Hoe lang kun je een ei bewaren?

Hoewel ik geen ster was in scheikunde -- om daar enig begrip van te krijgen moest je eerst het nodige uit het hoofd leren, en daar zat mijn weerstand -- zijn er niettemin toch flarden blijven hangen, of mogelijkerwijs in de loop der jaren aan komen waaien en blijven kleven op de spaarzame ondergrond die Mevrouw Smit, onze scheikundelerares, bij mij had weten aan te brengen.
Mevrouw Smit was een opvallend onopvallende verschijning in onze dynamiese schoolgemeenschap met een cohort jonge, vernieuwingsgezinde, maatschappijkritiese docenten.
Ze was om te beginnen ontzettend oud, slechts een jaar of vijf jonger dan ik nu, schat ik.
In een tijd waarin zowel lerares als leerlinge de school hip en minirockend onveilig maakten, en bloemenkinderen in indiakatoen vol spiegeltjes en kleurig borduursel tijdens de lessen hun armbanden lieten rinkelen bij het breien van alweer een tof mutsje, viel Mevrouw Smit volledig uit de toon met een lange bruine rok en zware, degelijke schoenen. Hoewel een dergelijke verschijning tot ordeproblemen zou kunnen leiden, was dat bij Mevrouw Smit niet het geval. Met ijzeren (Fe, tweewaardig of driewaardig) hand regeerde zij de klas. Zo herinner ik het me althans.
Haar domein, het scheikundelokaal, was blindelings te vinden door je neus te volgen. H2S, waterstofsulfide (ik weet het nog!), beter bekend als de lucht van rotte eieren, reikte om de een of andere reden het verst van alle merkwaardige geuren die wij wisten te produceren, en bleef het langste hangen. Zo leerde ik dus hoe rotte eieren moesten ruiken.

Laat ik nu nog nooit een echt rot ei hebben geroken, althans, niet als ei, wel als gewezen ei, gekookt of gebakken, dat ergens van binnen verteerd wordt en dan naar het schijnt iets van waterstofsulfide kan produceren. Hier laat ik de details aan je verbeelding over, als je het niet erg vindt.

Hoe lang kun je een ei bewaren, is nu de vraag, hoe lang duurt het voordat een ei een rot ei wordt?

Gisteren was die vraag actueel toen ik asperges had gekocht en ik op zoek naar mogelijke bereidingswijzen opnieuw las dat een ei erbij hoorde. Verse asperges, moet je weten, eet ik gemiddeld eens in de twee jaar, daar heb ik geen routinerecept voor.

Achter in de koelkast vond ik nog eieren, die ik misschien wel zes weken geleden gekocht had. Het zou ook vier maanden geleden kunnen zijn, in ieder geval zolang geleden dat ik me afvroeg of ze niet bedorven waren.

Het ei kookte ik om economische (gas en afwas) redenen met de aardappelen mee, en pelde ik pas toen de asperges al onder een verleidelijk laagje mosterdroomsaus met kappertjes lagen te dampen.
Het ei liet zich niet kennen. Niks rots aan, dus hup, het mocht mee op de foto.

Het nagerecht was evenzeer om de vingers bij af te likken, aardbeien bestrooid met gemalen kokos, overgoten met bananenroommoes.

Jammie.

ps. Ik weet niet waarom Blogger ervoor kiest om mijn maaltijd op zijn kant te weer te geven. In mijn computer glijdt het eten niet van de tafel af, zoals hier.