Meander
Na St. Helens reed ik naar Deloraine, een dorpje met uitzicht op de bergen, waarvan de toppen bij mijn aankomst helaas in wolken gehuld waren.
Gedurende mijn tocht had het voornamelijk geregend. Volgens de berichten was het het natste voorjaar dat ze hier ooit geregistreerd hebben. Ik had nog een omweg gemaakt naar een waterval, maar het wandelpad er heen hadden ze afgesloten vanwege verzakkingen die veroorzaakt waren door de vele regen. Volgens de kaart kon ik van daar nog wel verder, maar alleen via een onverharde weg, en op de wegwijzer had iemand met zijn vinger in het stof geschreven: ROAD CLOSED.
Dat voorspelde niet veel goeds.
Ik besloot dus maar terug te rijden en elders weer de grote weg op te pikken.
In Deloraine besloot ik opnieuw voor de jeugdherberg te kiezen, die dit keer het meeste weghad van een berghut. Niet alleen vanwege het alpine uitzicht (weilanden met koeien en schapen, tegen een achtergrond van beboste bergen met kale rotspieken, die echter alleen in de winter met sneeuw bedekt zijn), maar ook vanwege het vele hout dat door de hele hut heen gebruikt was.
De enige andere gasten waren twee Australische vriendinnen, Ann en Georgie van ongeveer mijn leeftijd, waarmee we het begrip jeugdherberg een nieuwe inhoud gaven.
Ann had een dochter in Dordrecht zitten, en Georgie had een Nederlandse schoonzoon. Ze waren beide zeer bereisd, en hadden veel interessants te vertellen.
Ik besloot deze plek als basis te gebruiken voor een tocht naar Meander en er nog een nachtje te blijven logeren.
De volgende dag begon bewolkt, maar gaandeweg klaarde het steeds meer op.
Meander is een dorpje op ongeveer 30 km van Deloraine.
Het bestaat uit een stuk of veertig huizen, voornamelijk boerderijen, maar er is ook een Meander Store (open 7 days a week, een Meander Primary School, en een Meander Fire Station.
Verder zijn ze er aan het werk op de Meander Dam Site.
Dan heb je natuurlijk nog de Meander River, die vlak langs het dorpje loopt en in de bovenloop van deze rivier kun je wandelen naar de Meander Falls in het Meander Nature Reserve, dat nog weer 15 km voorbij Meander over een onverharde weg te bereiken was.
De wandeling was mooi, maar behoorlijk zwaar, veel steigen (en daarna weer dalen) over een nogal oneffen bodem. De rostblokken en boomwortels waren allemaal nogal glibberig van de regen die er onlangs gevallen was, wat het extra lastig maakte. Soms klauterde ik met handen en voeten naar boven of naar beneden, wat volgens mij een goede oefening voor de armen en schouders was, zodat ik aan het einde van de dag minder last had van mijn pijnlijke spieren daar.
De waterval zelf vond ik behoorlijk spectaculair, maar hij was zo groot dat ik hem niet goed in 1 foto kon weergeven.
Vanwege de trage internet verbinding hier is het uploaden van foto's nu niet zo goed te doen, dus foto's komen later.
Op de terugweg van de Meander Falls kwam ik even voorbij Meander in een kudde schapen terecht. De herder moedigde me aan: "Just continue to push through and you'll be alright." Zo doe je dat dus.
Overigens tref je hier langs de kant van de weg diverse aangereden dieren aan. Ze zien er vrijwel zonder uitzondering wollig en snoezig uit. Het kunnen wallaby's zijn, of wombats, of quolls, of tasmaanse duivels die bij het verorberen van de 'road kill' zelf weer het slachtoffer zijn geworden.
Op dit moment bevind ik me in Mole Creek, en ben op weg naar de westkust van Tasmanie. Het plan is om even af te buigen naar het beroemde Cradle Mountain, naar het schijnt een 'must', en daarna door te rijden naar de westkust en daar een overnachtingsplek te zoeken in het nogal toeristische Strahan bijvoorbeeld, of door te rijden naar Queenstown, dat meer landinwaarts ligt, rustiger en minder toeristisch is en ook weer dichter bij Hobart ligt, wat als voordeel heeft dat ik morgen weer minder kilometers hoef te maken.
Ondertussen probeer ik met Anna over de telefoon het een en ander te bespreken over ons geplande tochtje naar Nieuw Zeeland. Eerder hadden we al telefonisch overleg terwijl ik op internet een vliegticket voor haar boekte, nu moeten we ook nog een huurauto zien te krijgen.
