leverde de truc van 'even wachten' geen pizza op.

Dit vroeg om systematisch probleem oplossen.
Eén voor één trok ik van elk apparaat op de betreffende groep de stekker uit het stopcontact. De computer met aanverwanten, de telefoon, de modems, de cd-speler, de tv, video- en dvdspeler, de koelkast, de wasmachine, de waterkoker, en zelfs de verwarmingsketel bleken allemaal op deze zelfde groep te zitten, maar geen van deze bleek kortsluiting te veroorzaken.

Het werd langzamerhand kouder in huis, de duisternis viel in, en mijn lifeline met de rest van de wereld, telefoon en computer, was ontzield.

Wat nu?
Gelukkig heb ik een huurhuis, en dan is er de woningbouwvereniging die je met raad en daad ter zijde staat.
In de juiste map vond ik het juiste telefoonnummer. Gelukkig had ik mijn mobiele telefoon met opgeladen accu, anders had ik, hoe ouderwets! bij de buren moeten bellen.
Tot mijn verrassing bleken 'al onze medewerkers' in gesprek en moest ik even wachten. Hoeveel spoedgevallen kun je hebben op zaterdag om zes uur 's middags?
Nadat mij enkele minuten lang verzekerd was dat zij hun best deden mij zo spoedig mogelijk te helpen en dat al hun medewerkers nog steeds in gesprek waren, kreeg ik gelukkig Jorrit aan de lijn die navroeg of ik de 'stekkerproef' al gedaan had (ja!), en wat zat er allemaal op de groep?
Nou, de hele woonkamer inclusief verlichting, computer, telefoon, televisie, de hele keuken inclusief koelkast en wasmachine, en de verwarming.

In één klap, realiseerde ik me, was ik van een onafhankelijke vrouw veranderd in een hulpbehoevend mensje, verstoken van de basisvoorwaarden voor het moderne leven.

Jorrit maakte een zeer adekwate en efficiënte indruk, type werkstudent. Hij zou mijn reparatieverzoek doorgeven aan een firma die mij vervolgens binnen 30 minuten terug zou bellen om langs te komen. Wel moest hij mij nog waarschuwen dat als de storing toch door één van mijn eigen apparaten veroorzaakt zou zijn, de kosten van de reparateur in rekening zouden worden gebracht. Ja ja, dat snapte ik wel.

Nou, dat klonk allemaal hoopgevend. In een halfdonkere keuken, met licht van de gang, verzamelde ik uit de donkere koelkast wat ingrediënten voor het avondeten. Mijn gedachten bewogen zich losjes rond de ongewenste narrigheid van de aardlekschakelaar, en hoe dat allemaal zo kwam.
Toen viel me plotseling in dat de gasoven ook een stekker had. Daar denk je niet meteen aan, bij een gasoven, maar hij had inderdaad een stekker, voor het lampje om te zien of de kaas al gesmolten is en of er al een bruin korstje op de taart zit.
Nu was die oven al zo'n 50 jaar oud, en hoewel hij het prima deed, maakte de stekker bij een eerdere gelegenheid al een bedrijfsonzekere indruk.

Vrijwel zeker dat dit de bron van de problemen moest zijn, trok ik de stekker van de oven er uit.
Met ingehouden adem schakelde ik groep II weer in ..... en ..... de aardlekschakelaar
...... bleef ..... aan. Joepie!
Direct maakte ik een vreugderonde door het huis, stak stekker na stekker met een zwierig gebaar in zijn eigen contact.
De koelkast begon weer te koelen, de CV-ketel begon weer te verwarmen, en er was weer licht.

Ik belde Jorrit weer, en opnieuw kreeg ik het bandje met de vertrouwde tekst weer te horen.
Dit kwam mij wel enigszins verdacht voor. Voor mijn geestesoog zag ik Jorrit die zijn vriendinnetje op zijn werk had uitgenodigd en vervolgens de telefoon op het bandje zette zodat alleen volhardende bellers de strijd om de aandacht konden winnen.
Ik besloot dan maar het telefoontje van de reparateur af te wachten, dat inderdaad na zo'n tien minuten kwam, zodat ik het heugelijke nieuws met hem kon delen.

Ik voelde me dankbaar gestemd en was blij om te weten dat de woningbouwvereniging zo goed voor me zorgde.

Niettemin was de geschiedenis een confrontatie met een keerzijde van het moderne leven.
De keerzijde van slimme glasvezelkabeltjes die steeds meer leven voor je regelen, is dat één kinkje in die kabels in één klap evenveel leven ontregelt.

Grote afhankelijkheid van voorzieningen als energie en informatie vereisen hulpdiensten die paraat staan voor snel herstel, en back-up structuren voor als de schade groot blijkt en herstel op korte termijn niet mogelijk blijkt.

Onze afhankelijkheid van energie is nu al een groot risico, en onze afhankelijkheid neemt nog toe met jolige vier-in-één kabels.

Maar ja, ook bij een jagerverzamelaar hangt het leven aan een zijden draadje als het een slecht jaar is voor groente, vruchten en konijnen.... Toch?