Buckland Hall

Gistermiddag meegereden met een echtpaar, de man Iers, de vrouw kwam uit het Midden Oosten (had ik nooit geraden, met haar rode haar en lichte huid). Ze heeft een Franse moeder en had in Parijs gestudeerd. Nu waren zij en haar man bezig om naar Geneve te verhuizen, waar hij een baan had aangenomen.

De lucht was grijs, de temperatuur warm voor de tijd van het jaar, de bomen nog steeds erg groen, het landschap glooiend en het verkeer reed goed door, zodat we nog net voor het vallen van de duisternis aankwamen bij Buckland Hall, waar licht vrijgevig uit de grote ramen straalde.

In totaal zijn er ongeveer honderd deelnemers hier in Buckland Hall, en deze 'residential' is hier momenteel de enige activiteit. De mensen van het hotel zijn heel vriendelijk, gastvrij en zorgzaam. De maaltijden zijn strikt vegetarisch, en men verzoekt de gasten zelfs om geen vlees, vis of eieren naar binnen te brengen. Het schijnt dat het hotel geleid wordt door een boeddhist, en dat het strenge vegetarische regime daarin zijn oorsprong vindt.

Ik had gedacht dat ik wel de enige deelnemer uit Nederland zou zijn, omdat Tony Parsons ook regelmatig in Nederland komt, en wie is er dan zo gek als ik om daarvoor naar Engeland te gaan. Maar ik deel om te beginnen al een kamer met een Nederlandse, een Duitse en een Engelse. En er bleken een heleboel Nederlanders hier rond te lopen, waarvan ik een aantal al eerder was tegengekomen bij bijeenkomsten van Byron Katie. Verder zijn er ook nog een hele zooi Amerikanen.

Hm. Het viel me op dat er nogal wat mensen als groupies de diverse optredens van Tony volgen. Vanavond sprak ik een Tom, oorspronkelijk uit Glasgow maar al 22 jaar woonachtig in Toronto, die tot nu toe al 9 keer was overgevlogen om twee keer per jaar zijn dosis Tony Parsons op te doen.
Er is dus een soort circulerend circuit, als ik even zo tautologisch mag zijn, van mensen die elkaar op veel soortgelijke bijeenkomsten telkens weer tegenkomen.
"Ben je ook nog naar andere leraren geweest?" is zo'n vraag die je hier regelmatig te beantwoorden krijgt. Terwijl Tony Parsons diudelijk laat weten dat er niet zoiets is als een leraar, en er ook niemand is die les geeft.

Behalve dat mensen uit diverse windstreken hier tijdelijk neerstrijken, hebben velen van hen vaak een internationaal verhaal. Een Deense die op haar 17 naar Engeland kwam om Engels te leren, en hier 38 jaar later nog woont. Een Zwitser die eveneens naar Engeland is geëmigreerd. Een Française die op een bijeenkomst met Byron Katie aan een Zweed is blijven hangen en nu met haar twee kinderen bij hem is ingetrokken in Stockholm.
Omdat de gemiddelde leeftijd hier naar schatting rond de 50 ligt, hebben velen ook wel wat interessants te melden over hun leven. Er zijn relatief veel mannen, toch wel zeker 40%, en de meeste zijn kaal midden op hun hoofd, waardoor het me soms lastig valt om sommige van hen uit elkaar te houden.
Het weer is geweldig, helder zonnig, 's ochtends met nevelslierten, wel een beetje fris.

Het eten is superlekker, lastig om maat te houden.

Tony verkondigt telkens weer dezelfde boodschap: er is niemand, er is niets, en tegelijkertijd alles, er is geen keuze, want er is niemand die een keuze maakt, en alles is één. Er is geen ruimte en tijd, en het idee dat je een persoon bent die losstaat van de rest, dat is alleen maar een verhaal.
Genoeg gelegenheid dus om me weer lekker helemaal in de war te laten brengen.
Tussen de bedrijven door loop ik hier over het landgoed, groene weilanden, een rivier, heuvels, bossen, schapen, paarden en oude knoestige bomen. Nu ja, kijk maar naar de plaatjes. Ik heb het erg naar mijn zin.