verbromming en verpakking

Vroeger kreeg je veel meer 'los', zonder verpakkingen waar je je door heen moest scheuren, knippen of bijten, verpakkingen die vervolgens de afvalemmer verstoppen met hun nutteloze vormeloosheid.
Zelfs de melk kreeg je los van de melkboer. Een liter losse melk kreeg je als de melkboer een metalen lepel met precies een halve liter inhoud twee maal leeggoot boven je eigen pan of kan.

Koffiebonen kocht je ongemalen in een papieren zak. We hadden dan een houten koffiemolen die je tussen je dijen klemde (of liever nog, die je aan je visite gaf om tussen de dijen te klemmen). Dat heette dan een schootkoffiemolen.
Bovenin deed je de bonen, het schuifje ging dicht, je draaide aan de slinger, dat ging soms heel zwaar, vooral als hij op fijne maling stond ingesteld, en onderin de molen verzamelde zich de gemalen koffie in een houten laadje. Voorzichtig uitschuiven! In 1975 was zo'n molen al een redelijke bezienswaardigheid en een leuk gespreksonderwerp voor zwetende bezoekers.

Tegenwoordig kost het al moeite om pakken gemalen koffie tussen de glanzende zakken vol 'koffiepads' te ontwaren. Die pads moet je dan weer in een speciaal apparaat stoppen, dat met een power van maar liefst 1450 Watt de dagelijkse pep moet verschaffen.

Hetgeen me van verpakking op verbromming brengt. Er valt steeds minder te ontkomen aan apparaten met stekkers of batterijen, die brommen, piepen of zoemen, waar het voordien nog prima zonder kon.
Onlangs kocht ik een nieuwe telefoon. Toen enkele weken later de stroom uitviel, bleek hij het niet meer te doen. Het venstertje liet zien dat hij SEARCHING... was. Stuurloos zonder stroom.

Soms fantaseer ik er wel eens over wat een grote stroomstoring te weeg zal brengen, zo eentje die dagenlang aanhoudt.
Onze hulpeloosheid zal genadeloos aan het (kaars)licht komen, en de schaarse stroomlozen die nog weten hoe het met de hand moet blijken onze helden.