Hobart nu met foto's

Ik heb hier wat foto's van Hobart toegevoegd.
Bij mijn post over Booroobin staan nu ook diverse foto's met informatieve (hoop ik!) bijschriften. Check it out!



Een stralende morgen in het huis van Michael, zijn vriendin Jane en hun kinderen David, Ellyn, Ben en Jack.
Je ziet hier Ben (16, zoon van Mike) en Ellyn (15, dochter van Jane) na het ontbijt wachten tot ze naar school gebracht worden. Achter hen het fenomenale uitzicht over een deel van Hobart en de heuvels daarachter.

Hobart is de hoofdstad van Tasmanie, en Tasmanie is een van de zeven staten van Australie.

Tasmanie is geloof ik drie keer zo groot als Nederland, en er leven zo'n 400.000 mensen. Als je alle 20 miljoen inwoners van de rest van Australie naar Tasmanie zou verhuizen, zou het hier nog steeds veel dunner bevolkt zijn dan in Nederland.
Een dergelijke verhuizing schijnt hier een soort running gag te zijn, met het idee dat de rest van Australie hier een veilig onderkomen zoekt wanneer terrorisme dreigt.
Terrorisme dat hier impliciet of expliciet met moslims in verband wordt gebracht.
"Er zijn in Tasmanie ongeveer drie moslims," zei een Tasmanier vandaag, dus daar valt weinig gevaar van te duchten, was de boodschap.

Overigens hoorde ik vandaag een Australier spreken over Australie als Australie-min-Tasmanie, net zoals de Engelsen het niet over zichzelf hebben als ze het over Europa hebben. Ik zal eens nagaan of dat een vergissing was of een algemeen gezichtspunt in Tasmanie.

De vliegreis van Coolangatta (Gold Coast, net over de grens met Queensland) via Sydney naar Hobart verliep voorspoedig, afgezien van nogal onstuimig weer in Sydney.



Ocean Shores vanuit de lucht. Waar de weg breder lijkt, zijn ze met wegwerkzaamheden bezig om de weg breder te maken. Niet ver vanaf de weg (in de richting van de kust) staat het huis van Liane.

Mijn buurvrouw in het vliegtuig ging naarstig op zoek naar het zakje dat zich zonder opsmuk schuilhield tussen de veiligheidsinstructies en het tax-free shopping magazine in het vak achterop de stoel voor haar.
Ik kreeg neiging om hetzelfde te gaan doen, maar toen waren we al bijna geland en deed het vliegtuig minder wiebelig en achtbanerig.
Dat noodweer ("electrical storms") in Sydney zorgde voor een half vuur vertraging van mijn vlucht naar Hobart, maar dankzij de moderne communicatiemiddelen kon ik Mike hiervan op de hoogte stellen zodat hij niet onnodig lang op mij hoefde te wachten.

We vonden elkaar direct op het vliegveld (dat niet erg groot is).
Ik ging in op zijn suggestie om in het centrum van Hobart nog wat te drinken. Zijn vriendin Jane voegde zich later bij ons, en daarna gingen we bij de Vietnamees eten.



Salamanca Place, in het centrum van Hobart, waar elke zaterdag de befaamde Salamanca Market wordt gehouden. Daar ga ik morgen dus heen.

Het was nog steeds licht toen we bij hun huis aankwamen.

Gisteren ben ik me wat gaan orienteren op wat er allemaal te doen is in Tasmanie, heb wat door Hobart geslenterd, langs de haven en de baai gelopen en heb een tijd in het Queens Domain (een uitgestrekt park) gezeten (veel kleurige vogels).
Gisteravond ging ik mee met Jane en Mike naar vrienden van hen die aan de andere kant van de baai wonen, waar we de zon zagen ondergaan en ik onder de indruk was van de vele soorten kippen, kalkoenen en fazanten die ze kweekten.

Vannacht was de derde achtereenvolgende zeer korte nacht.
De eerste korte nacht was nog in Ocean Shores, toen ik nogal laat doorging met het bijhouden van mijn weblog en de volgende dag vroeg op moest.
De afgelopen twee nachten waren ook kort. Dat kwam omdat ik het boek "Between a Rock and a Hard Place" had gekocht, van Aron Ralston, de bergbeklimmer die met zijn hand achter een rotsblok kwam vast te zitten.
Hoewel ik de afloop al kende, kon ik het boek maar met moeite neerleggen, dat lukte pas zo rond een uur of 2 in de nacht, en om 7 uur begint het leven hier natuurlijk weer.
Ondanks de serie korte nachten wilde ik vandaag toch graag Mount Wellington beklimmen, de hoogste berg (1271 meter) van de omgeving, 's winters met sneeuw bedekt.
Mike bracht me met de auto naar een plekje waar het volgens hem handig was om te starten, en daarmee had ik de eerste 400 of 500 meter al kado gekregen. Nu nog 800 meter stijgen.






Tegen de wand die verderop overgaat in een structuur die 'organ pipes' genoemd wordt, klauteren twee kletteraars naar boven.







Even rust en een boterhammetje bij een idyllische waterval en ondertussen kijken hoe het pad verder omhoog voert.


Een deel van de paden stond niet op de kaart, en ik vertrouwde op de bewegwijzering om mij naar de top te brengen. Dat lukte ook wel, maar ik heb onwillekeurig een omweg gemaakt, zodat ik pas 5 uur na mijn start boven op de top stond. Daar stond Mike volgens afspraak weer op mij te wachten en reden we samen met zijn jongste zoon Jack (12) weer terug naar huis.
Het was een fantastische dag voor een wandeling als deze.
Warm (dat betekent hier dus zo'n graad of 22), bijna geen wind en zo goed als geen bewolking, en vanaf de berg dus een geweldig uitzicht.





Uitzicht over Hobart, vanaf Mount Wellington, 200 meter onder de top.




Ik kreeg het van verschillende kanten te horen: Je hebt wel geluk met dit mooie weer!
Maar dat is geen nieuws, want dat hoor ik al mijn hele reis....
Vaak begint de regen zodra ik ergens mijn hielen heb gelicht, en houdt het slechte weer op zodra ik ergens op het toneel verschijn.
Voorlopig heb ik daar geen bezwaar tegen....