hapjes uit de stilte?

Bij de kip of het ei kun je je nog afvragen wat er eerder was, de kip of het ei, een vraag die Alice Shirrell Kaswell in 2003 overigens experimenteel heeft beantwoord.
"Which came first — the chicken or the egg? I tackled the question experimentally, using a chicken, an egg, and the United States Postal Service (USPS).
I mailed the chicken and the egg, each in its own separate packaging, and kept careful track of when each shipment was sent from a post office in Cambridge, Massachusetts, and when it subsequently arrived at its intended destination in New York City…."
De conclusie was duidelijk: de kip kwam eerst.

Maar als het gaat om muziek en stilte...

Muziek is een creatieve manier om smakelijke hapjes aan de stilte te ontnemen.
De stilte was er eerder, en zal altijd de oorsprong vormen, de grond zijn, de sine qua non van muziek.
Stilte laat muziek in relief uitkomen.
De toon of combinatie van tonen, de boventonen, de lengte en luidheid, dat alles bij elkaar is slechts een verwaarloosbaar klein deel van het oneindig aantal mogelijke geluiden die er op een willekeurig moment zouden kunnen zijn.
Wat is muziek nu anders dan min of meer geordende bewegingen van moleculen in de lucht? Een vorm van energie die zich op bepaalde wijze aan ons voordoet, aan ons opdringt, door ons heen reist, waartegen wij geen enkel verweer hebben.
Dankzij ons gehoorzintuig doet deze vorm van energie zich aan ons voor als muziek.
Als stilte die zichzelf verbaast door zich, onontkoombaar door ons heen, te vermommen als muziek.

Op soortgelijke wijze zie ik materie als een creatieve manier om smakelijke hapjes uit de leegte te nemen.
Wij bestaan voor ongeveer 99,99999% uit leegte. Voorzover we geen leegte zijn, kun je het stukje niet-niets even zo goed energie noemen als 'materie'.
Energie, die zich, min of meer geordend, vanwege onze zintuigen, aan ons voordoet als tastbaar, met bepaalde kleur en textuur.

Zit het meest wezenlijke van ons, dat wat ons maakt tot wie we denken te zijn, in het relief of in de achtergrond, in de muziek of in de stilte, in de materie of in de leegte?

Als het in het relief zit, als we de muziek zijn, de min of meer geordende energie zijn, waar beginnen we dan, en waar houden we op?
Wij zijn dan even tastbaar en stabiel, stel ik me voor, als een draaikolkje om een steen in een rivier, een dynamische patroon zonder duidelijk afgegrensd begin of einde, en niet eens aanwijsbaar zonder het water dan ons vormt.

Als de leegte is wat het meest wezenlijk aan ons is, als het de stilte is, dan zijn we in wezen grenzenloos en één met alles.

Is het wel relevant om hier te kiezen tussen één van de twee? Want tegelijk met het waarnemen van de figuur tegen de achtergrond, het horen van de muziek, het voelen van de materie (een waarneming die bestaat uit de manier waarop ons bewustzijn de signalen van onze zintuigen ervaart en interpreteert) creëren we die achtergrond, die stilte, die leegte.

Dus hoe kunnen we het één zijn zonder het ander?

Het andere, die stilte, die leegte ziet zich tegelijk met onze waarneming van het ene , de muziek, de materie, bevestigd in zijn bestaan.

Sterker nog, we kunnen zeggen dat de stilte niets is (ook geen stilte) zonder niet-stilte, dat stilte en muziek elkaar op hetzelfde moment creëren, zoals materie en leegte elkaar op hetzelfde moment creëren, wanneer het bewustzijn via de zintuigen volledig spontaan het onderscheid maakt tussen één en ander, tussen muziek en stilte, tussen materie en leegte.

Duizelingwekkend.