Crystal Waters

Lieve lezers,
het duurde even voordat jullie weer van me hoorden en nu zit ik hier in Maleny wel met een snelle internetverbinding maar met een oude computer waar ik mijn memory-stick niet kan gebruiken, laat staan mijn cardreader om foto's te kunnen uploaden. De enige andere computers met internetverbinding die ik hier heb ontdekt gaan allemaal via de telefoon, en dan is het uploaden van foto's geen optie. Dus de komende tijd moeten jullie het met je fantasie moeten doen terwijl ik zal proberen af en toe wat te vertellen over mijn belevenissen hier.




Hertshoornvarens op Fraser Island


Fraser Island was heel mooi. Het is een enorm grote zandbank, eigenlijk, 120 km lang en 50 km breed, vrijwel helemaal begroeid met subtropisch regenwoud, en besprenkeld met diepe meren. De hoeveelheid gefilterd zoet water dat zich in dit soort meren in de zandige bodem van het eiland bevindt wordt geschat op 20 maal de inhoud van de haven van Sydney. Als je de haven van Sydney hebt gezien, weet je dat dit een gigantische hoeveelheid is.




Eli Creek op Fraser Island. Zoals je kunt zien heeft deze beek zoals alle beken op dit eiland een volledig zandige bodem. Er is dus geen watergeklater over de rotsen. Je er lekker ombekommerd met je blote voeten doorheen waden.

De wegen op Fraser Island zijn allemaal gemaakt toen het eiland vanaf het midden van de 19e eeuw werd gebruikt voor bosbouw. Er groeiden heel grote, oude satinay bomen waarvan het hout heel goed bestand is tegen de invloeden van water. Het hout van deze bomen is naar het schijnt gebruikt voor de bekleding van het Suez kanaal.




Champagne pools op Fraser Island. Dit is een van de twee of drie stukjes rots op het eiland. De champagne poelen ontlenen hun naam aan het gebruis van het zeewater wanneer het water over de rotsen in de poelen slaat en dan allerlei belletjes maakt. Voorbij de rotsen wordt de zee beschreven als levensgevaarlijk. Niet alleen vanwege de kracht van de branding en vanwege de 'undertow', of 'rips' zoals ze hier heten, maar ook vanwege de haaien die zich tot zeer dicht bij de kust wagen.


De wegen zijn niet verhard, en vanwege het zand kun je je alleen met 4WD auto's over het eiland verplaatsen. Het huren van een dergelijke auto vond ik ietwat boven mijn budget (200 dollar per dag), en met de prijs voor de overtocht en allerlei vergunningen werd dat wat veel. Het reisbureau beweerde dat er naast het huren van zo'n auto geen enkele andere manier was om je over het eiland te verplaatsen dan met de 4WD bus en een rondreis die je moest boeken. Ja, je kon natuurlijk te voet gaan, maar dan moet je in een tent overnachten, en ik had geen tent bij me en bovendien heb je dan ook weer een camping permit nodig enz.

Ik wilde wel graag op het eiland overnachten en boekte dus een tweedaagse toer. Dit gaf mij de gelegenheid te ontdekken dat ik echt helemaal niet van dit soort reisjes houd.
Om de een of andere reden was dit ook het soort reis dat speciaal voor jongere mensen (18 tot 35) werd aangeprezen (misschien vanwege de meer eenvoudige accomodatie?), en dat geeft zo'n reisje een ander karakter dan een tiroler bus vol grijze hoofden, maar het principe is hetzelfde.
De overnachting in de 'wilderness lodges' werd aangegrepen om 'feest' te vieren, dat betekent dus veel drank en laat naar bed.
Het meisje met wie ik de kamer deelde kwam om een uur of half drie binnen (ik had toen al vier uur geslapen), na enige tijd gevolgd door een dronken jongen die haar probeerde over te halen om te vrijen. Ik vroeg hen om ergens anders heen te gaan, maar toen werd duidelijk dat het meisje alleen maar wilde slapen en geen zin had om zijn dick te kissen of zijn cock te sucken.
Dus deed ik het licht maar weer aan en verzocht hem om de kamer uit te gaan. Dat kostte enige moeite. Hij protesteerde: "God, I can't believe you're doing this to me." Toen stapte ik mijn bed uit en zei dat ik de toerbegeleider ging halen om hem de kamer uit te zetten. Dat wachtte hij niet af en hij stond op om weg te gaan. Ik vroeg of hij wist waar zijn kamer was en toen kwam hij met het antwoord dat hij toch ook deze kamer had weten te vinden dus dat hij zijn eigen kamer ook wel kon vinden. Ik moest lachen, dat klonk wel logisch, dus ik liet hem gaan.
Wel hoorde ik nog wat lawaai en de volgende dag zag ik dat de pui met horgaas uit zijn sponning lag en het gaas kapot was getrokken. Helemaal soepel was het allemaal niet verlopen. Ook hoorde ik dat hij gedesorienteerd toch nog andere kamers was binnengelopen.

