Westkust

Vanuit Hopewell slingerden we eerst weer terug naar Havelock en Renwick, waarna we de Highway 6 weer oppakten op weg naar de westkust van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland.
We waren op weg naar Hokitika, wat in de wandeling ook wel Hakkietakkie of Hokipoki heette, maar dat was te wijten aan mijn westerse ongenuanceerde neiging om vreemde namen respectloos in een min of meer bekend keurslijf te persen.

Iets over de wegen in Nieuw-Zeeland:
We hebben vrijwel alle ca 1500 km die we tot nu toe afgelegd hebben over tweebaanswegen gereden van meestal goede kwaliteit. Bij bochten staat op de grotere wegen een adviessnelheid aangegeven, maar de bewegwijzering zou beter kunnen. Het is vrijwel onmogelijk om op een tweebaansweg waar je honderd rijdt een afslag te nemen waarbij je pas bij de afslag zelf ziet waar hij naartoe leidt.
Het komt dus regelmatig voor dat we roepen: "Oh, hier was het!" En dan moeten we keren en terug rijden.
Wat erg primitief aandoet zijn de eenbaansbruggen. Op weg naar het noorden over de enige doorgaande weg langs de oostkust, moesten we ergens ongeveer een kwartier wachten omdat een houten, gammele brug waar je alleen vrijwel stapvoets overheen kon rijden slechts een rijbaan telde. Er stonden wat mannetjes het verkeer te regelen en het leek alsof ze er ook aan het werk waren, al was het ons niet duidelijk wat voor werk dat was.
Dit was een van de vele bruggen met een rijbaan. Bij al deze bruggen staat aangegeven wie voorrang heeft, en als aan de andere kant een auto te zien is moet je dus wachten. Zo'n brug kan varieren van lengte. Korte zijn bijvoorbeeld maar tien meter lang, maar de meeste zijn tussen de vijftig en honderd meter, en de langste die we tegenkwamen was 750 meter, maar die had op twee plaatsen nog een uitwijkhaven.

Ik vond dit maar wat weinig professioneel aandoen, maar dit werd nog overtroffen door twee houten eenbaansbruggen niet ver van onze bestemming die we ook nog moesten delen met de spoorbaan!
Er stond eerst een 'give way' teken om aan te geven dat je moest wachten voor een trein van links of rechts. In geval van geen trein moest je kijken of er van de andere kant geen verkeer aan kwam en vervolgens ging je over de nogal slipperige spoorrails de smalle brug over.

Onze tocht door het Nieuw-Zeelandse landschap was echter heel erg mooi.
De bergen werden steeds hoger, maar de dalen zijn meestal breed en weids, met koeien
en schapen, soms herten.
We zagen hier ook de eerste bergen met sneeuwtoppen, wat altijd een mooi gezicht is.

We kwamen diverse Zwitsers tegen.
Bij een vergelijking met de bergen in Zwitserland kwamen ze met de volgende opmerkingen:
De dalen zijn breder, de bossen zijn anders omdat er heel ander soort begroeiing is, en boven de boomgrens groeit er nog steeds heel veel zodat veel bergen nog tot op grote hoogte groen zijn.
Maar het belangrijkste: Zwitserland staat vol met huisjes en dorpjes, en hier zijn de bergen leeg, dwz., er wonen geen mensen. De bergen staan natuurlijk vol met bomen en er leeft van alles.

Op de weg tref je veel doodgereden possums aan, maar daar rouwt men hier niet om. Possums zijn een grote plaag en krijgen de schuld van het uitsterven of bijna uitsterven van veel inheemse diersoorten.
Ik las ergens dat het enige inheemse zoogdier van Nieuw-Zeeland een vleermuissoort is!

De roadkill trekt hier ook weer andere roofdieren aan. Anna heeft een keer door alert te toeteren een grote roofvogel op tijd van een doodgereden dier weten te verdrijven, maar een eind verderop zagen we dat een andere roofvogel, net als zijn voedsel, ten prooi was gevallen aan een motorvoertuig.



Verkeersbord langs de westkust. We hebben ze niet live gezien!




Bijzonder rotsformaties ("Pancake rocks") aan de westkust op weg naar Hokitika. De westkust is nogal ruig, maar kent tussen de diverse rotsen en kliffen door mooie verlaten (en meestal voor mensen onbereikbare) baaitjes met zandstrand.








Het groen aan de kant van de weg met ons Toyotaatje. Heel diverse begroeiing, met veel inheemse bomen en varensoorten, maar ik zag ook veel vingerhoedskruid en boterbloemen.


Het dorp Hokitika ligt op een fantastische plek.
Als je landinwaarts kijkt, zie je diverse bergketens, aflopend in kleur van donkerblauw naar lichtgrijs. De hoogste toppen zijn bedekt met sneeuw.
Kijk je in de richting van de kust, dan zie je de Tasmanzeemet daarvoor een breed zandstrand. Het zand is er vrij donker grijs, en er liggen haast geen schelpen, wel veel mooi rond geslepen stenen in vele kleuren. Je vindt er ook de vermaarde greenstone, waar veel jade sierraden van worden gemaakt.
Op het strand vind je verder een overvloed aan aangespoelde boomstammen en takken, die door de zee in kunstzinnige vormen zijn geslepen.
Zoveel moois op het strand heeft geleid tot veel kunstenaars in het dorp die zich bezig houden met jade-bewerking, maar tegelijk ook aanverwante bezigheden hebben, zoals het vervaardigen van sierraden van andere materialen, het maken van kunstig glaswerk en het bewerken van hout. Zo'n atmosfeer trekt ook weer andere kunstenaars aan, zoals schilders.
Het dorp staat dus vol met allerlei winkeltjes waar men al dat moois weer aan de man wil brengen.



Op het strand van Hokitika, bij zonsondergang. Het vele hout nodigt uit tot vuurtjes op het strand, waarvan je er dan ook diverse zag. Dit was een grote.





Een van de 'historische' gebouwen waar Hokitika trots op is. Boven de pilaren staat met grote letters Free Public Library. Maar nu huist in dit gebouw de toeristeninformatie.
Toen ik dit gebouw zag had ik opeens een deja vu: Ik heb een zeer vergelijkbaar gebouw gezien in Petaluma, Californie (zie hieronder).
Dat moet haast te danken zijn aan de gemeenschappelijke geschiedenis met de Britten.