Het Universum onder de Zeespiegel

Na ons verblijf op Chachahuate bij de Garifuna, waar we in het donker een drum-, zang-, dans-, en drankfestijn hadden bijgewoond, kwamen we weer terug op het zeiljacht van Hank bij Cayo Grande, waar we onze achtergebleven spullen ophaalden. Daarna bracht Hank ons van het schip naar het huis van zijn ex, waar we de komende twee nachten zouden blijven.



De aanlegsteiger bij Cayo Grande. Storm heeft de steiger verwoest, iets dat volgens Hank elk jaar gebeurt. Elk jaar repareert hij de steiger weer, maar dit keer wilde hij een betonnen constructie maken met een zodanige vorm dat de terugkaatsende golven de aanspoelende golven uitdoven, zodat er minder heftige krachten op de steiger inwerken. Rechts op de achtergrond Mount Doom (Cayo Pequeno).



Lili en hij zouden dan voor ons volgens afspraak het eten verzorgen.
Het eerste dat ik na aankomst deed was een douche nemen, heerlijk!

We kregen van Lili een heerlijke lunch en daarna was het dan tijd om eindelijk eens te leren snorkelen.
Alle eilanden boven de kust van Honduras zijn koraaleilanden, omgeven door ondiep water waar diverse soorten koraal groeien.

Naar het schijnt is koraal nogal kwestbaar. "Don't touch the coral!" stond bijvoorbeeld op diverse plaatsen op Roatan te lezen, en ook de diverse reisgidens weiden hierover uit. Aanraking kan de beschermende slijmlaag op het koraal beschadigen, waarna het gevaar van infectie en dood (koraal is het bouwproduct van plankton etende poliepen die daar wonen) op de loer ligt.

Hank had mij duikbril en flippers gegeven.



Klaar voor mijn eerste snorkelles.


In ondiep water ging ik onder begeleiding van Toot en Jan eerst oefenen om door mijn mond te ademen en wat ik moest doen als er water achter mijn duikbril of in mijn snorkel kwam.

Bij mijn eerste poging kwam er toevallig een vrij groot insect dat zich op de waterspiegel bevond (zo groot als een krekel ongeveer) mijn mond binnen wandelen, en daarna er weer uit.
Toot en Jan zagen dat insect dus mijn mond (of misschien mijn neus) uit komen en reageerden erg verbaasd over wat ik op mijn eerste les voor kunsten produceerde, maar daarna verliep alles ongeveer volgens het boekje, behalve dat ik soms nogal moeite had om geen water binnen te krijgen.

Soms was ik zo onder de indruk van een vis die langszwom dat ik mijn hoofd meebewoog om hem te kunnen volgen, waardoor mijn snorkel onder water kwam en ik water in mijn mond kreeg.

Het was werkelijk een openbaring voor me.

Het koraal op zichzelf is al erg indrukwekkend. Het is er in allerlei vormen en maten, van rotsachtige geel-witte formaties en boeketjes donkere orgelpijpjes tot paarse, wuivende, kantachtig generfde grote 'bladeren.'

Het leven dat zich daartussen beweegt is echter adembenemend.
Het eerste dat opvalt is dat je niet meer gebonden bent aan beweging op alleen de bodem. In het water heb je een extra dimensie erbij, die boven water alleen aan de vogels en insecten is voorbehouden, die zich daar meestal heel snel doorheen bewegen (behalve bijvoorbeeld vlinders, die we dan meteen ook heel interessant vinden). Vissen kunnen ook zich ook heel snel voortbewegen, maar vaker bewegen ze zich een stuk trager dan vogels, waardoor het eerder een ballet lijkt van een wat chaotische maar zeer enthousiaste choreograaf.

Omdat je nu van boven op die hele wereld met diverse lagen neerkijkt, krijgt het geheel veel diepte en ervaar je Ruimte op een andere manier.

Wat me verder opviel was dat er zoveel verschillende soorten vissen zijn, en die zwemmen allemaal zo te zien onbekommerd door elkaar heen. Ik heb niet gezien dat een vis een andere opat, hoewel dat toch regelmatig moet voorkomen, of dat er op elkaar gejaagd werd.

Voorzover er gejaagd werd, leek het meer op een soort krijgertje, waarbij de gejaagde vis zich snel uit de vinnen maakte en zich bijvoorbeeld verstopte in een holletje tussen het koraal.

De kleuren van de het koraal maar vooral van de vissen zijn soms zo mooi dat je er tranen van in je ogen kreeg (of kwam dat van het zeewater dat onder mijn bril terecht kwam?).
Vooral een school van paars-blauwe vissen die bij bepaalde lichtinval saai beige waren en dan weer prachtig diep-paars maakte diepe indruk. Prompt verslikte ik me dan weer omdat ik hen zo lang mogelijk wilde volgen en het water mijn snorkel in liep...

Het was dus allemaal wel een wat vermoeiende ervaring, maar ik vond het prachtig.

We hadden avondeten om zeven uur besteld (een barbecue was ons in het vooruitzicht gesteld), en de tijd na het snorkelen brachten we in diverse vormen van ontspanning door.

Ik wiegde zachtjes in de hangmat naast ons slaapverblijf, waar een windje de muggen en sand flies verhinderde om eens lekker van mij te genieten, wat ik natuurlijk erg kon waarderen.