Het was natuurlijk wel een interessante ervaring maar toch niet iets wat ik uit eigen beweging zou opzoeken.

Het trekt me ook niet, heb ik dus ontdekt, om van attractie naar attractie te worden rondgereden.
"Hier is het scheepswrak." Allemaal er uit om een foto te maken.
"Hier is Lake McKenzie. Ga even zwemmen en na 45 minuten vertrekken we weer."

Een dag was meer dan genoeg geweest en na twee dagen was ik blij dat ik niet meer hoefde...

De volgende dag vroeg op (vijf uur) voor een boottochtje met Steve.


Steve met op de achtergrond Great Sandy Strait, de zee tussen Hervey Bay en Fraser Island.

Ik was om zes uur bij hem, een half uurtje later waren we met de boot op het water. Het beloofde een mooie dag te worden en hij stelde me schildpadden, dolfijnen, haaien en heel veel verschillende soorten vissen in het vooruitzicht.
Na een twintig minuten begon de motor echter een geluid te maken dat Steve niet kende, en er ging een alarm af. Ondanks een paar pogingen om het probleem te verhelpen, bleef het terug komen.



Nog even tanken voordat we met Beats Workin', het bootje van Steve, het water opgingen.

Er zat niets anders op dan om langzaam terug te tuffen naar de haven, de boot weer op de trailer te laden en terug te rijden. Hij wilde het goed maken door mij nog wat van de omgeving te laten zien. Opnieuw rondtoeren van hier naar daar...
Niettemin was dit natuurlijk wel anders, want met Steve had ik een soort vriendschappelijk contact en terwijl we rondreden bracht hij me up-to-date met de belangrijke gebeurtenissen in zijn leven: zijn werk als trauma-nurse, zijn echtscheiding, zijn kinderen, zijn nieuwe liefde, zijn voorbije reizen, zijn leven als sannyasin bij Bhagwan Shree Rajneesh (dat is al de tweede op mijn reisje hier in Australie!), zijn geplande reis van zeven maanden, en zijn plan Australie na 23 jaar weer te verlaten. Hij had de stad nodig om te leven, vond hij, en Hervey Bay was het niet echt voor hem.

Daar kon ik wel wat van begrijpen, als je iemand bent die houdt van living life on the edge.
Hervey Bay bestaat uit drie heel lange straten van elk 14 km lang, waarvan de Esplanade langs het water een aaneenrijging is van restaurantjes, winkeltjes, hotelletjes en andere dingen die toeristen leuk vinden. Voor de rest bestaat Hervey Bay uit veel dwarsstraten met merendeels keurige eengezinswoningen, maar overigens ook met een Botanic Gardens die voor een groot deel woeste natuur is, wat ik wel leuk vind maar niet het soort van vertier is voor life on the edge dat Steve zoekt.

Een vreemd contrast, vond ik dat wel, tussen de keurige gazonnetjes en dit soort natuur. Tijdens een eerdere wandeling door Hervey Bay zag ik een grote leguaan het netjes onderhouden fietspad oversteken (ja, je kunt hier mooi fietsen!) het verwilderde bos in, terwijl vogels hem probeerden op afstand te houden en hij met gezwiep van zijn staart met meer succes probeerde de vogels af te schrikken.

