Fossielen zoeken
Jo vertelde me dat ze ooit met school (dus zeker zo'n dertig jaar geleden) achter de 'Lime' afgraverij en de houtzagerij langs de spoorlijn naar een plek was geweest waar ze fossielen zochten en vonden. Dat leek me wel wat, dus ondernamen we op de laatste dag van 2005 een queeste om die plek weer terug te vinden en fossielen te gaan zoeken.
Jo wist wel ongeveer waar het was, maar in de tussentijd had een bende zijn hoofdkwartier ingenomen op de route naar de fossielenplek en dat vond Jo een minder leuk idee, en de fabriek was al vele jaren gesloten en in verval en niet toegankelijk voor het publiek.
We probeerden eerst een route die ons om het bende-hoofdkwartier heen zou leiden. We kwamen op een doodlopende weg, waar een hek stond met dreigende boodschappen, zoals de bewakingsfirma die hier actief was en dat alleen werknemers hier toegang hadden. Voorbij het hek stond een woonhuis met een tuintje en een grote loods. Achter de loods hoorden we iemand iets doen met metaal en daar vonden we een jonge man tussen oude auto's met een roestige uitlaat in zijn hand. Hij stond ons allervriendelijkst te woord en gaf ons twee mogelijkheden: voorbij het hek, langs die dragline, over de heuvel, en dan de weg volgen die we daar zouden aan treffen, of terug en dan de weg langs het hoofdkwartier, maar vandaag zou alles rondom het fabrieksterrein (waar kennelijk nog wel gewerkt werd) waarschijnlijk afgesloten zijn.
We besloten optie 1 eerst te proberen.
Direct achter de dragline troffen we zoveel stekelige vegetatie dat er zonder machetes geen doorkomen aan was.
Dus keerden we weer om en liepen terug voor optie 2.
Jo probeerde te achterhalen welk huis nu het bende-hoofdkwartier zou kunnen zijn, en diverse optrekjes werden afgestreept omdat ze er te keurig uitzagen.
Op een gegeven moment zagen we enkele huizen waar tevens een vlag wapperde die we niet konden thuisbrengen, en dat moest het volgens Jo zijn.
De weg waarover we liepen kwam langs een soort kantoortje waar een vrouw aan het werk was en Jo stapte hier weer op af om te vragen naar de plek met de fossielen. Ze wist het niet precies en haalde er een man bij die hier meer over kon zeggen. Hij legde ons uit dat we gewoon deze weg moesten volgen, voorbij alle hekken die we tegen kwamen, over de brug over de Kaikoura rivier, en dan de weg naar links volgen.
Zo kwam het dat we als twee giechelende schoolmeisjes over of onder vier hekken klommen met opschriften als DANGER!, KEEP OUT! of NO TRESPASSING FOR UNAUTHORIZED PERSONNEL.
Een verlaten fabrieksterrein vind ik altijd wel wat hebben, en ik probeerde me voor te stellen hoe het hier was in de tijd dat mensen hier bedrijvig rondliepen.
Jo vond de plek terug en vertelde hoe ze hier de laatste keer zwarte, gefossiliseerde haaietanden en diverse botjes had gevonden.
We groeven hier een tijdje min of meer ongestructureerd in het rond (niets bijzonders ontdekt), lieten de vredige omgeving op ons inwerken en liepen na een uurtje of twee weer terug, waar we bij Jo thuis, na het grondig wassen van handen en nagels, al scrabbelend vrijwel ongemerkt 2006 inrolden.
Jo wist wel ongeveer waar het was, maar in de tussentijd had een bende zijn hoofdkwartier ingenomen op de route naar de fossielenplek en dat vond Jo een minder leuk idee, en de fabriek was al vele jaren gesloten en in verval en niet toegankelijk voor het publiek.
We probeerden eerst een route die ons om het bende-hoofdkwartier heen zou leiden. We kwamen op een doodlopende weg, waar een hek stond met dreigende boodschappen, zoals de bewakingsfirma die hier actief was en dat alleen werknemers hier toegang hadden. Voorbij het hek stond een woonhuis met een tuintje en een grote loods. Achter de loods hoorden we iemand iets doen met metaal en daar vonden we een jonge man tussen oude auto's met een roestige uitlaat in zijn hand. Hij stond ons allervriendelijkst te woord en gaf ons twee mogelijkheden: voorbij het hek, langs die dragline, over de heuvel, en dan de weg volgen die we daar zouden aan treffen, of terug en dan de weg langs het hoofdkwartier, maar vandaag zou alles rondom het fabrieksterrein (waar kennelijk nog wel gewerkt werd) waarschijnlijk afgesloten zijn.
We besloten optie 1 eerst te proberen.
Direct achter de dragline troffen we zoveel stekelige vegetatie dat er zonder machetes geen doorkomen aan was.
Dus keerden we weer om en liepen terug voor optie 2.
Jo probeerde te achterhalen welk huis nu het bende-hoofdkwartier zou kunnen zijn, en diverse optrekjes werden afgestreept omdat ze er te keurig uitzagen.
Op een gegeven moment zagen we enkele huizen waar tevens een vlag wapperde die we niet konden thuisbrengen, en dat moest het volgens Jo zijn.
De weg waarover we liepen kwam langs een soort kantoortje waar een vrouw aan het werk was en Jo stapte hier weer op af om te vragen naar de plek met de fossielen. Ze wist het niet precies en haalde er een man bij die hier meer over kon zeggen. Hij legde ons uit dat we gewoon deze weg moesten volgen, voorbij alle hekken die we tegen kwamen, over de brug over de Kaikoura rivier, en dan de weg naar links volgen.
Zo kwam het dat we als twee giechelende schoolmeisjes over of onder vier hekken klommen met opschriften als DANGER!, KEEP OUT! of NO TRESPASSING FOR UNAUTHORIZED PERSONNEL.
Een verlaten fabrieksterrein vind ik altijd wel wat hebben, en ik probeerde me voor te stellen hoe het hier was in de tijd dat mensen hier bedrijvig rondliepen.
Jo vond de plek terug en vertelde hoe ze hier de laatste keer zwarte, gefossiliseerde haaietanden en diverse botjes had gevonden.
We groeven hier een tijdje min of meer ongestructureerd in het rond (niets bijzonders ontdekt), lieten de vredige omgeving op ons inwerken en liepen na een uurtje of twee weer terug, waar we bij Jo thuis, na het grondig wassen van handen en nagels, al scrabbelend vrijwel ongemerkt 2006 inrolden.
posted by Eva at 3:29 am
0 Comments:
Post a Comment
<< Home