Mountain Lions, Ratelslangen, Stinkdieren en Teken
Na alle schattige plaatjes van reeen is het nu tijd voor het serieuze werk. Helaas kan ik jullie hiervan geen plaatjes uit eigen keuken aanbieden.
Om te beginnen de Mountain Lion.
Daar werd hier van het begin af aan al over gesproken en ook werden er grapjes over gemaakt. Mountain Lions zijn hier af en toe gesignaleerd. Ik vroeg maar eens wat dat dan voor een dier was, zo'n Mountain Lion.
'Basically, it is a big cat,' vertelde Daniel me.
'How big?'
'Well, how much do you weigh?'
'About 120 pound'
'There you are, that's exactly the size of a Mountain Lion.'
Hm. Dat komt natuurlijk mooi uit als je van plan bent om samen met een Mountain Lion op de wip te gaan, maar als je dat niet van plan bent, dan...
'What do you do when you meet a Mountain Lion?'
'Don't run! Make yourself as big as possible, and throw sticks or stones'
OK.
Nou, ik ben later maar eens op internet gaan kijken, en vond daar onder andere deze plaatjes:
De Mountain Lion staat ook bekend onder de naam poema.
Natuurlijk waren er ook de nodige gruwelijke verhalen die mij toch allemaal iets minder onbezorgd door het gebied hier deden wandelen.
Een weekje geleden maakte ik een rondje over het terrein. Omdat het terrein hier nogal groot is deed ik daar ongeveer een uur over en ik kwam op een pad waar ik nog niet eerder was geweest. Ik hoorde weer allerlei nieuwe geluiden en nieuw geritsel. Er rende een konijn weg, en ik zag ook voor het eerst een jonge reebok. Er zaten 'wild turkeys' in de bomen die eerst luid protesteerden tegen mijn komst maar uiteindelijk op de hen karakteristieke wijze wegvlogen, als een wat gezette dame die haar handtas, breiwerk en leesbril bij elkaar grabbelt voordat ze overeind komt.
Later op datzelfde pad trof ik ook het volgende aan:
Hier groeit haar uit het pad? Dit deed me denken aan de verhalen over mountain lions die hun prooi begraven. Ik trok wat aan het plukje, maar het leek zeer vast te zitten in de grond. En wat voor beest het geweest moest zijn kon ik niet vast stellen. Omdat de grond erom heen heel stevig was, kon het niet kort geleden gebeurd zijn.
Ik was niettemin nog meer op mijn hoede voor elk ritseltje. Gezien de droogte is het zo goed als onmogelijk om je hier ongehoord te verplaatsen. Alles ritselt, knispert en kraakt. Veel van dat soort ritsels kwamen van de vele hagedissen, en af en toe zag ik ook hier reeen die na een korte inspectie van de indringer ervan door gingen. Als ze erg schrokken maakten ze bij het wegvluchten grote sprongen met telkens alle vier de poten tegelijk in de lucht.
Ik was bijna bij de top van de heuvel, toen ik vanuit het bos op een open plek kwam, omzoomd door bomen. Ik hoorde beneden me op de helling opnieuw geritsel en toen ik die kant op keek zag ik een dier met de bruinige kleur van een ree, maar de vorm klopte niet. De rug liep veel meer naar beneden in plaats van horizontaal. Het dier stopte en keek omhoog naar mij. Ik kon het niet goed zien omdat het net achter een boom terecht kwam. Toen bewoog het weer en stak de open ruimte over. Het bleek een vos te zijn. Die herkende ik ten minste, al was de kleur van het dier meer bruin dan roodachtig, zoals in Nederland en hij was ook groter dan ik ze kende, zodat ik ook even aan een wolf dacht, maar nee, het was echt een vos.
Pffff. De schrik zat er wel een beetje in, vooral omdat de avond al wat begon te vallen, traditioneel de tijd dat de katachtigen op jacht gaan. Alles verliep echter verder zonder incidenten.