Hoewel ik Steve vertelde dat ik graag op tijd terug wilde zijn omdat ik diezelfde dag nog een eind moest rijden naar Maleny, overtuigde hij me ervan dat ik dat tochtje makkelijk in twee uur kon doen. Ongeveer twee uur later dan oorspronkelijk plan, namelijk pas om drie uur 's middags, vertrok ik uiteindelijk vanuit Hervey Bay op weg naar Maleny, wat uiteindelijk een tochtje van bijna 250 km bleek te zijn.

Ik had inmiddels al wel contact gehad met Lois, staflid bij het Booroobin Center for Learning, bij wie ik zou logeren.
Ze zou diezelfde middag in Maleny haar zuster bezoeken en daar op me wachten, zodat ik achter haar aan kon rijden naar haar huis in Chrystal Waters.
Volgens het oorspronkelijke plan zou ik haar daar rond een uur of vijf ontmoeten. Zelfs als ik halverwege mijn reisje nog een half uur pauze zou houden, zou ik toch nog ruim voor donker (de zon gaat rond zes uur onder) in Maleny moeten kunnen zijn.

Ik had inmiddels wel al gehoord dat Maleny niet vanaf de snelweg stond aangegeven, ik moest uitkijken naar Mapleton en Montville, maar het was zelfs niet zeker of dat wel stond aangegeven. Ik had wel een kaart, en zag dat ik er waarschijnlijk bij Nambour afmoest.
Voorbij Gympie (ja, zo heet de stad echt) ging ik tanken en ging wat eten. Tegen het einde van mijn pauze, (inmiddels was het al vijf uur, en verweet ik mezelf dat ik niet eigenwijzer was geweest door toch eerder uit Hervey Bay te vertrekken), brak een hevig noodweer los.
Ik had inmiddels ontdekt dat een gebrek van OPI (de auto die ik van Liane had geleend) was dat de ventilatie voor het schoonblazen van de ruiten niet functioneerde, zodat mijn zicht door de beslagen ruiten al snel naar een onplezierig minimum daalde. Ik moest dus kiezen tussen wachten (met meer kans om met donker door een onbekend en heuvelachtig gebied te rijden) of in een beslagen auto door noodweer te rijden. Ik besloot dat het laatste onveiliger was, en wachtte tot de ergste regen voorbij was en ik met open ramen kon rijden om het condens op die manier zoveel mogelijk te verdrijven.

Vlak voor Nambour, waar ik de grote weg moest verlaten, had ik Lois nog even aan de telefoon. Ze was wel enigszins teleurgesteld dat ik nog op de Highway was, en ik vond het vervelend dat het zo was gelopen, maar helaas niks aan te doen....

Bij Nambour stond gelukkig aangegeven hoe ik op de weg naar Mapleton, Montville en Maleny moest komen, en vanaf deze afslag was het nog maar liefst 43 km naar Maleny....

Half zes was het inmiddels.... Het duister begon te vallen terwijl ik in de heuvels omhoog klom naar de dorpjes Mapleton, Montville en Maleny. Hoe hoger ik kwam, hoe meer mijn zicht nog extra belemmerd werd door een mist die bij vlagen zeer dicht was en mij dwong tot langzamer rijden.
De weg ging op en neer met waarschuwingen voor zeer steil naar boven of zeer steil naar beneden en was natuurlijk ook zeer bochtig...
Een voordeel was wel dat de signalering perfect was. De strepen op de weg waren zeer betrouwbaar, de borden gaven voor elke scherpe bocht een adviessnelheid aan (die ik vanwege het slechte zicht of de steilte van de weg (oud autootje) vaak niet eens kon halen), elke zijweg werd vooraf aangekondigd en op diverse punten stond aangegeven hoeveel kilometer het volgende dorp nog verwijderd was. Er was gelukkig niet veel verkeer, en er waren niet veel splitsingen of kruisingen zodat ik weinig kans had om verkeerd te rijden.
Niettemin wilde ik natuurlijk niet de kans lopen om ergens de verkeerde weg in te slaan, dus naast mijn aandacht voor de strepen op de weg en eventueel opdoemende obstakels op de weg was ik gespitst op elk bord dat langs de weg stond.
Naast de diverse aanwijzingen over het verloop van de weg ontwaarde ik in de mistige duisternis ook een bord waarop werd gewezen op een prachtig uitzichtspunt. Hm. Ah, en nog een!




