Cave of the Yellow Dog

Naar de film met Annemie. De afwezigheid van elke zweem van Hollywood-emoties was als een groene oase. Verademing.
Weidse Mongoolse landschappen, het verhaal losjes en ruim verteld, en toch geen scene te veel of te weinig. Fascinerend om te zien hoe een gezin totaal vanzelfsprekend zijn dagelijkse gang leek te gaan. Geen neurotisch gedoe als er iets mis gaat of als iemand een fout maakt. Er gaat iets mis. Iemand maakt een fout. Punt. Hoe lossen we dat op? Daar gaat het dan om, niet om 'opvoeden' of verwijten maken, dat alleen maar averechts werkt. Dat vond ik nog het meest opvallende van de film, hoe de moeder met haar kinderen omging. Een voorbeeld. Zo moet het zijn, dat voelt goed, om dan toch maar toevlucht te nemen tot een cliché.
Bijzonder.

Na afloop nog even napraten in het glazen café in een verbouwend Rialto, met uitzicht op de Ceintuurbaan en het Sarphatipark.



Annemie liet zich inspireren door de film.