Booroobin

Van Crystal Waters, het 'permaculture village' waar ik nu verblijf, is het ongeveer 10 km naar het Booroobin Center of Learning. Crystal Waters bestaat uit 85 kavels, die nu allemaal bebouwd zijn. De weg uit het oostelijke deel en uit het westelijke deel ontmoeten elkaar bij de rotonde aan de ingang van het dorp, waarna je een weggetje genaamd Kilcoy Lane opdraait. Al snel kom je over een bruggetje waarmee je de Mary River oversteekt, die honderden kilometers verderop de slagader vormt van de Mary River Valley, een geliefd recreatiegebied in het hinterland van Queenslands Sunshine Coast. Bij Crystal Waters is de Mary River nog slechts een zeer idyllisch stroompje tussen lommerrijke oevers en verkeert over zijn toekomst nog in zalige onwetendheid.

Snel daarna draai je rechtsaf Postman's Track op, een weg die tot vorig jaar nog onverhard was en na hevige regenval alleen met 4WD-wagens begaanbaar was.
Na zo'n twee kilometer door een parkachtig landschap met weilanden vol koeien met hangoren en hier en daar in de berm een grazende kangoeroe met klein roetje, of een wallabi met een klein bietje, beklim je door een mooi bos de steile en bochtige helling die je naar de grotere weg brengt tussen Maleny en Woodford.




Toen ik een keer van Booroobin terug wandelde naar Crystal Waters, raakten de koeien in het weiland hier helemaal opgewonden. Ze begonnen te draven en te loeien. En namen vervolgens de tijd om al mijn bewegingen met aandacht te volgen. Veel wandelaars zie je hier niet. Van de hangoren zie je hier ook niet veel omdat ze hier allemaal hun oren gespitst hebben....




Vandaag heb ik geprobeerd of mijn leenauto OPI de helling kon nemen, en hoewel ik hier en daar terug moest schakelen naar zelfs de eerste versnelling, heeft hij het toch maar mooi gered.

Boven op de heuvel sla je links af, en dan is het nog maar een kilometertje tot de afslag naar het Booroobin Center of Learning.



Sinds vorig jaar heeft de minister van onderwijs van Queensland de erkenning als school teruggetrokken en mag het geen school meer heten, vandaar het 'center of learning'. De naam Booroobin is ontleend aan het gehuchtje waar de school deel van uitmaakt.

Vrij direct na de afslag naar het Booroobin Center of Learning gaat de weg over in een karrespoor dat oplost in een grasveld waar je je auto parkeert. Als je uitstapt kun je niet anders dan onder de indruk zijn van het geweldige uitzicht over groen beboste heuvels, zover het oog reikt.

Vanaf het grasveld is het nog 400 meter steil naar beneden naar het schoolgebouw.



Het pad naar het schoolgebouw, dat 400 meter lager ligt.


Voor de reguliere studenten gaat op gezette tijden een jeep met 4WD naar boven om studenten en staf aan het begin van de dag op te halen en 's middags weer terug te brengen. Deze service wordt meestal niet geleverd aan bezoekende ouders en kinderen; hun interesse moet blijken uit hun bereidheid de heuvel af te dalen en na afloop weer te beklimmen. De klim wordt dan ook wel 'commitment hill' genoemd. Ik heb trouw mijn commitment getoond door nooit met de jeep mee te gaan.





De jeep die bewoners van de school vervoert met daarachter een stukje van commitment hill.


Halverwege de helling verliest de mobiele telefoon zijn ontvangst. Toen ik een keertje op de helling pauzeerde om een aantal berichtjes te beantwoorden, bleek bij mijn aankomst bij de school de goegemeente al bijna bezig om een zoekactie te beginnen omdat het zo lang duurde voordat ik arriveerde.....





De ingang van de school. Links naast het tafeltje zie je Willow, een van de twee honden.


De school heeft acht studenten van 9 tot 16 jaar, een varken, twee honden, een koe en een stier. De stier is verlegen en verstopt zich als je er aan komt. Misschien is hij zo verlegen sinds hij 'geholpen' is.
De school drijft op de initiatiefnemers Derek Sheppard en zijn vrouw Jo, en Lois die er ook vanaf het begin, nu bijna tien jaar geleden, bij betrokken is. De vijf zonen van Derek en Jo zijn allemaal hier opgegroeid, en twee van hen, Tony en Julian, zitten momenteel nog hier op school.