De verbinding met Internet is voor mij zoiets als een eerste levensbehoefte, maar tot mijn verbazing blijkt dat voor de Tasmaniers niet het geval te zijn.
De overheid probeert samen met het telecombedrijf Telstra in de meest kleine gehuchtjes internetverbinding op te zetten met snelle moderne computers in combinatie met goedkope internetcursussen en goedkoop gebruik voor de plaatselijke bevolking. De centra zijn ook open voor toeristen zoals ik (die veel meer moeten betalen), maar nu zit ik hier bijvoorbeeld helemaal alleen, dus veel belangstelling is er niet.
Wat ik zelf nu weer nooit zou gebruiken, maar voor de Australiers weer wel tot de eerste levensbehoeften lijkt te behoren zijn barbecues.
Er is vrijwel geen openbare picknickplek zonder barbecue, en vaak wordt er gratis electriciteit geleverd om de plaat te verhitten, of is er hout voorradig om een goed barbecuevuurtje te stoken.
Behalve met een barbecue kun je er ook vrij zeker van zijn dat een picknickplaats is uitgerust met goed verzorgde toiletten (inclusief toiletpapier).
Het is mooi om te ervaren dat de overheid dit soort service als een soort vanzelfsprekendheid aanbiedt.
5 Comments:
Hoi Eva,
Ja, jeugdherbergen zijn in mijn ervaring eerder backbackherbergen of vrijgezellenherbergen (want het vrijt toch niet zo lekker met nog vier anderen op een kamer, zoals al bleek uit een van je eerdere verhalen, was het niet op een eiland bij Honduras?)
Hoop dat de oefeningen je helpen. Pijnlijke nek en schouders zijn niet levensbedreigend, maar kunnen het leven wel een stuk onaangenamer maken. Ik heb alleen nog een keer last gehad toen ik fanatiek een dik boek ging samenvatten op de computer. Daar ben ik dan ook snel weer mee gestopt. Waarschijnlijk gaat dat alleen goed, als je elk kwartier 1 minuut oefeningen doet.
Ja, de barbecue, dat kan ik nog goed herinneren van een gesprek lang geleden in Wenen met een Australier (daarover had ik je al eens geschreven). Dat was eigenlijk het enige wat hij miste op z'n wereldreis: de Australische barbecues en het gemak waarmee mensen die organiseren en veel mensen uitnodigen.
Liefs Eva
Ik ga me geloof ik nu iets te veel in je verplaatsen. Ik bedoelde natuurlijk:
Liefs Annemie
Ha Annemie,
ja, de oefeningen lijken goed te helpen. Het gaat steeds beter, en vanaf morgen hoef ik even niet meer auto te rijden, want dan vlieg ik naar Sydney.
En ja, dat bevalt met best goed, jeugdherbergen, en het is hier niet duur. Voor minder dan 20 dollar (= 13 euro) heb je hier een bed met schone lakens, een warme douche, en allerlei faciliteiten zoals een keuken met alles er op en er aan (inclusief barbecue), een gevulde boekenkast, en interessante bereisde mensen die je nog wat kunnen vertellen over de toestand in de wereld.
In veel van dit soort jeugdherbergen kun je overigens vaak ook een tweepersoonskamer of zelfs een gezinskamer huren, zodat je ook met een gezinnetje goedkoop onder de pannen kan, wel een bepaalde privacy hebt en tegelijk leuke aanspraak kunt hebben (als je dat wilt, natuurlijk).
Liefs voor Annemie van Eva
Zijn jullie hier al?
Ik ben nog steeds bij Verkouden in Fortescue Bay en in Swansea.
Ik kom alleen even langs om te kijken wat voor code ik deze keer krijg, want ik begin er lol in te krijgen.
Deze valt niet mede:
XRILUBMW
Kan ik beter straks doen, bij een biertje. Nu kom ik niet verder dan:
Iks rij in een luxe BMW
Ga ik eerst mijn haar verven.
Maar wat hebben we een lol van het alfabet, toch. Moet je maar opkomen, 26 letters.
Arthur
Ja, is grappig wat die letters je voor lol kunnen bezorgen.
Nu heb ik
lqkmtkt,
wat (met een beetje fantasie natuurlijk)
"liefste, ik kom tekort"
betekent.
Het is hier overigens boven de dertig graden, en heel zonnig.
Hoe is het daar in Amsterdam?
Eva
Post a Comment
<< Home