Petaluma
Dean en Suzie hadden me uitgenodigd om met hen uit eten te gaan. Er moesten ook nog wat inkopen worden gedaan in Petaluma en ik ging mee.
Voor ons gut-food experiment (wat gebeurt er in iemands maag als zijn partner iets eet?) zochten we naar verschillende heel kleine smaakvolle hapjes zodat iemand niet direct na de eerste trial helemaal geen trek meer zou hebben.
We kwamen langs de kaasfabriek, met winkeltje, en daar gingen we even kijken. Ik wist al van het bestaan van de kaasfabriek, want een paar dagen geleden hoorde ik via de intercom op IONS dat de brandlucht die we roken afkomstig was van brand op een terrein ongeveer 6 mijl verderop, in de buurt van de kaasfabriek, maar dat er voor ons momenteel geen enkel gevaar dreigde.
Direct kwamen er natuurlijk grapjes over een gigantische kaasfondue...
De kaasfabriek bleek gelukkig nog helemaal intact, al was de heuvel achter de kaasfabriek zwartgeblakerd, in plaats van bedekt met de mij inmiddels zo vertrouwde geelverdroogde vegetatie.
Het viel me op dat de boom in dat zwartpaarse veld nog helemaal intact en groen was. Ik herinnerde me dat me was verteld dat het vuur zich razendsnel verspreidt en dat je direct bij het signaleren van rook dekking moet zoeken in een huis. Ook al zijn de huizen van het IONS van hout, ze zullen geen vlam vatten omdat het vuur daarvoor te snel voorbij gaat.
De kaasfabriek bleek uitsluitend franse kaas te maken en te verkopen. Rouge et Noir Camembert en Brie kon je er kopen en dan ook nog wat blauwe schimmelkazen. Suzie vertelde me dat de Amerikaanse kazen hard waren. Ik had al een plaatselijke cheddar geprobeerd maar die vond ik niet zo heel lekker. Ook de roomboter die ik hier een keer had gekocht vond ik maar vreemd smaken. Later zag ik dat ze ook 'European Style' boter verkochten, die heb ik nu gekocht om te proberen maar heb ik nog niet geproefd.
Suzie kocht wat lekkere stinkkaas en toen ging het verder op weg naar het centrum van Petaluma.
Er wonen ruim 50.000 mensen in Petaluma, dus zeg maar zoiets als Amsterdam Noord, of Purmerend, of Osdorp. Natuurlijk is Petaluma veel uitgestrekter omdat de meeste huizen vrijstaand zijn of op zijn minst op eigen grond staan.
De website van Petaluma laat weten dat "our "Anytown, U.S.A." visual appeal has drawn film makers since the earliest days of Hollywood"
Oftewel, als je Petaluma hebt gezien, dan weet je hoe een willekeurig stadje in Amerika er uitziet. Dean noemde inderdaad een heel bekende film waar Petaluma in gefigureerd had.
Het centrum bevat een paar gezellige winkelstraten en was voor een zaterdag opvallend rustig. Dat kwam waarschijnlijk omdat dit het Labor Day weekend is (maandag vrij), zodat veel mensen een lang weekend weg zijn en veel winkels voor het weekend eveneens gesloten waren.
Terwijl Dean en Suzie op zoek gingen naar een gereedschapswinkel om een welbepaald verloopstekkertje te kopen voor het EEG-presentiment experiment (jeweetwel, de bril met de led-jes aan de binnenkant), bezocht ik een opvallend gebouw waarop in grote letters Free Public Library stond. Het was een oud gebouw, zo'n 130 jaar oud. Een stenen trap leidde naar de ingang die achter een viertal hoge pilaren verstopt lag. In een mozaiek in de vloer bij de ingang stond nog een keer aangegeven Free For All. Het gebouw bevatte volgens Dean geen bibliotheek meer maar een 'second hand bookshop'.