Om te voorkomen dat een ontmoeting met een Mountain Lion (ontmoetingen die overigens nogal zeldzaam schijnen te zijn) onprettig verloopt, wordt aangeraden om niet alleen te wandelen. Maar als je nu toch alleen bent? Dan is het volgende advies: nooit bukken, want dan heb je een vorm die het dier herkent als van een prooi. Draag een stok bij je, maak je zo groot mogelijk en geef het dier een kans om te ontsnappen (wat het waarschijnlijk graag wil).
Nu wil het feit dat deze computer waar ik vaak na zonsondergang nog op bezig ben (zoals nu) en het chalet waar ik logeer ongeveer zes minuten lopen uit elkaar liggen. Bij een deel van de weg staan lage paaltjes met verlichting, maar bij het tweede deel van de weg is de verlichting uit. Het is daar erg donker, en de vele lampen die bij de chalets zijn aangebracht zitten dan nog voorbij de bocht en onderaan de heuvel verborgen.
Op dat stuk loop ik dan met een grote stok maar heel stoer te doen en een zeer vreemd driebenig beest te spelen dat ab-so-luut niet lijkt op poemaprooi. Maar ik vind het wel een beetje eng. Boven me kan ik de melkweg in volle glorie zien schitteren, maar ik kan er niet met een gerust hart van genieten, alert op elk kraakje en ritseltje, waarvan er natuurlijk vele zijn.
In het donker zijn meerdere dieren actief. Daaronder behoren ook de stinkdieren of skunks. Daar heb ik ook de nodige verhalen over gehoord, namelijk dat de afschuwelijk lucht die zij kunnen produceren als ze zich bedreigd voelen pas na een week begint te verdwijnen. Als ze hun staart omhoog hebben en die begint te sidderen, dan moet je maken dat je wegkomt, is mij verteld. Okiedokie.
Een tijdje geleden dacht ik bij mijn nachtelijke terugtocht in mijn ooghoek zo'n skunk te zien, maar een paar dagen later, toen ik in het lab achter de computer zat, zag en hoorde ik een skunk vlak langs de hordeur van het lab lopen. Ik kon hem goed bekijken omdat de buitenverlichting hem bescheen. Wat een mooi beest is dat. Even later kwam hij terug, zette zijn neus en pootjes tegen het hor, snoof een paar keer en liep weer door. Ik hield mijn adem in om hem maar niet aan het schrikken te maken. Een lab vol skunklucht leek me een onbruikbaar lab.
Later zag ik ze ook buiten langs de weg rondscharrelen, maar omdat ze pas verschijnen als het echt donker is, kan ik ze dan niet zo goed zien.
Wat hebben we nog meer?
Ratelslangen komen hier ook voor, maar dat lijkt me nu weer minder eng omdat je die hoort als ze jou uit de buurt willen hebben. Dan moet je volkomen stil blijven staan en wachten tot ze weggaan. Dat lijkt me wel te doen, behalve natuurlijk als je dan net je evenwicht aan het verliezen bent.
Dan hebben we nog teken. Die schijnen zich vooral uit eikebomen te laten vallen, en die heb je hier in overvloed. Ik wring mezelf dan ook regelmatig in bochten voor de spiegel en heb een paar dagen geleden inderdaad een teekje uit mijn oksel verwijderd met het perfect daarvoor gemaakte pincet dat bij mijn zakmes hoort.
Zo, dat was het dan even wat betreft de enge beesten.
Om te beginnen de Mountain Lion.
Daar werd hier van het begin af aan al over gesproken en ook werden er grapjes over gemaakt. Mountain Lions zijn hier af en toe gesignaleerd. Ik vroeg maar eens wat dat dan voor een dier was, zo'n Mountain Lion.
'Basically, it is a big cat,' vertelde Daniel me.
'How big?'
'Well, how much do you weigh?'
'About 120 pound'
'There you are, that's exactly the size of a Mountain Lion.'
Hm. Dat komt natuurlijk mooi uit als je van plan bent om samen met een Mountain Lion op de wip te gaan, maar als je dat niet van plan bent, dan...
'What do you do when you meet a Mountain Lion?'
'Don't run! Make yourself as big as possible, and throw sticks or stones'
OK.
Nou, ik ben later maar eens op internet gaan kijken, en vond daar onder andere deze plaatjes:
De Mountain Lion staat ook bekend onder de naam poema.