Het kantoortje, meestal de plek van Derek (als hij niet bezig is met iets anders).







Jo Sheppard aan het werk in de werkplaats waar keramiek gemaakt wordt.
Jo is zeer vaardig met klei, en haar werk is een inspiratie voor studenten. Momenteel gaat vrijwel al haar tijd op aan het maken van series, momenteel kikkers, zoals je kunt zien.
Haar werk wordt te koop aangeboden in de twee winkels/galeries in Maleny. Ze heeft het nu extra druk omdat ze zeker wil zijn dat de winkels voldoende voorraad hebben voor als straks in december de toeristen komen. Haar werk is nu de belangrijkste bron van inkomsten voor de Sheppard familie en wat er overblijft gaat naar de school.





De werkplaats van Jo. Daarachter weer commitment hill.



De school heeft altijd maar een beperkt aantal studenten gekend (het maximum ooit was 25 kinderen). Ze willen wel graag groeien, maar de locatie van de school lijkt nogal ongunstig omdat er geen grote stad in de buurt is. Maleny heeft overigens net als Byron Bay wel een naam van een 'alternatief' dorp, met mogelijk relatief veel geinteresseerden.



Taart bij de jaarlijkse picknick, dit jaar werd het tienjarig bestaan van Booroobin gevierd.






Derek (rood hemd, zwarte hoed) houdt een praatje bij het tienjarig bestaan van Booroobin waarin hij terugblikt en vooruitkijkt naar de rechtszaak waarin toepassing van de mensenrechten van de Verenigde Naties op de vrijheid van onderwijs de inzet is. Op de achtergrond toont Penfold the Pig ook belangstelling.


Vanuit Crystal Waters zou je eveneens interesse voor de school verwachten. Er zijn daar een flink aantal (ongeveer 50) schoolgaande kinderen, maar die gaan allemaal met de schoolbus naar reguliere scholen in Maleny (25 km verderop) of verder. Derek vertelde dat kinderen van Crystal Waters wel naar Booroobin kwamen kijken en soms ook enige tijd hier school gingen, maar ze haakten toch weer af. “De mensen van Crystal Waters denken dat ze radicaal zijn, maar durven uiteindelijk toch niet ver genoeg te gaan,” was de conclusie van Derek.



Het was ooit Dereks bedoeling om een soort gemeenschap op te zetten vergelijkbaar met die van Crystal Waters.”It takes a village to raise a child,” was de gedachte daarachter. Een verschil met Crystal Waters zou zijn dat nu de school centraal zou staan; de school zou de reden van bestaan zijn van het dorp.

Swingend Booroobin. Op het verste grasveld links, nog steeds deel van het schoolterrein, staat een afdakje. Daar wonen de koe en de stier. Ooit had de school drie keer zo veel land, in overeenstemming met het grotere project dat hen voor ogen stond. De naburige percelen zijn vlakker, beter te gebruiken maar daarom ook duurder. Het middelste, steilste deel is nu het terrein van de school.





De bibliotheek van Booroobin.





Het multimediacentrum. Enkele studenten hebben zich na hun schooltijd verder gespecialiseerd in het ontwerpen van computer graphics.
De internetverbinding gaat nu nog via de telefoon, maar toen ik er was hadden ze net een grote satelliet gekocht die hen binnenkort breedbandverbinding zal verschaffen.

De reden van bestaan van Crystal Waters is vormgeven aan een manier van bouwen en verbouwen die in harmonie en balans is met de natuur. Dat wil Booroobin natuurlijk ook, maar het vormgeven van de school heeft hier de hoogste prioriteit.
Booroobin was dus ooit met die veel grotere plannen begonnen, maar het is niet gelukt. De initiatiefnemers bleven achter met een kater, een financiele schuld, en een slechte naam....

Later vandaag wil ik proberen te antwoorden op de berichtjes die jullie hier hebben achtergelaten. Over een uurtje rijd ik vanaf Crystal Waters terug naar Liane's huis in Ocean Shores, met haar Mac met broadband internetverbinding. Momenteel hang ik aan de telefoonlijn van Lois.