Het Hoogste Punt

Hier een foto vanaf het hoogste punt van het gebied dat bij de campus behoort.

Ik voel me erg thuis bij de mensen die hier werken. Het is natuurlijk een speciale selectie Amerikanen. Om te beginnen is het Californie, een rijke, liberal staat. Californie is een van de staten die de omissies van Bush bij het nakomen van de verdrag van Kyoto zelfstandig willen goedmaken en zelf beginnen met het terugbrengen van emissies. Daar zit ook eigenbelang bij. Niet alleen zijn voor Californie ernstige gevolgen van klimaatveranderingen voorspeld, men voorziet dat een soortgelijk systeem als in Europa uiteindelijk ook in Amerika zal worden ingevoerd, zodat bedrijven die hun emissies al aanzienlijk teruggebracht hebben hun rechten kunnen verkopen aan de bedrijven die nog niet zo ver zijn. Regeren is vooruit zien....

En dan bevind ik mij hier tussen een subcultuur van het liberale Californie van mensen die zich wijden aan onderzoek naar bewustzijn, transformatie, meditatie, heling en aan alles wat goed, vredig en positief is.

Wanneer het gesprek op Bush komt, dalen de stemmen en hoor ik dat hij zijn overwinning gekocht heeft en dat men er serieus over heeft gedacht om te emigreren. Naar Canada of zo.
Men gelooft dat de Verenigde Staten hun beste tijd gehad hebben en dat het vanaf nu neerwaarts zal gaan. Ze verwijten Bush dat hij het land naar de afgrond leidt.

De toestand rond de overstroming in New Orleans past natuurlijk in het verhaal. Niet alleen viel Bush Irak onder valse voorwendselen binnen waardoor iedereen moet mee betalen aan een onterechte oorlog, maar nu blijkt dat de nood in eigen land onvoldoende gelenigd kan worden omdat mensen en materieel elders zijn. Om nog maar te zwijgen van de
diverse politieke beslissingen die de ramp veel groter hebben gemaakt. De bescherming van de wetlands rondom New Orleans die Clinton bewerkstelligde is door Bush ongedaan gemaakt waardoor een natuurlijke buffer voor het water is weggenomen en kort voor de ramp heeft hij de geldkraan voor het terugdringen van water in het district van New Orleans vrijwel dichtgedraaid.

Een moeder die haar zoon in de oorlog met Irak heeft verloren voert al weken lang actie omdat ze van Bush persoonlijk wil horen wat nu de 'holy cause' is waarvoor haar zoon heeft moeten sterven. De enige reactie van Bush die ze uit de media heeft vernomen en die in de richting van een antwoord komt is dat de jongens in Irak er moeten blijven om te rechtvaardigen dat er al zoveel zijn omgekomen.

Dit is een bekend psychologisch mechanisme: je blijft investeren omdat je al zoveel geinvesteerd hebt. Het valt beslist niet mee om je te realiseren dat je verlies groter wordt als je ten hele dwaalt in plaats van ten halve keert, maar je hoopt dat een president adviseurs heeft die hem tegen dat soort fouten kunnen beschermen. Maar dan lijkt de regering Bush ongewoon bruut om te gaan met iedereen die misstanden aan de kaak stelt....

Ook kenmerkend aan de mensen die ik hier tegen kom is dat men zo positief tegen 'Europa' aan kijkt.
Daar hebben de mensen meer benul van wat goed bestuur betekent. Daar rijden ze ten minste niet in die rare SUV's rond, die statussymbolen die alleen maar gigantisch veel benzine slurpen. Ik vertel dan dat mensen in Amsterdam uit pragmatische overwegingen beter geen grote auto kunnen kopen, want daarvoor vinden ze nooit een parkeerplaatsje. En dat op de radio alleen de bijzondere files worden omgeroepen omdat het al zo vanzelfsprekend is dat je in de ochtendspits een half uur vrijwel stil staat. En dat men dat fileprobleem telkens maar probeert op te lossen door meer wegen aan te leggen.
Hm. Dan blijkt men toch een beetje verbaasd. De idylle verstoord.

In het chalet waar ik nu verblijf woont ook tijdelijk David, een nieuwe medewerker hier, die hier woont tot hij een andere woonplek heeft gevonden. Ik kom hem nooit in de keuken tegen omdat hij leeft van snacks en haastige snel-klaar maaltijden. Altijd als ik hem tegenkom is hij gehaast. Daarvoor verontschuldigde hij zich laatst.
Hij zei: "Ik hoop de volgende keer meer European te zijn."
"Hoe is dat dan?" vroeg ik.
"Well, more polite and friendly."
Ik vroeg me hardop af of dat European was, dat ik de mensen hier toch heel friendly vond.
"Oh?" zei David.
"Maybe it's just you, David", merkte ik op.
Hij lachte.
"Yes, you could be right!"

Morgen (zaterdag) begint het Labour Day weekend. Ook hier betekent de dag van de arbeid dat je dan dus juist niet werkt.
Dean komt me morgen om twee uur halen en zal me dan de highlights van Petaluma laten zien.
"That takes about ten minutes," zei hij.
Dan ga ik bij hem en zijn vrouw thuis eten, en dan gaan we wat boodschappen doen, zodat we voor de 'food study' (met het ElectroGastroGram) wat kleine knabbeltjes kunnen aanschaffen en ik mijn voorraden bij het chalet weer kan aanvullen, dat is onderhand wel weer nodig.

Oh ja, hier ook nog twee fotootjes van 'mijn' keuken.
Je ziet, ik heb hier zo goed als alles. Zelfs een magnetron. En ik vond in een van de nu lege kamers een radio, zodat ik muziek heb.
Vandaag liet Dean me zien dat voor de medewerkers hier op de campus op de locale server een muziekfolder is ingericht waarin iedereen zijn favoriete muziek kan onderbrengen ter vermaak van een ieder.
Hmm... Janis Joplin, ALLES van The Beatles, Jimi Hendrix, The Doors, Mamas & Papas, wat oudjes van Pink Floyd (set the controls for the heart of the sun) dus voldoende jeugdsentiment en dan nog wat van alles dat ik niet ken en kan uit proberen.