Dat was echter ook niet het geval; het bleek een museum, gewijd aan de geschiedenis van Petaluma.
Een van de eerste dingen die ik bij binnenkomst zag waren twee grote oude uithangborden waarop met 30 cm grote ouderwetse letters stond te lezen: EGGS en BUTTER. Petaluma bleek zelfs zoveel eieren te produceren dat het bekend stond als World's Egg Basket. Kippen en koeien zijn nog steeds de belangrijkste middelen van bestaan in dit keurige dorp met keurig nette huizen en keurig nette mensen waar alles heel ordelijk lijkt te verlopen.
In het museum stond ook een oude Brandweerkar genaamd Knickerbocker 5, die Petaluma omstreeks 1860 voor 1500 dollar had overgenomen van de stad San Francisco.
Er lag ook een lange toeter, voice trompet genaamd, waarmee de brandweercommandant 140 jaar geleden zijn bevelen over het loeiende vuur heenbrulde.
Na nog wat sight seeing door het centrum van Petaluma bezochten we nog wat andere winkels waarna we op zoek gingen naar een restaurant om te gaan eten. Toen ik Thais voorstelde, bleek het enige Thai restaurant dat ze kenden af te vallen omdat ze niet wisten hoe ze daar moesten parkeren. Ik zei dat voor mij het belangrijkste was dat de ambiance plezierig was.
"Zo'n restaurant hebben we hier niet," reageerde Dean prompt.
En op grond van de collectie eetgelegenheden die ik gezien heb ben ik geneigd hem te geloven.
We kwamen uiteindelijk terecht in een Vietnamees eethuis dat nog het meest deed denken aan het ontvangstkantoor van een rioleringfabriek. Afgezien van de volledig glazen voorpui was de kubusvormige ruimte helemaal lichtblauw geschilderd. In zakelijke rijen stonden formica tafeltjes.
Het eten was OK, en de prijs was laag.
Daarna gingen we nog wat meer inkopen doen voor ons gut-food experiment, en ik laadde mijn karretje vol; ik wil namelijk weer minstens een week vooruit kunnen zonder iemand anders te hoeven vragen om eten voor mij te halen. En dat zal wel lukken.
Voor ons gut-food experiment (wat gebeurt er in iemands maag als zijn partner iets eet?) zochten we naar verschillende heel kleine smaakvolle hapjes zodat iemand niet direct na de eerste trial helemaal geen trek meer zou hebben.
We kwamen langs de kaasfabriek, met winkeltje, en daar gingen we even kijken. Ik wist al van het bestaan van de kaasfabriek, want een paar dagen geleden hoorde ik via de intercom op IONS dat de brandlucht die we roken afkomstig was van brand op een terrein ongeveer 6 mijl verderop, in de buurt van de kaasfabriek, maar dat er voor ons momenteel geen enkel gevaar dreigde.
Direct kwamen er natuurlijk grapjes over een gigantische kaasfondue...
De kaasfabriek bleek gelukkig nog helemaal intact, al was de heuvel achter de kaasfabriek zwartgeblakerd, in plaats van bedekt met de mij inmiddels zo vertrouwde geelverdroogde vegetatie.
Het viel me op dat de boom in dat zwartpaarse veld nog helemaal intact en groen was. Ik herinnerde me dat me was verteld dat het vuur zich razendsnel verspreidt en dat je direct bij het signaleren van rook dekking moet zoeken in een huis. Ook al zijn de huizen van het IONS van hout, ze zullen geen vlam vatten omdat het vuur daarvoor te snel voorbij gaat.
De kaasfabriek bleek uitsluitend franse kaas te maken en te verkopen. Rouge et Noir Camembert en Brie kon je er kopen en dan ook nog wat blauwe schimmelkazen. Suzie vertelde me dat de Amerikaanse kazen hard waren. Ik had al een plaatselijke cheddar geprobeerd maar die vond ik niet zo heel lekker. Ook de roomboter die ik hier een keer had gekocht vond ik maar vreemd smaken. Later zag ik dat ze ook 'European Style' boter verkochten, die heb ik nu gekocht om te proberen maar heb ik nog niet geproefd.