Natuurlijk waren er ook de nodige gruwelijke verhalen die mij toch allemaal iets minder onbezorgd door het gebied hier deden wandelen.
Een weekje geleden maakte ik een rondje over het terrein. Omdat het terrein hier nogal groot is deed ik daar ongeveer een uur over en ik kwam op een pad waar ik nog niet eerder was geweest. Ik hoorde weer allerlei nieuwe geluiden en nieuw geritsel. Er rende een konijn weg, en ik zag ook voor het eerst een jonge reebok. Er zaten 'wild turkeys' in de bomen die eerst luid protesteerden tegen mijn komst maar uiteindelijk op de hen karakteristieke wijze wegvlogen, als een wat gezette dame die haar handtas, breiwerk en leesbril bij elkaar grabbelt voordat ze overeind komt.
Later op datzelfde pad trof ik ook het volgende aan:
Hier groeit haar uit het pad? Dit deed me denken aan de verhalen over mountain lions die hun prooi begraven. Ik trok wat aan het plukje, maar het leek zeer vast te zitten in de grond. En wat voor beest het geweest moest zijn kon ik niet vast stellen. Omdat de grond erom heen heel stevig was, kon het niet kort geleden gebeurd zijn. Ik was niettemin nog meer op mijn hoede voor elk ritseltje. Gezien de droogte is het zo goed als onmogelijk om je hier ongehoord te verplaatsen. Alles ritselt, knispert en kraakt. Veel van dat soort ritsels kwamen van de vele hagedissen, en af en toe zag ik ook hier reeen die na een korte inspectie van de indringer ervan door gingen. Als ze erg schrokken maakten ze bij het wegvluchten grote sprongen met telkens alle vier de poten tegelijk in de lucht.
Ik was bijna bij de top van de heuvel, toen ik vanuit het bos op een open plek kwam, omzoomd door bomen. Ik hoorde beneden me op de helling opnieuw geritsel en toen ik die kant op keek zag ik een dier met de bruinige kleur van een ree, maar de vorm klopte niet. De rug liep veel meer naar beneden in plaats van horizontaal. Het dier stopte en keek omhoog naar mij. Ik kon het niet goed zien omdat het net achter een boom terecht kwam. Toen bewoog het weer en stak de open ruimte over. Het bleek een vos te zijn. Die herkende ik ten minste, al was de kleur van het dier meer bruin dan roodachtig, zoals in Nederland en hij was ook groter dan ik ze kende, zodat ik ook even aan een wolf dacht, maar nee, het was echt een vos.
Pffff. De schrik zat er wel een beetje in, vooral omdat de avond al wat begon te vallen, traditioneel de tijd dat de katachtigen op jacht gaan. Alles verliep echter verder zonder incidenten.
Om te voorkomen dat een ontmoeting met een Mountain Lion (ontmoetingen die overigens nogal zeldzaam schijnen te zijn) onprettig verloopt, wordt aangeraden om niet alleen te wandelen. Maar als je nu toch alleen bent? Dan is het volgende advies: nooit bukken, want dan heb je een vorm die het dier herkent als van een prooi. Draag een stok bij je, maak je zo groot mogelijk en geef het dier een kans om te ontsnappen (wat het waarschijnlijk graag wil).
Nu wil het feit dat deze computer waar ik vaak na zonsondergang nog op bezig ben (zoals nu) en het chalet waar ik logeer ongeveer zes minuten lopen uit elkaar liggen. Bij een deel van de weg staan lage paaltjes met verlichting, maar bij het tweede deel van de weg is de verlichting uit. Het is daar erg donker, en de vele lampen die bij de chalets zijn aangebracht zitten dan nog voorbij de bocht en onderaan de heuvel verborgen.
Op dat stuk loop ik dan met een grote stok maar heel stoer te doen en een zeer vreemd driebenig beest te spelen dat ab-so-luut niet lijkt op poemaprooi. Maar ik vind het wel een beetje eng. Boven me kan ik de melkweg in volle glorie zien schitteren, maar ik kan er niet met een gerust hart van genieten, alert op elk kraakje en ritseltje, waarvan er natuurlijk vele zijn.
