Sydney

Bij Toot en Jan heb ik een geweldig verblijf gehad.
Zelfs nadat we bijna twee weken lang dezelfde hotelkamer, hut of hangmat hadden gedeeld (nee hangmat niet, maar dat allitereert zo lekker) bleken we nog steeds heel goed met elkaar door een deur te kunnen.

Ik zal jullie ergens in de komende dagen nog iets vertellen over krokodillen, brulapen, hete nachten en het universum onder de zeespiegel.

Dat klinkt nou wel weer erg spectaculair.

Het is dan vast een teleurstelling als ik later beschrijf hoe ik op meer dan 50 meter afstand slechts de neus van slechts een (1) krokodil door het water heb zien schuiven.

En de hete nachten zullen jullie ook wel niet opwindend vinden als je leest dat we in het zeer warme en vochtige natuurgebied van Cuero Y Salado met ons drieen min of meer total-loss in een zeer kleine kamer doorbrachten.

Geen airconditioning natuurlijk, en ook geen fan.

Zelfs de plaatselijke bevolking klaagde over de warmte, maar zij hadden tenminste het verstand om de nacht in een hangmat door te brengen. Een hangmat geeft zeg maar een allround warmte-afvoer, terwijl je in een bed maar een veel beperkter oppervlak kunt luchten.

Bij Cuero y Salado was die warmte-afvoer nog extra bemoeilijkt omdat ik een laken over me heen wilde houden als bescherming tegen de muggen die links en rechts door de gaten naast het hor naar binnen vlogen.
Toot ving op haar plekje in het bovenste stapelbed nog de meeste wind en had daardoor nog vrij goed geslapen, maar voor mij was het een hete en zware nacht.
Ik had ook te weinig water bij me, omdat we dachten dat we daar wel voldoende van konden krijgen, wat echter niet helemaal uitkwam.

Toen we uit Cuero Y Salado vertrokken was het voor het eerst dat ik dacht dat ik wel eens ziek zou kunnen worden.

Gelukkig bleek ik me na een airconditioned terugtocht in de auto naar La Ceiba en vooral na inname van een liter water in hotel Paris weer een stuk beter te voelen. Het enige minpuntje op gezondheidsgebied is een al drie weken aanhoudende nogal snelle doorstroming van voedsel, wat me echter vrijwel geen overlast bezorgt.

Qua ziekte is er in Honduras, naar het schijnt, meer gevaar te duchten van de zogenaamde Dengue of "knokkelkoorts" dan van malaria. Beide ziekten worden door muggen overgebracht, maar tegen Dengue bestaat geen profylaxe. Het enige dat je kunt doen is zorgen dat je niet gestoken wordt, maar dan moet je ongeveer in een duikerpak gaan rondlopen en dat is bij 30+ graden waarschijnlijk dodelijker dan een Dengue-muggenbeet.

Een eerste keer Dengue verloopt zoiets als griep, waar je na een week of 4 wel weer overheen bent, maar een tweede besmetting kan veel ernstiger en zelfs dodelijk zijn, omdat je dan op diverse plaatsen kan gaan bloeden, wat tot shock kan leiden.

Toot en Jan vertelden me het verhaal dat vanuit een onwaarschijnlijke plaats, Moskou of zoiets, specialisten naar Tegucigalpa waren ingevlogen om de Hondurezen te helpen een middel tegen Dengue te ontwikkelen. Twee van de onderzoekers waren binnen korte tijd voor behandeling weer ijlings terug naar huis gevlogen omdat ze de bloederige Denguevariant hadden opgelopen.

De krokodillen en de hete nachten hebben we hiermee dus al behandeld, maar een rapportage over brulapen en het universum onder de zeespiegel kunnen jullie nog tegemoet zien.

Momenteel zit ik in een Sydneys internetcafe voor 3 Australische dollar (minder dan 2 euro) ongelimiteerd te internetten.
De verbinding is snel en betrouwbaar dus zelfs foto's zullen hier en daar de boel weer kunnen opluisteren.

Gisteren arriveerde ik na een vlucht en vrijwel slapeloze nacht van 14 uur in een tot de nok gevulde 747 om half zeven in de ochtend op het vliegveld van Sydney, waar ik vervolgens nog twee uur in de rij stond voor de douane.

Dit bleek, zoals ik later hoorde, nog mee te vallen, want tijdens de topdrukte tot vorige week waren de rijen nog veel langer en breder.

Het oponthoud duurde voor mij ongepland iets langer omdat ik in de rij voor de douane bedacht dat ik in mijn rugzak nog een gedroogd plantje uit Amerika had zitten dat in Australie waarschijnlijk niet welkom was, zodat ik besloot in de 'goods to declare' rij te gaan staan, die wel ongeveer even lang was als de 'nothing to declare' rij, maar een stuk langzamer ging.

Ik bleek het plantje inderdaad in te moeten leveren, en toen ik toch eenmaal bezig was besloot ik de restjes aarde in het profiel van mijn schoenen ook maar ter inspectie voor te leggen door mijn been op de toonbank te zwaaien.
"Oh Gosh," was de reactie, waarna mijn schoenen een gratis schoonheidsbehandeling kregen.

Anna had geen gelegenheid om me op te komen halen, wat maar goed was, anders had zij daar ook twee uur staan wachten. Verder verliep de verbinding met de metro voorspoedig en soepel (volgens Erick niet kenmerkend voor het openbaar vervoer in Sydney) en kon ik het huisje van Anna en Erick gemakkelijk vinden en was het natuurlijk harstikke leuk om hen weer te zien, al was ik ietwat moe en plakkerig.

De lokatie aan Darlinghurst Road is perfect, lekker in het centrum, where the action is, en er valt hier in Sydney een hoop leuks te beleven, heb ik al gezien.

Morgen hoop ik een zogenaamde Dialogue bijeenkomst te kunnen bijwonen die gebaseerd is op een idee van David Bohm (de Engelse natuurkundige).
Hij had bedacht hoe je via het delen van je gedachten, gevoelens en ervaringen iets meer te weten kunt komen over de werking van het bewustzijn.
Een soort wetenschappelijke sensitivity training, zal ik maar zeggen, waarbij het doel niet is om inzicht te krijgen in je problemen maar om inzicht te krijgen in de kenmerken van je geestesprocessen.

Ik heb een emailtje geschreven om te vragen of ik mee kan doen morgen, en hopelijk kan dat! Anders lukt het misschien een andere keer, ergens in de komende zes weken.