La Ceiba

In dit hotel in La Ceiba aan de noordkust van Honduras kan ik mijn usb-stick met mijn foto's niet in de hier aanwezige computer sticken, en de verbindingssnelheid is ook niet bemoedigend, dus jullie moeten nog even wachten op de foto's.

Over het toetsenbord valt ook een heel verhaal te schrijven. Dit is een Hondurees toetsenbord, met allerlei tekentjes erop zoals een n met een slangetje erboven en een c met een sliertje er aan. De tekens zoals ?><_)(+*&^@#! en zo staan allemaal op een andere plaats dan ik gewend ben, maar de instelling van het toetsenbord is weer wel zoals ik het ken, dus voor de tekens die ik niet blind kan vinden zoals de \ bijvoorbeeld, is het even zoeken, want die blijkt onder de accolade te staan.
En zo voort.
Het omgekeerde, een westers toetsenbord met een Hondurese instelling, dat mij gisteren in een internetcafe overkwam, geeft ook verrassende effecten. Ik kon het apestaartje niet vinden, die was, zag ik later op het Hondurese toetsenbord van Toot, alleen bereikbaar via alt 2, dat moet je maar net weten, natuurlijk.
Dit toetsenbord is ook apart doordat het vrijwel totaal afgesleten is.
Alle letters tussen Q en ? en Z en P zijn volkomen verdwenen.
Krijgt blind typen opeens een dubbele betekenis.


Op de bank rechts een zeer hongerige hond in ons hotel de ¨Banana Replubic¨ die tijdens het eten op je voeten gaat zitten. Doorkijkje naar onze kamer waar Jan net zichtbaar is.

Hoe ben ik hier nu eigenlijk beland?

Vanochtend om kwart over acht vertrokken we uit Santa Lucia, op weg naar het noorden.

De Kia bij vertrek vanuit Santa Lucia


Toot geeft nog de laatste instructies aan Berto, de ¨vigilante¨ oftewel bewaker van hun huis. Iedereen die een zeker bezit heeft en niet voortdurend thuis is, heeft een bewaker in dienst, want anders loop je grote kans dat bij terugkomst je spulletjes verdwenen zijn. Ook als je wel thuis bent is de bewaker aanwezig om potentiële dieven af te schrikken.

We kwamen rond half zes hier in La Ceiba aan. Nadat we eenmaal Teguc uit waren werd het zeer aangenaam om uit het raampje te kijken. Groen, groen, groen.

Bergen, zon, wolken, nevels, regen. Ezels, paarden, ossen.


Stalletjes met bananen, kokosnoten, manden, pannen, en vruchten waarvan ik de naam niet meer weet.



Diverse bomen heb ik nu leren herkennen, onder de deskundige begeleiding van Toot en Jan.
Bananenbomen, kokospalmen, oliepalmen, koningspalmen, mangobomen, kapokbomen, amandelbomen en eucalyptussen.


Olienootpalmplantage.
Een tijd geleden heeft een virus 90% van de kokospalmen (maar geen andere palmen, zoals op deze foto) aangetast, daar staan alleen nog maar de stammen van overeind, voorzover Mitch ze niet omver geblazen heeft.

Morgen weer een nieuwe boomles.

Jan heeft de hele weg gereden in de nieuwe auto, waarvan de goede vering, de zes luidsprekers en de airconditioning om de plaats van de hoogste waardering streden. Binnen konden we de hoogte boven zeeniveau (varierend van 1500 m tot 60 m hier in La Ceiba), de buitentemperatuur (van 24 via 37 tot 33 graden Celsius hier in La Ceiba) de luchtdruk (hm, dat weet ik niet meer) en de richting waarin we reden (voornamelijk noordwest en daarna noordoost) vaststellen.

In de badplaats Tela hielden we een lange stop. Jan en Toot kenden het daar al en wisten hoe heerlijk het er was.


De boulevard van Tela.
Aan een boulevard een rij kafeetjes, aan de overkant op het strand een paar rijen palmbomen en daarachter het zandstrand en het water van de Atlantische Oceaan dat hier een keurig op badtemperatuur is. Doorkomen hoeft hier niet, als je wilt loop je zo de zee in.


Verkoelend drankje in een café in Tela.

Geen duik in de oceaan echter vandaag, want onze eindbestemming was La Ceiba, nog zo'n 200 km verderop.
Ons plan was om vanaf hier naar de Hondurese jungle te gaan.

Nu maakte ik echter kennis met wat volgens Toot typisch Hondurees was.

We wilden vliegen naar de jungle, die per auto haast niet te bereiken is (zeker niet in de tijd die wij ervoor hebben), maar er gaan momenteel geen vluchten naartoe omdat de landingsbaan gerepareerd wordt.

Ons alternatief was het eiland Guanaja, maar daar gaan ook geen vluchten naar toe want ze staken omdat de prijzen te hoog zijn.

Toen wilden we naar een ander eiland maar daar was de vlucht die we wilden nemen volgeboekt. Morgenochtend om acht uur moeten we opnieuw bellen. Als de staking is afgelopen kunnen we met een vlucht van tien uur diezelfde ochtend alsnog naar Guanaja, zo nee, dan kunnen we wellicht met een boot naar het andere eiland, Utilla.

Dit is allemaal nog onzeker, maar we zien wel.

La Ceiba is naar het schijnt verder niet zo interessant, al is het vanwege de toegang tot de eilanden, vooral het toeristische Roatan, waar wij nu niet heen gaan, veel meer ingesteld op toeristen.

Men spreekt hier vaker Engels, mede omdat dit gedeelte van het land een tijdlang in Engelse handen is geweest. Ook de slaven die hier halverwege de 19e eeuw een leven in vrijheid zochten spraken Engels. Er is dus hier meer variatie in taal, cultuur en huidskleur dan in de hoofdstad van Honduras.


Toot en ik hebben net bij een nabijgelegen Mall geld opgenomen en wat boodschappen gedaan en kwamen op de terugweg in een tropisch onweer terecht. Gelukkig hadden we beiden een parapluutje bij ons, maar dat verhinderde niet dat ik ongeveer vanaf mijn heupen nat werd.
Geen probleem overigens, je wordt hier wel nat maar niet koud omdat de omgevingstemperatuur en -vochtigheid het meest weg heeft van een dampende badkamer na een hete douche.

Het hotel geen airconditioning, maar er draait wel een grote fan aan het plafond, en het bed is erg comfortabel dus slapen zal denk ik wel lukken.

De fan aan het plafond van onze kamer in het hotel ¨Banana Republic¨


Waar ik morgenavond of zelfs morgenmiddag zal zijn weet ik nog niet.