In het donker zijn meerdere dieren actief. Daaronder behoren ook de stinkdieren of skunks. Daar heb ik ook de nodige verhalen over gehoord, namelijk dat de afschuwelijk lucht die zij kunnen produceren als ze zich bedreigd voelen pas na een week begint te verdwijnen. Als ze hun staart omhoog hebben en die begint te sidderen, dan moet je maken dat je wegkomt, is mij verteld. Okiedokie.
Een tijdje geleden dacht ik bij mijn nachtelijke terugtocht in mijn ooghoek zo'n skunk te zien, maar een paar dagen later, toen ik in het lab achter de computer zat, zag en hoorde ik een skunk vlak langs de hordeur van het lab lopen. Ik kon hem goed bekijken omdat de buitenverlichting hem bescheen. Wat een mooi beest is dat. Even later kwam hij terug, zette zijn neus en pootjes tegen het hor, snoof een paar keer en liep weer door. Ik hield mijn adem in om hem maar niet aan het schrikken te maken. Een lab vol skunklucht leek me een onbruikbaar lab. Later zag ik ze ook buiten langs de weg rondscharrelen, maar omdat ze pas verschijnen als het echt donker is, kan ik ze dan niet zo goed zien.
Wat hebben we nog meer?
Ratelslangen komen hier ook voor, maar dat lijkt me nu weer minder eng omdat je die hoort als ze jou uit de buurt willen hebben. Dan moet je volkomen stil blijven staan en wachten tot ze weggaan. Dat lijkt me wel te doen, behalve natuurlijk als je dan net je evenwicht aan het verliezen bent.
Dan hebben we nog teken. Die schijnen zich vooral uit eikebomen te laten vallen, en die heb je hier in overvloed. Ik wring mezelf dan ook regelmatig in bochten voor de spiegel en heb een paar dagen geleden inderdaad een teekje uit mijn oksel verwijderd met het perfect daarvoor gemaakte pincet dat bij mijn zakmes hoort.
Zo, dat was het dan even wat betreft de enge beesten.
En dan nu nog drie plaatjes. Een van de heuvels aan de overkant rond een uur of zes als de schaduwen langer worden, en dan een 
squirrel in de boom die eikeltjes bij elkaar graast.
Van de zwarte vogel op het dak zijn er hier heel veel. Ze zijn behoorlijk groot. Ze heten hier 'vulture' (gier). Ik heb een andere voorstelling bij gieren, maar dit is er kennelijk ook een.
posted by Eva at 5:18 am
2 Comments:
Lieve Eva,
Wat een spannend verhaal zeg! Maar ik denk dat je inderdaad niet zo bang hoeft te zijn voor Mountain Lions. Ik ken het verhaal van mijn vader die in zijn eentje door de Rocky Mountains heeft gewandeld. Hij hoorde pas achteraf van de Mountain Lions, maar heeft er dus geen ontmoet. Ik denk dat wat je schreef, ze een mogelijkheid geven om te ontsnappen, en niet gaan rennen, de belangrijkste tips zijn, mocht je er toch ooit een tegenkomen. Is het daar waar je zit zo eenzaam en verlaten? Als er toch regelmatig mensen langskomen, dan hoef je volgens mij helemaal niet bang te zijn. Maar ik begrijp je voorzichtigheid. Wat is er eigenlijk gebeurd met die poema op de Veluwe? Nooit meer iets van gehoord.
Ja, die simulaties, dat was eigenlijk wel een plan. Ik ben er mee aan de slag gegaan met een student die daar veel interesse in had. Helaas is hij door omstandigheden gestopt met studeren. Er was ook nog een andere geinteresseerde, Hein, een bioloog die meer wil weten over de evolutie van cognitie. Met hem heb ik Kauffman's allersimpelste netwerk geprogrammeerd, maar we merkten dat we toch eerst er meer over willen weten, voordat we zinvol zelf kunnen gaan simuleren. Dus heb ik nu met hem ook een soort leesgroep. Ik merk ook dat ik nog zo veel te schrijven heb over wat ik lees, en dat ik dat zo veel leuker vindt dan dat programmeer-geneuzel. Dus voorlopig zie ik mijn roeping als de evo-devo boodschap uitdragen aan een psychologenpubliek. Voor m'n gevoel is het een goudmijntje.