Eva genietend in een hangmat.





Gezien vanuit de hangmat.

Niet lang voor de geplande tijd van het avondeten brak een tropisch onweer los met enorme stortvloeden regen. Het afdakje waaronder de hangmat hing was hier niet tegen bestand, dus zaten wij binnen te wachten op de etensbel.

Ondertussen hoorden we tussen de neerstromende regen het kleine motorbootje van Hank heen en weer varen. Zeker iets vergeten van het zeiljacht mee te nemen.

De barbecue viel natuurlijk in het water, maar de belangrijkste ingredienten waren gelukkig al klaar. Verder stond er nog shashimi op het menu, rauwe tonijn, in smalle reepjes gesneden. De tonijn, vertelde Hank, was vier minuten geleden nog een levende vis. Hij had hem net gevangen door met zijn motorbootje heen en weer te varen, met een hengel natuurlijk. Aha!

Het was allemaal weer heel lekker en toen de tonijn in rap tempo in onze kelen verdween, sneed Lili nog wat bij.

Onderwijl hoorde ik Hank nog uit over iets waar hij al eerder over gerept had: het universum onder de zeespiegel.
Op dagen zonder maan, zoals nu, had je perfect omstandigheden om het oplichten van bepaalde zee-algen te zien, die op druk reageerden. Je moest dan in het donker gaan snorkelen en de druk van de golven zou zorgen voor het op diverse plaatsen en achter elkaar opflitsen van lichtjes, op diverse dieptelagen, waardoor het net leek of de sterren van het universum onder het wateroppervlak weerspiegeld werden.

Dat leek me wel wat, dus na het eten was ik helemaal "set and ready to go".
Toot was wat minder enthousiast, en Jan had geen energie meer over na een lange snorkelsessie die middag.
Toot besloot dat als ik zou gaan, zij ook wel mee wilde.
Zo gezegd, zo gedaan.

Omdat we overdag al rondgesnorkeld hadden, wisten we ongeveer hoe het landschap onder water was, waar het te ondiep was, en waar een zee-egel lag die we moesten vermijden omdat de zeer scherpe stekels zich diep in de huid kunnen boren.

Ik ging het eerst het water in, maar Toot, die direct achter me aankwam, keek het eerste onder water, en kwam direct heel enthousiast roepend weer naar boven!!!

Door mijn bewegingen onstond om mij heen de druk die nodig was om de organismen te laten opflitsen en ik had als het ware een bewegend lichtend aura om mij heen, dat de kleine belletjes om mijn heen tegelijkertijd subtiel verlichtte.

Toen ik onder water keek verslikte ik me bijna direct omdat ik ook begon te roepen omdat het zo'n prachtig gezicht was.

Toen kon Jan niet meer achterblijven en zo dobberden en speelden we gedrieen in deze sterrenpracht.
Als je zelf niet bewoog en rustig naar beneden keek, kon je af en toe zien hoe de druk van een golfbeweging zich onder jou verplaatsen, waardoor je weer het gevoel van diepte kon ervaren dat ik overdag ook zo'n speciaal had gevonden. Op diverse plaatsen lichtten onder je in het stikdonker kleine lichtjes op, die zich met de golfbeweging verspreiden, opflitsten en weer uitdoofden.
Prachtig, werkelijk prachtig.

De volgende avond, onze laatste avond, ben ik weer gegaan, omdat dit keer de hemel ook nog wolkenloos was, zodat ik boven mij de wijde sterrenhemel wist, en onder mij het wateruniversum kon zien. Boven water had ik tevens uitzicht op de berg van het naastliggende Cayo Pequeno (het eiland van de Stichting), dat er uit zag als Mount Doom omdat direct daarachter het weerlicht van een gigantisch onweer zichtbaar was.
Heel mooi.





De boot van Hank gezien vanaf de wal op Cayo Grande, 's ochtends vroeg. Een plaatselijke visser vaart voorbij.



Overdag hadden we nog wat over het eiland rondgelopen en beklommen er de enige berg, waarop een vuurtoren stond, bediend door zonnepanelen. Na diefstal van de vorige zonnepanelen (die Hank op Chachahuate terug zag), was de vuurtoren buiten bedrijf geweest en pas onlangs weer in werking.




Toot en Jan bij de vuurtoren.


Het was een warme en vochtige wandeling, deels langs de kust, waar we bij het enige gastenverblijf op het eiland, het luxe Plantation Beach Resort, een drankje namen om moed te verzamelen voor onze beklimming.




Moed verzamelen bij het Plantation Beach Resort voor de beklimming van de vuurtorenberg.



Terug waren we nog net weer op tijd voor de heerlijke lunch die ons door Lili voorgeschoteld werd, en 's middags gingen we weer snorkelen door het prachtige koraallandschap.


Mijn bed in het huis van Hanks ex.



De volgende dag bracht Hank ons met het zeiljacht (opnieuw weinig wind) terug naar La Ceiba, waar Toot diezelfde avond present moest zijn bij een eetafspraak van haar werk en de volgende dag diverse werkverplichtingen had.


Eva voorop de boot op de uitkijk. Ik ontdekte een groepje dolfijnen maar ze bleven op afstand, helaas.






Het schip van Hank weerspiegeld in het kompashuis. Deed me denken aan de schilderijententoonstelling van Maurits Escher.