Suzie kocht wat lekkere stinkkaas en toen ging het verder op weg naar het centrum van Petaluma.
Er wonen ruim 50.000 mensen in Petaluma, dus zeg maar zoiets als Amsterdam Noord, of Purmerend, of Osdorp. Natuurlijk is Petaluma veel uitgestrekter omdat de meeste huizen vrijstaand zijn of op zijn minst op eigen grond staan.
De website van Petaluma laat weten dat "our "Anytown, U.S.A." visual appeal has drawn film makers since the earliest days of Hollywood"
Oftewel, als je Petaluma hebt gezien, dan weet je hoe een willekeurig stadje in Amerika er uitziet. Dean noemde inderdaad een heel bekende film waar Petaluma in gefigureerd had.
Het centrum bevat een paar gezellige winkelstraten en was voor een zaterdag opvallend rustig. Dat kwam waarschijnlijk omdat dit het Labor Day weekend is (maandag vrij), zodat veel mensen een lang weekend weg zijn en veel winkels voor het weekend eveneens gesloten waren.
Terwijl Dean en Suzie op zoek gingen naar een gereedschapswinkel om een welbepaald verloopstekkertje te kopen voor het EEG-presentiment experiment (jeweetwel, de bril met de led-jes aan de binnenkant), bezocht ik een opvallend gebouw waarop in grote letters Free Public Library stond. Het was een oud gebouw, zo'n 130 jaar oud. Een stenen trap leidde naar de ingang die achter een viertal hoge pilaren verstopt lag. In een mozaiek in de vloer bij de ingang stond nog een keer aangegeven Free For All. Het gebouw bevatte volgens Dean geen bibliotheek meer maar een 'second hand bookshop'. Dat was echter ook niet het geval; het bleek een museum, gewijd aan de geschiedenis van Petaluma.
Een van de eerste dingen die ik bij binnenkomst zag waren twee grote oude uithangborden waarop met 30 cm grote ouderwetse letters stond te lezen: EGGS en BUTTER. Petaluma bleek zelfs zoveel eieren te produceren dat het bekend stond als World's Egg Basket. Kippen en koeien zijn nog steeds de belangrijkste middelen van bestaan in dit keurige dorp met keurig nette huizen en keurig nette mensen waar alles heel ordelijk lijkt te verlopen.
In het museum stond ook een oude Brandweerkar genaamd Knickerbocker 5, die Petaluma omstreeks 1860 voor 1500 dollar had overgenomen van de stad San Francisco.
Er lag ook een lange toeter, voice trompet genaamd, waarmee de brandweercommandant 140 jaar geleden zijn bevelen over het loeiende vuur heenbrulde.
Na nog wat sight seeing door het centrum van Petaluma bezochten we nog wat andere winkels waarna we op zoek gingen naar een restaurant om te gaan eten. Toen ik Thais voorstelde, bleek het enige Thai restaurant dat ze kenden af te vallen omdat ze niet wisten hoe ze daar moesten parkeren. Ik zei dat voor mij het belangrijkste was dat de ambiance plezierig was.
"Zo'n restaurant hebben we hier niet," reageerde Dean prompt.
En op grond van de collectie eetgelegenheden die ik gezien heb ben ik geneigd hem te geloven.
We kwamen uiteindelijk terecht in een Vietnamees eethuis dat nog het meest deed denken aan het ontvangstkantoor van een rioleringfabriek. Afgezien van de volledig glazen voorpui was de kubusvormige ruimte helemaal lichtblauw geschilderd. In zakelijke rijen stonden formica tafeltjes.
Het eten was OK, en de prijs was laag.
