de schijn van tegenstelling

Lopend vanaf het Stationsplein naar het Damrak, moet ik twee straten oversteken, of liever gezegd, één straat met gescheiden rijstroken, beide voorzien van brede zebrapaden (rechts op de foto deels zichtbaar).

Toen ik hier onlangs weer was, sloot ik me aan bij de brede linie wachtenden. Aan de overzijde vormde zich een even indrukwekkende linie. Zwijgend namen wij elkaar op. Dappere krijgers, gewapend met kanonswagens (buggies), speren (paraplu's), schilden (tassen) en helmen (capuchons en petten), onze banieren (sjaals en dassen) fier in de wind. Slechts de kudde die grommend tussen ons door daverde weerhield ons van de aanval.
Daar klonk eindelijk de klaroenstoot van het klikkende voetgangerslicht en de twee linies rukten gelijktijdig op. Niemand kon hier doorheen breken.

Ai.
Zonder slag of stoot vloeiden onze linies ineen, een kortstondig weefsel.
Voordat het licht op rood sprong was de metamorfose van oorlogslinies tot winkelend publiek voltooid.