Terug in Santa Lucia

Jullie houden nog diverse verhalen tegoed, maar hier even een terugflits naar het nu.
Ook zal ik proberen nog wat foto´s van Chachahuate te plaatsen.

We zijn woensdagmiddag (eergisteren) weer veilig en wel teruggekeerd op ons honk in Santa Lucia.
Woensdagochtend konden Jan en ik met Toot mee op een vogelexcursie in het nabijgelegen natuurpark van Pico Bonito. Dat betekent vijf uur opstaan om daar om zes uur te kunnen zijn.
Herman, een gids van het park, leidde ons drieën plus twee collega's van Toot uit La Ceiba rond door de prachtige tuinen rondom de 'lodge' van Pico Bonito. De 'lodge' is een in koloniale stijl uitgevoerd hotel en informatiecentrum. Het ziet er allemaal prachtig uit en alles is schoon en werkt zoals het bedoeld is te werken. Het kost dan ook 100 dollar per persoon per nacht om hier te mogen slapen. De rondleiding die wij ontvingen, met een klein ontbijthapje vooraf, kostte al 50 dollar per persoon.

Er waren niet zoveel gasten toen wij er waren maar met Kerstmis zit het helemaal vol. De prijs staat dan ook garant voor 'internationale kwaliteit', zoals alles wat volgens niet-Hondurese maatstaven wordt beheerd wordt aangeprezen. Je ziet hier ook wel de aanprijzing 'Amerikaanse kwaliteit!!'

De invloed van Amerika is vaak impliciet en soms expliciet aanwezig. Wie geld heeft koopt Amerikaanse waar en zet daarmee een standaard voor wie minder te besteden heeft. Er is in Honduras een vrij grote Amerikaanse luchtmachtbasis waarvanuit de Amerikanen opereerden in de tijd dat zij vonden dat de zaken in El Salvador en Nicaragua niet naar hun zin verliepen. Het schijnt dat de luchtmachtbasis nog steeds operationeel is en dat de Amerikanen er samenwerken met de Hondurese luchtmacht.

"Wat is nu eigenlijk specifiek Hondurees?" vroeg ik Toot een keer, "waarmee kun je toeristen naar Honduras lokken?"

Tja, dat is wat lastig. Er is mooie natuur, maar niet zo groots en indrukwekkend als in Costa Rica bijvoorbeeld. Er is weinig eigen muziek of nijverheid; wat je in souvenirwinkels vindt is vrijwel allemaal uit Guatemala afkomstig. Er zijn overblijfselen van de Mayabeschaving in Copán, maar opnieuw niet zo groots en imposant als in Guatemala of Mexico.

Er is weinig wat Honduras uniek maakt, al hebben ze wel van alles wat.

Na de vogelexcursie bij Pico Bonito reden Jan en ik de 500 kilometer terug naar Tegucigalpa. Toot had nog wat werk te doen op het SNV-kantoor in La Ceiba en vloog daarna terug naar het kantoor in Teguc, waar Jan en ik haar om half vijf 's middags weer ophaalden.
De autorit verliep voorspoedig maar het rijden is hier soms nogal avontuurlijk.

Zoals alle wegen die ik tot nu toe in Honduras gezien heb, is de signalering op de weg niet altijd erg duidelijk. De breedte is een vaag soort van driebaans. Dat wil zeggen, het is een tweebaansweg maar in noodgevallen passen er drie auto's naast elkaar, zoals we uit ervaring hebben kunnen vaststellen.
De snelheidsbeperkingen worden nergens zichtbaar opgevolgd en als er dubbele strepen op de weg staan heeft dat geen zichtbaar effect op het rijgedrag van weggebruikers.
De weggebruikers besturen grote vrachtwagens waarop SEALAND staat of gammele pick-up trucks die volgeladen zijn met arbeiders met petjes en cowboyhoeden en een vrolijke lach op hun gezicht of met familieleden van allerlei leeftijden.

Op de smalle vluchtstrook staan regelmatig groepjes mensen etenswaren te verkopen. Meestal naar thema gegroepeerd, waaruit je kunt opmaken wat er in de buurt groeit, zoals bananen, rambutans (een soort lychee), sinaasappelen, koeken, vissen (bij het grote binnenlandse meer Yojoa).

Er wordt ook veel gelopen langs de kant van de weg. Scholieren die herkenbaar zijn aan hun standaardkleding: witte bloesjes met donkerblauwe rokken of broeken. Een gezin met een varken. Een hele kudde koeien met kalfjes, begeleid door kinderen die met een rode vlag zwaaien om het verkeer te waarschuwen. Veel loslopende honden met doodsverachting. Kippen en hanen.

In de berm naast de kant van de weg staan paarden, ezels of muildieren aan een touw dat hen voldoende vrijheid geeft om te grazen zonder de weg op te lopen. Vrijwel allemaal staan ze in hun eentje. Erg vrolijk zagen ze er niet uit. Er zijn er ook die volledig vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen, dat zijn de dieren die geen nut meer hebben voor de mensen en nu vrijgelaten worden om hun oude dag naar eigen goeddunken vorm te geven.

De weg tussen de twee kustplaatsen La Ceiba en Tela is van goede kwaliteit en loopt vrijwel vlak, zodat je daar ook veel fietsers aantreft. Een fiets heeft een stang voor je kleine broertje of je moeder en een bagagedrager voor brandhout of grote zakken, geweven van wit plastic en gevuld met bolvormige voorwerpen die sinaasappelen, ananassen of kokosnoten zouden kunnen zijn. Soms ook ligt de zak op de stang en zit de moeder achterop.
Aan je stuur kun je ook nog kippen ondersteboven aan hun poten hangen of je visvangst van die dag.
Aan een stuk touw kun je tegelijkertijd een ezeltje met je meevoeren.

Dit zie je allemaal op een weg waar personenwagens en vrachtverkeer meestal rond de 100 km per uur langszoeven, maar meestal langsknetteren en sputteren.

Waar de weg vanaf Tela het kustgebied verlaat en het binnenland in buigt is het wegdek meestal van mindere kwaliteit. Er zitten vaak grote gaten in. Als je tegenligger zich zonder duidelijk aanwijsbare reden prominent op jouw weghelft beweegt is de oorzaak meestal een groot gat aan zijn kant van de weg. We zagen wel dat er op diverse plaatsen intensief aan de weg wordt gewerkt, dus er zitten verbeteringen aan te komen.

Terug in Santa Lucia hoorden we dat het hier enorm geregend had, en in de naastliggende landen El Salvador, Guatemala, Nicaragua en een stukje verder in Mexico zijn grote overstromingen geweest vanwege overvloedige regenval en een windhoos. Wij hebben daar in het noorden van Honduras helemaal niets van gemerkt.