Wat maakt een Stad leuk?

Fototentoonstelling in Hyde Park.


Wat maakt een stad leuk, daar heb ik nu al een aantal dagen over lopen piekeren.
Het centrum van Sydney is heerlijk. Er is een hoop te zien, maar het is niet chaotisch. Elke straathoek herbergt wel een verrassing en ook veel huizen hebben iets aparts zoals een bijzondere vorm of aparte materialen.





Zicht op het business district vanuit de Botanic Gardens.


Zondag liep ik via de Botanic Gardens naar het Opera House.
Beide liggen natuurlijk prachtig aan het water en zijn beide sierraden voor de stad.






Toen ik bij het Opera House aankwam was de aankomsthal gevuld met op en neer springende kinderen met vioolkistjes in hun handen en nerveuze ouders. Het bleek dat het Suzuki Graduation Concert op het punt stond om te beginnen. Dat leek me wel leuk om bij te wonen, zo kon ik op een relatief goedkope manier de Concert Hall in en zag ik ook eens hoe dat gaat met die Suzoekers.

De methode is vooral bekend door de hordes peuters die gezamenlijk een muziekstuk staan te strijken.
Inderdaad.
Eerst was alles nog gewoon.
Het eerste stuk, Air uit de Suite in A van Bach, werd uitgevoerd door een op het oog normaal strijkorkest, hoewel sommige van de strijkers (uitsluitend in letterlijke zin) nogal ondermaats waren. En er stonden geen muzieklessenaars. Alles ging uit het hoofd.
Daarna vulde het toneel zich met ongeveer 100 strijkers, met daarachter op het toneelpodium nog eens 100 andere strijkers, die allen tegelijk een stukje Vivaldi speelden.
Zo ging het door met een Allegro van Correlli en een Andante van Paganini enzovoort.
De begeleiding werd telkens door de vleugel verzorgd.
Toen het laatste deel van het vioolconcert van Mendelsohn door zo'n groep strijkers werd uitgevoerd, kreeg ik de sterke associatie met Lipizaner paarden die hun kunsten vertoonden. Maar dat ligt misschien ook aan het muziekstuk.

Dit alles in een prachtige zaal met een bijzonder heldere akoestiek.

Het gezin dat voor mij zat kwam luisteren naar hun dochter die onlangs van piano was overgestapt naar viool.
Oorspronkelijk kwamen ze uit Maleisie, maar meer dan 20 jaar geleden was de vrouw naar Sydney gekomen om software engineering te studeren, waar ze enige jaren later haar man leerde kennen.
Toen ze de kans kreeg om hier ook te werken, heeft ze dat direct aangegrepen. Ze is van Chinese afkomst, en in Maleisie krijgen de mensen van een andere etnische afkomst dan Maleisisch slechts een veel beperktere kans op een baan. Dat betekent dat op veel plaatsen niet de best gekwalificeerde mensen zitten, en de mensen die wat meer in hun mars hebben vertrekken naar het buitenland, wat uiteindelijk natuurlijk niet goed is voor het land. Ze kon het erg waarderen dat ze hier in Australie als gelijke werd behandeld.
Dit is natuurlijk nog maar van recente datum. Na een massale uitmoording van Aboriginals en hetzes tegen Chineze mijnwerkers tijdens de goudkoorts zijn pas de laatste tientallen jaren nieuwe inzichten gekomen.
Hoe kwam dat?
Geen idee.
Tot 1960 was het nog geoorloofd om Aboriginal kinderen bij hun ouders weg te halen om hen een 'goede' opleiding te geven en hen te integreren in de Brits-georienteerde samenleving.
En daar konden de natuurlijke ouders niets tegen beginnen.

Sinds de laatste 30 jaar is er wel speciale aandacht voor de minderheidsgroepen die men vroeger zo slecht behandeld heeft. Misschien kwam dat wel omdat met name de Aboriginal cultuur en geschiedenis het goed bleek te doen als toeristische trekpleister.

Van meer recente datum is de manier waarop de diverse staten over elkaar heen struikelen om hun tolerantie ten aanzien van homoseksuelen ten toon te spreiden. In Tasmanie zijn same-sex huwelijken sinds kort toegestaan, in de andere staten is men nog niet zover.

Wat mijn gesprekspartner in het Opera House ook aan Sydney beviel was de geringe nadruk op werk, wat zo anders was in Maleisie. Daar was het leven veel drukker, sneller, hectischer en veel meer gericht op het bereiken van een goede opleiding en carriere. Hier was veel meer aandacht voor andere zaken in het leven, en werd ze niet beschouwd als lui nu ze had besloten om thuis te blijven bij de kinderen.

Anna beaamde dat hier geringe nadruk op werk en carriere ligt. "Hmmmpf. Dat klopt wel. Als je hier iemand nodig hebt, dan moet je zorgen dat je precies binnen kantooruren blijft, anders zijn ze allemaal al weg."
Het hoofdpostkantoor is op zaterdag niet open, en de banken zijn alleen doordeweeks open van 10 tot 15.30, op donderdag tot 17.00 uur en dan is het gigantisch druk.

Hoe dan ook, na 20 jaar Sydney, kon de vrouw in het Opera House nog steeds volmondig beweren dat het een heerlijke plaats was om te wonen.

En ik blijf me afvragen waarom het zo leuk is en denk aan het contrast met o.a. Tegucigalpa.
Misschien is het gewoon een proces waar elke stad doorheen moet.

Misschien komt het deels door een streng beleid en creativiteit ten aanzien van de inrichting van de openbare ruimte. Zo te zien mogen alle luifels bij de winkels alleen maar op een bepaalde hoogte en breedte worden aangebracht, en de uithangborden hebben zo te zien ook allemaal gelijksoortige beperkingen. De uitsparingen rondom de bomen op de stoep zijn allemaal dezelfde afstand van de stoeprand en elk kuiltje of hobbeltje op de stoep wordt begeleid door drie "Mind your step" borden of een speciaal bruggetje voor alles wat zich met wielen voortbeweegt.
Daarnaast zijn er leuke doorkijkjes die mogelijk tot stand komen doordat iemand er met een grote blik naar kijkt en kan beoordelen hoe het is als je hier doorheen loopt. Ook de keuze van versiering in de vorm van bepaalde verlichting of straatmeubilair draagt bij aan wat een stad leuk maakt. En de verhouding tussen de hoogte van de huizen en de breedte van de straat. De hoeveelheid groen en water.

Een ander wijk van Sydney, Parramatta, waar ik gisteren even was, gaat ook prat op een aantal oude huizen en een lange historie (150 jaar), is waarschijnlijk net zo rijk als de rest van Sydney, en lijkt dezelfde ruimtelijke ordening regels te hanteren maar behalve een centraal pleintje bij de kerk vond ik niet veel aan Parramatta. Vreemd.

Dus waar ligt het dan aan?

Vanavond ga ik op bezoek bij Christopher bij Rose Bay, dus krijg ik een kans om weer een ander stuk van Sydney te bekijken.