Daarna gingen we nog wat meer inkopen doen voor ons gut-food experiment, en ik laadde mijn karretje vol; ik wil namelijk weer minstens een week vooruit kunnen zonder iemand anders te hoeven vragen om eten voor mij te halen. En dat zal wel lukken.
posted by Eva at 11:40 pm
2 Comments:
Ha die Eva,
Ik kan je bijna niet bijbenen, wat schrijf je veel, leuk hoor!
Dat het zo rustig is in een gemiddelde Amerikaanse stad komt volgens mij niet door Labor Day; het is namelijk altijd rustig! Mensen zitten in hun huis of in hun auto of op hun werk; gezellig een beetje flaneren door een stadje is voor de meeste Amerikanen een vreemd begrip. Dat is ook een van de redenen geweest waarom ik niet voor langere tijd in een gemiddelde Amerikaanse stad wilde blijven (Boca Raton is ook zo rustig en in mijn ogen daardoor vreselijk saai)...
Wat betreft die simulaties: ik ben nog wel van plan om ze te gaan doen, maar het heeft momenteel geen prioriteit. Wat NWO betreft: zolang je binnen de tijd promoveert en een paar leuke publicaties scoort is er geen haan die kraait naar het oorspronkelijke plan. Grappig dat je mijn werk geen onderzoeken noemt; ik doe juist de hele dag door de ene ontdekking na de andere! Zou het niet zo zijn dat het samenbrengen van twee verschillende disciplines juist echte wetenschappelijke vooruitgang is?! Ik zou mijn werk geen preken noemen, maar synthetiseren. Of is dat een sjiek woord voor preken? Mijn ouders hebben overigens een grote hekel aan preken!
Maar ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar nog weer een experimentje toevoegen aan die miljoenen die er al zijn gedaan, dan moet het wel echt iets grandioos zijn. Ik verwacht dat het ultieme idee voor het ultieme experiment ook nog wel komt, maar heeft ook momenteel even geen prioriteit.
Groetjes Annemie
Hi Annemie,
ik hoop niet dat ik je beledigd bent door jouw werk 'preken' te noemen. Het werd opgeroepen doordat je schreef; "Dus voorlopig zie ik mijn roeping als de evo-devo boodschap uitdragen aan een psychologenpubliek." Dat klinkt toch wel alsof je een missie hebt, waarbij het uitdragen van een boodschap toch gezien zou kunnen worden als 'preken', toch?
Maar zoals je weet geloof ik dat wetenschappers veel te weinig stilstaan bij wat hun werk eigenlijk te betekenen heeft en dat het juist goed is om over de grenzen van het eigen vakgebied heen te kijken. En dan kun je inderdaad heel interessante ontdekkingen doen, en in die zin is het onderzoeken. Maar de benadering is natuurlijk heel anders dan die van iemand die experimenteert. En inderdaad, er zijn weinig experimenten die de geschiedenis ingaan als subliem. Ik heb zelf in ieder geval niet de illusie dat ik een dergelijk experiment zal doen. Ik vind het grappig dat Dick Bierman en Dean Radin wel aan dat soort dingen denken. Dick fantaseert over de Nobelprijs voor zijn Schrodingerexperimenten en Dean denkt meteen aan een publicatie in een natuurkundig tijdschrift. Maar hoe dan ook, dankzij die miljoenen experimenten die gedaan zijn, hebben de theoretici iets tastbaars om over te schrijven, nietwaar? Anders bleef ook evodevo maar luchtfietserij.
Wat de drukte in een gemiddelde Amerikaanse stad betreft, ik geloof je zo, al moet ik zeggen dat Dean het over de relatieve rust wel met mij eens was en het was zijn suggestie dat dat door het Labor Day weekend kwam.
Maar wellicht krijg ik de gelegenheid om volgende zaterdag weer eens te gaan kijken.
Liefs,
Eva
Post a Comment
<< Home