Ocean Shores

De reis naar Ocean Shores verliep zeer voorspoedig.
De trein vertrok keurig op tijd en was vrijwel leeg. Dat werd tijdens de rest van de elf uur niet veel anders.
Het landschap was groen, de lucht blauw met hier en daar een wolk en een enkele regenbui.
Er waren heuvels, zoiets als Ardennen of Vogezen. Vooral veel bos, en dan weer veel weilanden met koeien, stevig gebouwd, donkerbruin of zwart van kleur. Later ook weilanden met kangoeroes, die misschien later door Anna geserveerd worden in restaurant Iguana.
Het is dus echt waar, er zijn kangoeroes in Australie.

De meeste bomen die ik langs zag komen waren van een Eucalyptus-achtige soort, die er altijd wat haveloos uit zien, met hun mistroostig neerhangende bladeren en hun bladderende bast.
Het schijnt dat alle Eucalyptusbomen over de hele wereld, dus ook die ik zag in Californie en in Honduras, van oorsprong uit Australie komen. Ze blijven het hele jaar groen.

Hier en daar waren de stammen van de bomen en de ondergroei zwartgeblakerd van voorbije bosbranden.

De treinreis was heel comfortabel. Op gezette tijden serveerde het buffet complete en smakelijke maaltijden voor een prikkie (10 dollar = 6 euro).

Ik had een enkeltje gekocht omdat ik nog niet wist (en nog steeds niet weet) of ik met de trein terug naar Sydney zal gaan, en misschien ook wel van een heel andere plek terug zou komen.
Een enkeltje Sydney naar Ocean Shores kostte 110 dollar. Toen ik het hoorde keek ik even wat bedenkelijk omdat ik op weg naar het station bij een reisbureau had gezien dat een vliegticket van Sydney naar Brisbane (dat verder ligt dan Ocean Shores) 87 dollar was, dus kon ik misschien beter gaan vliegen.
De dame achter het loket bedacht toen dat ze de computer een truc kon laten uithalen waardoor ze mij een summer special zou kunnen verkopen, en dan was de prijs van het ticket maar 55 dollar (= 35 euro). Dat was inclusief de busreis van twee uur van Casino naar Ocean Shores.
Het werd dus de trein.

Toen de trein om kwart over zes 's avonds in Casino arriveerde, waar ik op de bus moest overstappen, was de zon net onder gegaan. Voor het station stonden vijf luxe touringcars die elk via een wat andere route naar het noorden reden.
Er was een bus die naar Surfers' Paradise ging en daar zag je de mensen die daar heen wandelden hadden knobbelige uitpuilende rugzakken, surfplanken en blote voeten.
De bus die ik moest hebben deed vooral alle kleine plaatsjes aan.

Net als de trein was ook mijn bus opmerkelijk leeg, niet alleen voor mij opmerkelijk maar ook voor de buschauffeur.
We waren met drie passagiers, en we bleken er allemaal bij dezelfde halte uit te moeten.
De chauffeur had een lijstje met alle passagiers en wist dus dat hij geen andere passagiers meer kon verwachten (mijn naam stond keurig op zijn lijstje), maar toch moest hij volgens zijn contract alle omwegen maken.

De dame achter me wijdde me ondertussen wat meer in over de omgeving.

"Oh, ga je naar Ocean Shores. That's a lovely little town. I'm sure you're going to love it."

"Waar we nu heen gaan is alleen een hotel en een souvenirswinkel met 'arts & crafts'. Als we daar zijn keren we weer om en rijden we weer terug. Vorig jaar hadden we hier een diner voor alle gepensioneerden. It was lovely."

"Hier is een prachtig uitzicht. Really an amazing, lovely view."
Tja, daar was helaas niets van te zien, het was inmiddels helemaal donker.

Ook vertelde de dame wat over haar leven. Ze was met dezelfde trein gekomen als ik, ze had haar zuster in Sydney bezocht, die ernstig ziek was. Zelf had ze ook jaren in Sydney gewoond, maar nadat haar man was overleden vond ze het heel eng om daar te wonen. Onveilig.
Ze verhuisde naar Ocean Shores, en huurde daar een caravan in een caravanpark, waar kennelijk veel mensen voor relatief weinig geld kunnen wonen. Dat was inmiddels meer dan tien jaar geleden.
"It was like a permanent holiday."

Ze had onlangs echter wat geld gekregen en had nu een huisje voor zichzelf gekocht.

Haar dochter was na een tijdje bij haar in de buurt komen wonen. Ze woonde eerst in Byron Bay, ongeveer dertig kilometer zuidelijk, maar kreeg het op haar zenuwen van alle excentriekelingen daar.
Inmiddels woonde ze net als moeder in Ocean Shores.

