laatste bericht vanaf IONS

Vermoedelijk mijn laatste bericht vanaf IONS.

Morgenavond vlieg ik vanaf San Francisco eerst naar Miami (daar is het nu 30 graden) en daarna door naar Tegucigalpa (daar is het nu 36 graden!)
Ik hoop vannacht in of bij San Francisco te kunnen overnachten (dat is nog niet zeker) zodat ik morgen nog even door SF kan banjeren en een paar goede boeken kan uitzoeken voor onderweg.

Zo direct zal ik een mongoolse sjamaan gaan pre-Brainen. Ik kan helaas zelf de analyse niet doen. Hier ook nog fotootjes van de pre-Brain bril die Dean in elkaar geknutseld heeft.

Gisteren kwam tegen de schemering (rond een uur of zeven) bij het lab nog een nieuwsgierige ree langs op haar dagelijkse graasroute.

Het is opvallend dat ik het al na twee weken hier bij IONS heel gewoon begon te vinden dat ik overal om mij heen de reeen ziet lopen. Ze zijn hier net zo gewoon als koeien in een wei, al zijn ze ietsje schichtiger.


Na zonsondergang zag ik een skunk met zijn staart in de lucht wegrennen bij het pleintje van de chalets waar ik 'woon'.
Hij verdween in een opening onder een van de Dorms. Ik wachtte op respectabele afstand tot hij weer te voorschijn kwam om hem op de foto te zetten. Het is niet zo'n duidelijk plaatje want ik was, hm, vergeten mijn zoom te gebruiken. De uitvergroting die ik had gemaakt met Paint Shop geeft een foutmelding bij het oploaden dus nu moeten jullie mij maar op mijn woord geloven dat rechts in de opening onder het raam (tussen de struik en de boom) een skunk zit te kijken of de kust veilig is.

(Nagekomen vergroting van de skunk)

Nadat ik hem geflitst had besloot hij van niet, schuifelde terug en toen heb ik hem niet meer gezien, helaas.

Verder heb ik 's avond eindelijk samen met David, medebewoner van Chalet 1, gegeten. Hij is een nieuw staflid van IONS en heeft tot taak om meer inkomsten te genereren. Omdat centra zoals dit moeten rondkomen van prive-giften en van de inkomsten van diverse spirituele/meditatieve/therapeutische groepen die gebruik maken van de faciliteiten hier, is het een relatief onzeker bestaan. De bedoeling is dat David met plannen komt om de bestaansgrond iets steviger te maken.
Hij voelt dat als een enorme druk en lijdt onder een grote faalangst die hem aanzette om de eerste vier weken van zijn aanstelling hier alleen maar achter zijn bureau te zitten.
Hij was ooit gediagnostiseerd als iemand met een Attention Deficit (ADHD), maar hij heeft van jongs af aan geweigerd om Ritalin te gebruiken, ook al heeft zijn moeder hem op zijn 12e zelfs in een psychiatrische inrichting laten opsluiten om hem zover te krijgen. Als hij niet meewerkte werd hij in een dwangbuis in de isoleer gezet. Hij heeft op een gegeven moment alleen uiterlijk toegegeven, verborg de pilletjes onder zijn tong, maar is nooit overstag gegaan.
Niettemin twijfelt hij nu toch of hij niet iets heeft waardoor hij zijn werk niet naar behoren kan doen en of hij misschien toch medicijnen moet gaan gebruiken, want zijn baas kan veel sneller en efficienter werken dan hij.
De stap om van Washington D.C. te verhuizen naar California is natuurlijk ook behoorlijk ingrijpend want daardoor is hij in een totaal nieuwe wereld terecht gekomen waar hij een nieuwe vriendenkring moet opbouwen. Al met al behoorlijk zwaar, maar gisteren was hij in een meer positieve stemming omdat hij waarschijnlijk een grote groep heeft binnengehaald voor een retreat van 8 dagen. Dat betekent een hoop geld en als het inderdaad is gelukt kan hij eindelijk een beetje ontspannen.

We hadden een leuke avond terwijl we de restjes in de koelkast opmaakten.