Draadjes

De dialoog-bijeenkomst vond plaats in de Blavastky Lodge van de Theosophical Society. Het bleek open te staan voor een ieder en je kon er zonder aanmelding heen.



Het gebouw zag er uit als een duur hotel met veel donker hout en zwart marmer. Een kleine zijkamer was de plaats van handeling. De kamer leek op een wachtkamer, met twee lage tafeltjes, dertien stoelen erom heen.

Frank, een van de vaste deelnemers, vertelde dat de samenstelling van de groep elke keer wisselde. Soms waren het er maar twee of drie, soms een stuk of tien. Hijzelf deed al zo'n jaar of drie heel trouw mee.

Terry, de 'convenor' gaf aan ieder die binnen kwam een papier waarop Steven Harrison een soort beschrijving gaf van wat een David Bohm dialoog is. Tot twee maanden geleden had ik nog nooit van Steven Harrison gehoord, maar in het gastenbibliotheekje van Chalet 1 van het IONS vond ik het boekje 'Getting to where you are,' van Steven Harrison, wat ik erg interessant vond.

Er bleven mensen binnendruppelen, en op het laatst waren alle dertien stoelen bezet. Het was een bijzonder allegaartje, het soort groep waar ik me dus wel thuis voel. Er waren iets meer mannen dan vrouwen, de leeftijd varieerde van ongeveer 20 tot ongeveer 60, met het grootste deel tussen de 30 en 50.

Een van de oudgedienden gaf een soort introductie van wat de bedoeling was: een dialoog waarin we proberen te ontdekken hoe onze geest werkt. Dit kan aan de hand van persoonlijke ervaringen, maar ook kun je vertellen over boeken of ideeen die je hebt leren kennen die je graag wilt delen.

Zo ging het dan van start en er kwam veel aan de orde, zoals wie het is die jezelf observeert en hoe dat gaat, wat 'jezelf' is, hoe subtiel dat gevoel van 'zelf' is en of het meer is dan alleen een gevoel. Hoe je soms geen tijd kunt ervaren en hoe dat kan en wat dat betekent. Waar angst vandaan komt. Of je vrije wil hebt en hoe dat dan werkt.
De vraag kwam onder andere op hoe je je eigen geest kunt onderzoeken en wat je moet doen als gevoelens je in de weg zitten. Ik wierp op dat The Work van Byron Katie voor mij een heel goede methode was om dit te onderzoeken, en toen haalde de vrouw naast mij Katie's nieuwste boek uit haar tas. Ze was het overigens helemaal met me eens.

Twee andere aanwezigen, net als ik eveneens voor het eerst aanwezig, noemden weer een andere naam, Andrew Cohen, die me vaag iets zei en die bleek het tijdschrift "What is Enlightenment" te hebben opgericht. In datzelfde tijdschrift had ik een verslag gelezen van de ervaringen van John Wren-Lewis (bij de link even naar beneden scrollen om zijn ervaringen te lezen). John Wren-Lewis bleek, las ik toen, in Sydney te wonen en betrokken te zijn met het soort dialogen zoals door David Bohm voorgesteld en de reden dat ik op zoek ging naar de bijeenkomst waar ik nu was.
Voordat hij de ervaringen had die hem zo'n andere kijk op bewustzijn gaven, was John Wren-Lewis, "mathematical physicist and humanist psychologist, a primary exponent of the “Death of God” movement of the 1960s."
Hij is tevens de echtgenoot van Ann Faraday, die een aantal boeken over dromen heeft geschreven die mij geinspireerd hadden tot het oprichten van een dromengroep in het woonkollektief.
Al met al, er is veel gaande in de wereld, en soms komen een aantal draadjes zomaar bij elkaar.

Tegen het einde van de middag verdween de een na de ander naar verplichtingen elders, en bleven we met vijf over, Frank, Alex, Terry, Christopher en ik.



Van links naar rechts: Frank, Alex, Terry, Christopher bij Mama's Pizza.


We bleken niet te kunnen stoppen maar werden tegen zeven uur wel hongerig, zodat we ons gesprek voortzetten bij het nabijgelegen Mama's Pizza. Ondanks de andere entourage en het lekkere eten bleef het gesprek doorgaan met vrijwel dezelfde intensiteit, maar tegen negen uur begon ik er erg naar te verlangen om horizontaal te gaan.



En nog een keertje met Eva erbij.


Het gaat allemaal over het soort vragen waar je je tijdens het volwassen worden druk over maakt en waarvan de meesten van ons besluiten dat het zinloos is om daar een antwoord op te willen vinden. Maar ik blijf me daar graag mee bezig te houden (nog steeds niet volwassen, vermoedelijk), vooral omdat sommigen, zoals Byron Katie, of John Wren-Lewis, of Andrew Cohen, of nog zo'n stel van dat soort types, daar zulke intrigerende ideeen over hebben.
Het is leuk om mensen tegen te komen die wat dat betreft dezelfde belangstelling hebben.

Morgenavond is een aan Andrew Cohen gewijde bijeenkomst gepland bij Christopher thuis, waar Alex ook zal zijn en nog een vrouw uit Canberra die ik nog niet ken. Ik ben benieuwd.

Christopher woont in Rose Bay, een 'posh' deel van Sydney, op een landtong tussen de oceaan en de haven.
Hij heeft echter geen geld om daar een huis te kopen, hij huurt er een kamer en leeft van het onderhouden van de tuinen van de mensen die meer geld hebben.