para-zeilen op een plankje
Mijn gast Steve uit Australië vindt het hier maar koud. Hij leende mijn fiets en reed een eindje langs het Noordhollands kanaal op zoek naar vissers. Hij vond enkele vissers en zag enkele vissen. Daarna tegen de wind in weer terug. Het was inderdaad een stevige bries, hij schatte het op '30 knots,' hetgeen ik niet kon paren aan Beaufort. Inmiddels heb ik daarvoor wel de juiste website gevonden, en daar zie ik dat 30 knopen gelijk staat aan pakweg 6 à 7 Beaufort. Dat zou dan toch wel meer zijn dan de voorspelling (en dan mijn eigen schatting), mogelijk heeft Steve de windkracht enigszins overschat omdat hij er tegenin moest fietsen.
Toen Steve op de kaart aangaf waar hij geweest was, leek het hem ook wel een leuk idee om naar het strand te gaan, en dat leek me ook wel wat, na een dagje computerwerk. Zo stapten we een half uurtje later in de trein naar Zandvoort, waar we tegen zessen arriveerden. Rond die tijd van de dag is het in de woonplaats van Steve, ten noorden van Brisbane, al praktisch donker, en is de dag zo'n beetje voorbij. Hier heb je dan nog een lange avond in het verschiet, heerlijk.
De zee was behoorlijk wild, maar niettemin bevonden zich daarin enkele stoere mannen die iets moeilijks en dappers deden dat parazeilen schijnt te heten.
Na een korte edoch intense wandeling tegen de wind in besloten wij neer te strijken in 'take five', waar we na bestudering van de menukaart allebei vielen voor het weekmenu. Ik koos de sashimi, vers, en vers!, en de paddenstoelenravioli, machtig in beide betekenissen van het woord, Steve koos de ossenhaas en wilde zalm, en likte zijn vingers erbij af. Alles ook nog eens mooi opgemaakt geserveerd. Echt een aanrader!
Uitzicht vanuit het restaurant. De vlag laat zien hoe hard het waait.
Terug over het strand voelde ik me uitgelaten, en in de trein vielen mij plotseling enkele briljante gedachten in.
Bijvoorbeeld: het valt me op dat veel mensen op weg zijn van A naar B (zeg van Amsterdam naar Breda), en omgekeerd zijn ook heel veel mensen op weg van B naar A. Ik pieker er al langere tijd over of het niet mogelijk is om op zijn minst sommige van dit soort ritjes overbodig te maken doordat Pjotr bijvoorbeeld in zijn eigen stad het klusje gaat doen waarvoor Mariska anders heen en weer moet reizen, en omgekeerd. Voortaan reist Pjotr dus niet meer elke zondag vanuit zijn woonplaats Breda naar zijn demente moeder in het verzorgingshuis in Amsterdam, want Mariska, die daar toevallig om de hoek woont, doet dat nu voor hem. Voor zijn moeder maakt het niet uit, want die herkende haar zoon toch al jaren niet meer. In plaats van zijn wekelijkse bezoek in Amsterdam gaat Pjotr dan elke zondagmiddag vergaderen bij het beleggingsclubje van Mariska in Breda, zodat Mariska daar niet elke keer vanuit Amsterdam voor op en neer hoef te reizen.
Eh, hm.
Die ruil werkt waarschijnlijk niet zo goed. Nu ja, een driehoeksruil is natuurlijk ook denkbaar, of een klus die zich makkelijker laat overdragen.
Hoe dan ook, wat ik zeggen wilde, de wind in je haren blijkt goed voor je geest.
Toen Steve op de kaart aangaf waar hij geweest was, leek het hem ook wel een leuk idee om naar het strand te gaan, en dat leek me ook wel wat, na een dagje computerwerk. Zo stapten we een half uurtje later in de trein naar Zandvoort, waar we tegen zessen arriveerden. Rond die tijd van de dag is het in de woonplaats van Steve, ten noorden van Brisbane, al praktisch donker, en is de dag zo'n beetje voorbij. Hier heb je dan nog een lange avond in het verschiet, heerlijk.
De zee was behoorlijk wild, maar niettemin bevonden zich daarin enkele stoere mannen die iets moeilijks en dappers deden dat parazeilen schijnt te heten.
Na een korte edoch intense wandeling tegen de wind in besloten wij neer te strijken in 'take five', waar we na bestudering van de menukaart allebei vielen voor het weekmenu. Ik koos de sashimi, vers, en vers!, en de paddenstoelenravioli, machtig in beide betekenissen van het woord, Steve koos de ossenhaas en wilde zalm, en likte zijn vingers erbij af. Alles ook nog eens mooi opgemaakt geserveerd. Echt een aanrader!
Uitzicht vanuit het restaurant. De vlag laat zien hoe hard het waait.
Terug over het strand voelde ik me uitgelaten, en in de trein vielen mij plotseling enkele briljante gedachten in.
Bijvoorbeeld: het valt me op dat veel mensen op weg zijn van A naar B (zeg van Amsterdam naar Breda), en omgekeerd zijn ook heel veel mensen op weg van B naar A. Ik pieker er al langere tijd over of het niet mogelijk is om op zijn minst sommige van dit soort ritjes overbodig te maken doordat Pjotr bijvoorbeeld in zijn eigen stad het klusje gaat doen waarvoor Mariska anders heen en weer moet reizen, en omgekeerd. Voortaan reist Pjotr dus niet meer elke zondag vanuit zijn woonplaats Breda naar zijn demente moeder in het verzorgingshuis in Amsterdam, want Mariska, die daar toevallig om de hoek woont, doet dat nu voor hem. Voor zijn moeder maakt het niet uit, want die herkende haar zoon toch al jaren niet meer. In plaats van zijn wekelijkse bezoek in Amsterdam gaat Pjotr dan elke zondagmiddag vergaderen bij het beleggingsclubje van Mariska in Breda, zodat Mariska daar niet elke keer vanuit Amsterdam voor op en neer hoef te reizen.
Eh, hm.
Die ruil werkt waarschijnlijk niet zo goed. Nu ja, een driehoeksruil is natuurlijk ook denkbaar, of een klus die zich makkelijker laat overdragen.
Hoe dan ook, wat ik zeggen wilde, de wind in je haren blijkt goed voor je geest.
posted by Eva at 11:15 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home