Vandaag ben ik bezig om Willem's bachelorthese om te werken naar een artikel. Zijn these gaat over Fodor' visie, je weet wel, van Modularity of Mind, over de massive modularity thesis in de evolutionaire psychologie. Ben benieuwd of dat wat gaat worden.
Liefs Annemie
Ha die Annemie,
tja, er werken hier overdag mensen, maar 's nachts ben ik hier een van de zeer weinigen (drie of vier) die verspreid over de campus logeren. En er zijn hier in het verleden al wel Mountain Lions op het terrein gesignaleerd, dus ze komen hier wel. Op internet is ook te lezen dat ze sinds 1990 niet meer geschoten mogen worden, en sinds de laatste tien jaar of zo worden ze ook steeds meer in bewoonde gebieden gezien. Een reden is dat ze een enorm groot jachtgebied hebben dat in toenemende mate door mensen wordt bewoond. Verder hebben ze op klaarlichte dag ook fietsers overvallen. Maar die Mountain Lions hadden vermoedelijk hondsdolheid.
Ik sprak toevallig de eigenaar van het naburige stuk land, een echte 'red neck', zoals hij zichzelf met een geuzennaam betitelde, en toen ik over de Mountain Lion begon werd hij direct zeer ernstig. "Oooh, you don't want to mess with those... They might look like nice kitties, but they aren't. Don't go walking on your own," adviseerde hij me. Toen ik zei dat ik toch wel graag hier over het terrein wilde lopen zei hij: "Well, take a stick with you. You know, 99 times out of 100 they leave you alone, but if there's one that's a little bit strange in the head...."
En Dean heeft er hier zelf eentje 's nachts bij de chalets zien lopen een aantal jaren geleden. Maar toen ik hem naar het risico vroeg, schatte hij dat toch ook niet erg hoog in.
Op internet staat ook te lezen dat je meer kans hebt om door de bliksem te overlijden of door een hond te worden doodgebeten dan door een Mountain Lion. Maar ja, hoeveel van die mensen lopen in hun eentje door Mountain Lion gebied? Dat hun favoriete prooidieren, zoals konijnen, kalkoenen en reeen hier in grote getale aanwezig zijn, kan ik op twee manieren uitleggen: de Mountain Lions zitten hier dus ook en ik kan ze dus tegen komen, of: ze hebben wel wat beters te doen dan bange Amsterdams stadsmeisjes lastig te vallen. Laat ik het laatste maar geloven, dat verhaal is rustgevender en waarschijnlijk sowieso dichter bij de waarheid.
Maar ik neem wel altijd mijn stok mee als ik ga wandelen.
Tjee, dus geen simulaties, voorlopig? Was dit geen onderdeel van het onderzoeksproject dat door NWO is goedgekeurd en mag je daar dan van afwijken?
En ja, ik denk wel dat je gelijk hebt dat er veel te bedenken en te vertellen valt over de evodevo benadering, maar een echte wetenschapper moet toch ook onderzoeken in plaats van preken....??? Misschien heb je toch meer van je ouders meegekregen dan je dacht....??? :-)
'Mind' is natuurlijk ook een onuitputtelijk onderwerp. Ik kom er in toenemende mate achter dat een onderwerp waar we weinig van weten, voor wetenschappers die theorieen bedenken de ultieme projectietest is. Bij de parapsychologie, een vak dat zich overigens dus ook veel met de werking van het bewustzijn bezig houdt, gaat het natuurlijk precies zo. Veel theorie en weinig wol, zeg maar. En dan valt het me op dat sommige theorieen erg goed lijken te passen bij de persoonlijkheid van de bedenker. Pure projectie. Maar soms kan dat toch iets bruikbaars opleveren. Dan is het maar goed dat we allemaal verschillend zijn en zoveel verschillende benaderingen hebben.
Liefs,
Eva
Post a Comment
<< Home