het vliegtuig dat ik niet miste
Nu ik in den vreemde ben en tegelijkertijd niet de druk voel om iets nuttigers te doen, schrijf ik graag wat over mijn belevenissen.
'In den vreemde' is relatief, want ik zit bij Rolf in Slough, ten westen van Londen, waar ik al verschillende keren eerder gelogeerd heb. Elke keer weliswaar in een ander huis. Dit is al het vierde onderkomen sinds mijn eerste bezoek, dus 'vreemd' en toch vertrouwd.
De nacht voorafgaand aan mijn reisje was kort, want tot over tweeen werkte ik om nog enkele losse eindjes vast te knopen, en voor zevenen ging de wekker alweer, want ik moest nog pakken en mijn geheugenstokje vullen met wat stukken die ik tijdens mijn reisje wil bestuderen: een verslag van de voortgang bij De Ruimte, en artikelen over het placebo-effect. Nog wat laatste emailtjes schrijven en wat essentiele informatie zoals adressen en telefoonnummers van belangrijke contactpersonen overnemen. Paspoort, creditkaart, telefoonoplader, etc, etc.
Keurig op tijd verlaat ik het pand, en bedenk bij het pontje BLAST!, mijn geheugenstokje thuis laten liggen. Terug of niet? Doe maar niet, want dan kom ik misschien net te laat bij de incheckbalie, want stel dat de trein vertraging heeft of zo ....
Bij de incheckbalie krijg ik te horen dat het vliegtuig 1 uur 20 minuten vertraging heeft, vanwege de mist, zei ze, en dus niet om 12 uur zal vertrekken.
Hm. In dat geval, reken reken reken, kan ik nog wel weer even terug naar huis en mijn stokje ophalen. "Oh ja," zegt de incheckdame, "dat redt u gemakkelijk."
Zo gezegd zo gedaan. De verbindingen zijn keurig, de trein sluit goed aan op het pontje, in 14 minuten loop ik heen en weer tussen pont en huis, precies op tijd voor de volgende overtocht, en ik pak nog net de intercity terug naar Schiphol.
Kwart voor 12, prima, ruim op tijd. Dan blijkt dat het vliegtuig toch zomaar om 12.15 vertrekt. Pff, dat is flink doorlopen en hopen dat de beveiliging niet teveel tijd in beslag neemt. Om 5 over 12 sta ik bij de gate, waar ik dan samen met de andere passagiers 20 minuten wacht voordat we mogen instappen.
Zo, nu even een bavaria.
Bij wijze van spreken dan.
Hoewel de captain aankondigde dat het in London Luton 'slightly greyer and slightly mistier' zou zijn dan in Amsterdam, viel dat mee. De zon kierde met groeiend zelfvertrouwen door het wolkendek.
In de greenliner naar London sufte ik even weg, en bedacht dat ik, hm, ook mijn zonnebril vergeten had. Ah well. Wie weet bleef het bij slechts deze ene zonnige middag.
In Londen liep ik van Baker Street naar Paddington Station, genietend van de zon. Er was een 'Paddington Walk' aangelegd waar je tussen hoge kantoorgebouwen en winkels in relatieve rust (want geen gemotoriseerd verkeer) de drukte van Edgware Road en Marylebone Road kon ontlopen.
Op Burnham Station stond Rolf me op te wachten, en samen liepen we de 20 minuten naar zijn huis.
Helaas zullen home-made plaatjes bij dit verslag ontbreken. Mijn camera heeft kuren en moest daarom thuisblijven, wachtend op inspectie door deskundig oog. Mijn plan om mijn wachttijd op Schiphol te gebruiken om tax-free een superlichtgewicht toestel te kopen als aanvulling op mijn 10x optische zoomcanon kon ik om bovengenoemde redenen niet uitvoeren.
De kans lijkt me klein om tussen nu en morgenochtend nog een mogelijkheid te vinden om foto's te kunnen gaan maken.
Morgen ga ik naar Wales, naar Bwlch, midden in nergens.
Daar doe ik mee aan een Residential van Tony Parsons in een oud landhuis dat dienst doet als conferentiecentrum: Buckland Hall. 'set amidst the mountains of the Brecon Beacons National Park' (neem een kijkje, het ziet er prachtig uit). Via de organisator kwam ik in contact met een echtpaar dat ook vanuit Londen daarheen reist. Dat vind ik heel prettig, want zo'n plek midden in nergens kun je met het openbaar vervoer haast niet bereiken.
