Wat doe jij met Oud en Nieuw?

Zowel in Australie als in Nieuw-Zeeland kreeg ik regelmatig de vraag voorgelegd:
"Where will you be for Christmas?"
En mijn antwoord was telkens:
"I don't know yet."
Dat vond men meestal maar ietwat vreemd.
Nu Kerstmis voorbij is, kan ik de vraag verwachten:
"Where were you for Christmas?" of: "Where will you be on New Years Eve?"
Jo stelde al voor dat ik op oudejaarsavond met haar mee kon gaan naar het Oud en Nieuw carnaval in het centrum van Dunedin, maar ik zei, naar het scheen tot haar teleurstelling, dat ik niet zo houd van mensenmassa's en dat ik dus liever thuis bleef.

Als de mensen om je heen zoveel belang blijken te hechten aan bepaalde dagen van het jaar, iets waar ik niet zo toe geneigd ben, lijkt het net alsof je je telkens moet verantwoorden voor je onverschilligheid.

Kerst begon niet zo goed, omdat de buurman van Jo was gevallen en zijn been had gebroken. Hij moest naar het ziekenhuis.
Jo woont in een eenpersoonsunit, waarvan er zo'n veertig in rijtjes van vijf vlak bij elkaar staan aan een doodlopend straatje. De units waren oorspronkelijk bedoeld voor weduwen en weduwnaars van overheidspersoneel, maar staan nu ook open voor anderen, maar over het algemeen wonen er momenteel wel veel oudere mensen. Men houdt elkaar goed in de gaten, met aan de positieve kant natuurlijk de zorg voor elkaar, zodat de buurman snel hulp krijgt, maar met aan de andere kant het risico van bemoeizucht en achterklap. Omdat veel mensen overdag geen andere bezigheden hebben, wordt alles wat zich onderling tussen de bewoners afspeelt al snel uitvergroot van muggen tot olifanten.
De andere buurman van Jo is een Nederlander die 53 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland verhuisde en nooit meer terug is geweest. Hij heeft zijn ouders nooit meer gezien, maar ze schreven elkaar wel wekelijks. Hij kwam uit Amsterdam en woonde aan de Admiraal de Ruijterweg. Hij kon zich herinneren dat in de tijd dat hij uit Nederland wegging voorbij Sloterdijk een aantal nieuwe wijken werden gebouwd.
Hij vroeg met name hoe het met Sloterdijk was, en of de brug er nog was. Ik kon me geen speciale brug herinneren.
Ondanks de lange tijd in Nieuw-Zeeland had hij nog steeds een heel zwaar accent. Hij had het bijvoorbeeld over zijn 'grendochter' als hij het over zijn 'granddaughter' had. Hij beschouwde zichzelf ook nog steeds niet als een echte Nieuw-Zeelander, omdat alles waar een Nieuw-Zeelander mee opgegroeid is, hem vreemd is, en omgekeerd, zoals bijvoorbeeld de school waar je heen bent gegaan en zo.

Het weer is sinds 2e Kerstdag (Boxing Day) helemaal opgeklaard. 's Ochtends ontbijten Jo en ik in de zon op het terrasje voor haar huis, met uitzicht over groene heuvels van Dunedin.
Gisteren gingen Jo, John en ik naar het uiterste puntje van het Otago Peninsula, het schiereiland dat vanaf Dunedin zo'n dertig kilometer de oceaan in steekt. Er is daar een kolonie albatrossen, en ik wilde deze grote vogels graag zien. Acht jaar geleden was het daar niet van gekomen, en nu John nog in de buurt was et een auto, wilde ik daar graag gebruik van maken.
Inderdaad heel indrukwekkend zoals deze grote vogels op de wind zeilen.

Daarna had ik een afspraak met Jamin, begeleider van mijn afstudeerwerkstuk acht jaar geleden, en wij hadden het over het onderzoek dat we hebben gedaan en dat we nog willen doen. Misschien kunnen we iets samen ondernemen. Hij is in de goede zin van het woord skeptisch, en is geintrigeerd door bijvoorbeeld het telefoontelepathie-experiment dat ik met Dick Bierman heb gedaan.
Wat ik zelf grappig vond was een onderzoek waarbij proefpersonen telkens twee foto's te zien krijgen van een man die voor een gewelddadig misdrijf is veroordeeld en een man die voor een niet-gewelddadig misdrijf is veroordeeld. Proefpersonen moeten beoordelen wie gewelddadig was, en het blijkt dat zij dat vrij goed kunnen, maar dat zij dat het beste kunnen als zij op hun intuitie afgaan en er niet te lang over nadenken.

En vanavond gaan we naar King Kong.
Dat moet natuurlijk in Nieuw-Zeeland. Het schijnt dat ze in Wellington het New York van de jaren dertig hebben nagebouwd. Wat een klus...