De buschauffeur besloot in Byron Bay een korte pauze te houden omdat hij nogal voor lag op zijn schema.
In tegenstelling tot de serene rust in de andere dorpjes waar we doorheen waren gekomen, waren de straten van Byron Bay gevuld met uitgaande mensen.
Byron Bay ligt aan de kust en heeft een naam als de ideale vakantieplaats.
Zon, zee, en alles om leuk uit te gaan, vooral als je onder de dertig bent.
Goed eten, muziek, veel mensen van over de hele wereld, sex, drugs en rock en roll.
Je loopt er op blote voeten of op slippers, je draagt een t-shirt en een korte broek en je slentert van het ene leuke restaurantje naar het andere winkeltje of cafeetje.

De chauffeur (t-shirt, korte broek), opende de deur van de bus en onze enige andere passagier, die tot dan had liggen snurken, wipte naar buiten om een sigaretje te roken.

Ik raakte in gesprek met de buschauffeur, die oorspronkelijk van Tasmanie bleek te komen.
Hij was een vijftal jaar geleden naar het noorden verhuisd.
Hij was dol op surfen.
Na dertig jaar surfen in ijzig koud water vond hij het wel genoeg. Hij verhuisde naar het noorden, de suncoast, en kocht een huis vrijwel aan het strand.
"I surfed this morning. And I will again tomorrow."
Hij maakte een uiterst ontspannen indruk.

Na zijn sigaretje begon de andere passagier, die Mark bleek te heten, ook een praatje met me.
Hij had het hier net als de anderen erg naar zijn zin. Hij had gelukkig wat familiegeld waar hij van kon leven, zodat hij zelf zijn dagen naar wens kon indelen. Er was trouwens weinig werk te vinden in Ocean Shores.

Daar had ik eerder die dag al iets over gehoord.
Een jongen in de trein had me verteld dat hij jaren in Ocean Shores had gewoond. Hij vond het er heerlijk, het klimaat was er aangenaam en de oceaan met prachtige stranden vlakbij, maar hij kon er geen werk vinden. Nu had hij een baan in Lismore, "planting trees." Lismore lag niet aan de kust, maar was ook prima, vond hij.

Liane kwam me bij de bushalte ophalen.
Dat was een hartelijk weerzien.
Ze heeft hier bijna twee jaar geleden een mooi huis gekocht met een vijver in de voortuin en een steil naar beneden lopende achtertuin.
Ik heb wel ontdekt dat je hier weinig kunt doen als je geen auto hebt. De bus gaat twee keer per dag, en buiten het centrum is Ocean Shores het toonbeeld van suburbia. Witbepleisterde huizen met pannendakken op elk hun eigen stuk grond. Het stuk van Liane meet bijna 1000 vierkante meter.

Liane heeft net een nieuwe auto gekocht.
Ze wil haar oude auto verkopen maar ik mag die gebruiken zolang ik hier ben. Dat komt prachtig uit.
Vandaag heb ik even proefgereden terwijl zij naast me zat. Het was inmiddels wel een tijdje geleden dat ik voor het laatst gereden had en ik moet natuurlijk wennen aan het links rijden en de versnellingspook en de richtingaanwijzer die aan de andere kant zitten. Liane durfde me na de proefrit de auto met een gerust hart toe te vertrouwen.

Behalve Liane en ik zijn hier ook nog Jury en Des

Jury huurt een kamer bij Liane. Ze komt oorspronkelijk uit Japan, maar wilde graag naar Australie of Canada verhuizen omdat ze wilde ontsnappen aan de sociale druk in Japan. 12 jaar geleden ontmoette ze in India een Australier, waar ze mee is getrouwd, maar inmiddels ook weer van gescheiden. Jury is een schat van een vrouw. Ooit was ze een sannyasin bij Baghwan Shree Rajneesh, en nu heeft ze onlangs The Work van Byron Katie ontdekt, waar ze veel plezier aan beleeft.

Des is hier sinds zondag ook. Des woont in Sydney en is de vader van Liane. Het is voor het eerst dat hij haar hier in Ocean Shores opzoekt ziet haar nieuwe huis nu voor het eerst. Des is ook een schat, dus het is hier allemaal heel plezierig.

Sinds gistermiddag lijkt mijn slome bui wat opgetrokken te zijn en maak ik weer plannen.

Misschien kan ik een kijkje nemen bij het Booroobin Learning Center, een school die net als de school van Fleur gebaseerd is op de principes van de Sudbury Valley School.

Booroobin ligt hier wel een eindje vandaan (meer dan 300 km, geloof ik, wat voor Australische begrippen wel weer heel dichtbij is, natuurlijk).
Ik moet nog bekijken of ik dat met Liane's auto kan en wil doen.
Met openbaar vervoer is het zo goed als onmogelijk om daar te komen.
Liane kent mensen die er vlak bij wonen, misschien kan ik daar logeren.

We zien wel.