Een van de bijzondere vergezichten die ik in de mistige duisternis niet kon bewonderen.


Too bad..... andere keer dan maar.

Na vele kilometers met een klein sleepje achter me aan kwam ik dan toch geheel onbeschadigd aan in Maleny. Het was inmiddels al bijna half zeven en ik moest in de Main Street van Maleny (kon niet missen, zei Lois) op zoek naar een geparkeerde donkergroene auto.....
De hoofdstraat was inderdaad niet te missen, maar er waren diverse parkeerhavens langs de kant van de weg. Toen ik een auto hoorde toeteren (anders dan in Honduras komt dat hier maar zelden voor), stopte ik aan de kant van de weg. Lois had haar zintuigen op scherp gesteld en OPI opgemerkt toen ik langs kwam. Daarna volgde nog drie kwartier rijden door de mistige duisternis. In de vijftien jaar dat Lois hier woonde was de mist nog niet zo dicht geweest, vertelde ze later. Hoewel ze de weg van Maleny naar Crystal Waters op haar duimpje kende, reed zelfs zij in deze mist in eerste instantie de afslag voorbij die we moesten hebben....
Na de afslag hield de signalering op en slingerden we nog zo'n tien kilometer met groot licht steil naar beneden door een rijk gevarieerd bos, zoals ik in het licht van de koplampen kon zien.



De weg door het bos naar Crystal Waters.


Hier was geen mist meer, en door mijn open raam hoorde ik getjirp van de krekels in de bomen en diverse soorten gekwaak, geplop en gerochel van kikkers, die overigens ook met doodsverachting mijn pad kruisten. Ik ben bang dat ik er een paar aan een voortijdig einde heb geholpen.



Het bos op weg naar Crystal Waters. Aan de boomstammen kun je zien dat hier nog niet zo heel lang geleden (minder dan twee jaar geleden) een bosbrand woedde. Het ruikt hier ook nog steeds enigszins naar verbrand hout (of zou dat verbeelding zijn?). Het is in ieder geval geen verbeelding dat de boomstammen zwart afgeven, want dat heb ik persoonlijk uitgeprobeerd.



Uiteindelijk stopte Lois bij een groot houten huis met de vorm (ontdekte ik de volgende morgen) van een uitgerekte zeshoek.







Het huis van Lois in Crystal Waters.

Het blijkt dat zij woont in een zogenaamde 'permaculture community', en ik herinnerde me toen dat ik deze community al eens eerder op internet had gevonden als een plaats die ik ooit nog eens moest bezoeken. Nadat ik enthousiast van Findhorn terug was gekomen had ik bij het idee van een reis naar Australie gezocht naar milieuvriendelijke benaderingen van bouwen, verbouwen, wonen en leven in Australie. Toen was ik gestuit op Crystal Waters en had me voorgenomen daar heen te gaan.
Dat was echter al anderhalf jaar geleden en was inmiddels uit mijn geheugen gezakt, en nu was ik hier zomaar toch terecht gekomen...

Niet alleen is dit allemaal heel interessant, het is hier ook adembenemend mooi en vredig.
Als je overweegt om op een prachtige plaats je leven in harmonie met de natuur voort te zetten, dan kun je hier bekijken wat er momenteel te koop is.

Ik blijf hier nog wat langer, heb ik besloten en reis pas zondag (ipv van woensdag) terug naar Liane om haar auto terug te brengen.
Ik heb mijn vlucht naar Hobart dus ook weer uitgesteld.
Volgende week dinsdag (15 november) vlieg ik naar Hobart, als alles tenminste volgens plan verloopt, en dat weet je maar nooit.

Ik hoop binnenkort meer te kunnen vertellen over hoe het hier is.
Ik ben gisteren ook naar het Booroobin Center of Learning geweest (de oorspronkelijke aanleiding voor mijn reisje hierheen) en daar hoop ik ook binnenkort wat meer over te kunnen vertellen.

En zometeen ga ik samen met Lois naar haar blokfluitclubje hier in Maleny.
Ze hebben ongeveer hetzelfde niveau als ik en ik pas daar heel goed in. Heel leuk om weer samen muziek te kunnen maken!!!