Wel, zondag ben ik weer terug in de bewoonde wereld, wie weet komt dan een vervolg.
'In den vreemde' is relatief, want ik zit bij Rolf in Slough, ten westen van Londen, waar ik al verschillende keren eerder gelogeerd heb. Elke keer weliswaar in een ander huis. Dit is al het vierde onderkomen sinds mijn eerste bezoek, dus 'vreemd' en toch vertrouwd.
De nacht voorafgaand aan mijn reisje was kort, want tot over tweeen werkte ik om nog enkele losse eindjes vast te knopen, en voor zevenen ging de wekker alweer, want ik moest nog pakken en mijn geheugenstokje vullen met wat stukken die ik tijdens mijn reisje wil bestuderen: een verslag van de voortgang bij De Ruimte, en artikelen over het placebo-effect. Nog wat laatste emailtjes schrijven en wat essentiele informatie zoals adressen en telefoonnummers van belangrijke contactpersonen overnemen. Paspoort, creditkaart, telefoonoplader, etc, etc.
Keurig op tijd verlaat ik het pand, en bedenk bij het pontje BLAST!, mijn geheugenstokje thuis laten liggen. Terug of niet? Doe maar niet, want dan kom ik misschien net te laat bij de incheckbalie, want stel dat de trein vertraging heeft of zo ....
Bij de incheckbalie krijg ik te horen dat het vliegtuig 1 uur 20 minuten vertraging heeft, vanwege de mist, zei ze, en dus niet om 12 uur zal vertrekken.
Hm. In dat geval, reken reken reken, kan ik nog wel weer even terug naar huis en mijn stokje ophalen. "Oh ja," zegt de incheckdame, "dat redt u gemakkelijk."
Zo gezegd zo gedaan. De verbindingen zijn keurig, de trein sluit goed aan op het pontje, in 14 minuten loop ik heen en weer tussen pont en huis, precies op tijd voor de volgende overtocht, en ik pak nog net de intercity terug naar Schiphol.
Kwart voor 12, prima, ruim op tijd. Dan blijkt dat het vliegtuig toch zomaar om 12.15 vertrekt. Pff, dat is flink doorlopen en hopen dat de beveiliging niet teveel tijd in beslag neemt. Om 5 over 12 sta ik bij de gate, waar ik dan samen met de andere passagiers 20 minuten wacht voordat we mogen instappen.
Zo, nu even een bavaria.
Bij wijze van spreken dan.
Hoewel de captain aankondigde dat het in London Luton 'slightly greyer and slightly mistier' zou zijn dan in Amsterdam, viel dat mee. De zon kierde met groeiend zelfvertrouwen door het wolkendek.
In de greenliner naar London sufte ik even weg, en bedacht dat ik, hm, ook mijn zonnebril vergeten had. Ah well. Wie weet bleef het bij slechts deze ene zonnige middag.
In Londen liep ik van Baker Street naar Paddington Station, genietend van de zon. Er was een 'Paddington Walk' aangelegd waar je tussen hoge kantoorgebouwen en winkels in relatieve rust (want geen gemotoriseerd verkeer) de drukte van Edgware Road en Marylebone Road kon ontlopen.
Op Burnham Station stond Rolf me op te wachten, en samen liepen we de 20 minuten naar zijn huis.
Helaas zullen home-made plaatjes bij dit verslag ontbreken. Mijn camera heeft kuren en moest daarom thuisblijven, wachtend op inspectie door deskundig oog. Mijn plan om mijn wachttijd op Schiphol te gebruiken om tax-free een superlichtgewicht toestel te kopen als aanvulling op mijn 10x optische zoomcanon kon ik om bovengenoemde redenen niet uitvoeren.
De kans lijkt me klein om tussen nu en morgenochtend nog een mogelijkheid te vinden om foto's te kunnen gaan maken.
Morgen ga ik naar Wales, naar Bwlch, midden in nergens.
Daar doe ik mee aan een Residential van Tony Parsons in een oud landhuis dat dienst doet als conferentiecentrum: Buckland Hall. 'set amidst the mountains of the Brecon Beacons National Park' (neem een kijkje, het ziet er prachtig uit). Via de organisator kwam ik in contact met een echtpaar dat ook vanuit Londen daarheen reist. Dat vind ik heel prettig, want zo'n plek midden in nergens kun je met het openbaar vervoer haast niet bereiken.
Wel, zondag ben ik weer terug in de bewoonde wereld, wie weet komt dan een vervolg.
posted by Eva at 8:24 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home