de lol van mensen spreken

Ik was in Rusland, ik logeerde daar bij een familie, dacht ik. Ik stond op een kruispunt, ik moest kiezen om hier door te gaan of terug naar de school waar ik door wilde studeren. Als ik terug wilde naar de school, moest ik wel zorgen dat ik op tijd mijn collectie paddestoelen had ingeleverd.

Zo werd ik wakker. Er was meer, natuurlijk, maar bij het wennen aan de dag vrij snel achter de 'event horizon' verdwenen.

Nu in een iets te koud huis achter (of vóór?) de computer, Bach's Passacaglia en Fuga in C klein in mijn oren.

Voor het eerst in mijn leven ga ik serieus proberen te minderen met eten; er zijn steeds meer kleren die ik niet meer aan kan, en dat zint me niet.
Dus niet meer snoepen. Meer fruit en groente, geen roomboter, en bij een aanvechtig om te gaan eten eerst maar een kopje thee drinken. Het valt me op dat ik regelmatig besluit wat te gaan eten als ik me wat verveel of een pauze nodig heb. Het is een vulling van tijd. En het geeft naderhand vaak een prettig, voldaan gevoel.

Vandaag was een sociaal dagje voor iemand die veel dagen thuis werkt met alleen een korte uitwisseling met Fatima bij de kassa van Dirk.
Eerst een werkafspraak, daarna buurten bij een collega elders in het gebouw, en 's avonds eten bij Jopie en Keimpe.
Mensen zien en spreken is interessant.
Waarom?
In een gesprek zie ik mezelf in de scenario's die een ander schetst.
Ik krijg de kans om de eigen gedachten en ervaringen in woorden te vatten, soms verrassend.
En wat nog meer?