Ganzfeld
Een van de belangrijkste typen experimenten in het parapsychologisch onderzoek is het Ganzfeld onderzoek.
Dit komt voort uit het droomonderzoek. Daar lag een dromer in het laboratorium, met de opdracht te dromen over een voorstelling die tijdens een droom naar de dromer gezonden werd.
Dat gaat zo:
In het lab kijkt de proefleider wanneer de REM-slaap van de dromer begint. Zodra dat zo is, stuurt hij een signaal naar de zender, en die begint telepathisch (of zo) een tot dan toe nog onbekende voorstelling zenden. Tegen het einde van de REM-slaap wordt de dromer wakker gemaakt en gevraagd zijn droom te vertellen. Het onderzoek heeft allerlei beveiliging tegen fraude, en vaak zal iemand zonder enige binding met de onderzoekers of proefpersonen beoordelen hoe groot de overeenkomst is tussen de droomverslagen en de voorstelling die het doelwit was voor die nacht (vergeleken met de overeenkomst met andere voorstellingen uit de pool). De resultaten werden vaak met speciaal geselecteerde proefpersonen gedaan, en de resultaten waren meestal erg indrukwekkend en statistisch zeer significant. Vanwege de hoge kosten (twee proefleiders, een zender en een dromer waren de hele nacht in touw, waarbij de dromer het nog het makkelijkste had), zocht men echter naar andere wegen om soortgelijk onderzoek te doen.
Zo werd de Ganzfeld-methode ontwikkeld. Opnieuw is er een zender en een ontvanger. De ontvanger wordt in een soort trance-achtige toestand gebracht, tegen slaap aan (hypnagogisch), en vertelt wat er allemaal in hem of haar omgaat, terwijl de zender in een andere ruimte een voorstelling of een filmclip naar de ontvanger 'zendt'. Het experiment is nog steeds erg tijdrovend, tussen twee en drie uur per trial, maar een stuk korter dan een hele nacht en kan gewoon overdag uitgevoerd worden. Nadat de ontvanger uit zijn trance is bijgekomen, kiest hij uit vier verschillende plaatjes of clips degene welke de zender heeft gezien. Bij vier plaatjes is de kans op goed raden 1 op 4. Vrij consistent is de hitrate in dit soort experimenten echter 1 op 3. Dit is inmiddels al vele malen herhaald en de bekende sociaal psycholoog Daryl Bem beschreef in het Psychological Bulletin, een van de twee belangrijkste psychologisch vaktijdschriften, de uitkomsten van een meta-analyse van de Ganzfeld-experimenten die tot dan toe gedaan waren. Het artikel kreeg de titel: "Does psi exist?"
Wij wilden ook wel eens een Ganzfeld-experiment meemaken. Vanwege de tijd kozen we in afwijking van het gebruikelijke protocol voor een versie met meerdere zenders en meerdere ontvangers.
Om een trance-toestand te bereiken, worden je ogen bedekt met halve pingpongballen. Een rood licht, herinnerend aan verblijf in de baarmoeder beschijnt je gezicht. Een onbestemd geluid, bv. witte of roze ruis vult je oren. Dean Radin had voor ons een nog veel mooier geluid, een soort harmonische ruis in b-klein, dat veel lijkt op een symfonie-orkest dat bezig is met stemmen, hoewel meer constant van geluidssterkte, en natuurlijk geen a.
Hieronder wat foto's waar je opnieuw wetenschap in actie ziet. Inderdaad, het is niet zo heel anders dan wat we op de kleuterschool deden.
Tilmann en Christine tekenen met potlood de lijnen waarlangs de pingpongballen gesneden of geknipt moeten worden.
Tiffany snijdt de vormen uit.
Glenn vijlt ze bij.
Even passen.
Gewassen en gedroogd, klaar voor gebruik.
Ondertussen: hoe maken we het rode licht?
Matthias maakt een powerpoint met een rode dia, en via de beamer maken we een rood licht.
Eva probeert het rode licht met oranje pingponghelften.
En Fedor met witte...
Hoe plaatsen we de beamer zo dat zoveel mogelijk mensen kunnen baden in het rode licht?
(Dat is kennelijk mannenwerk)
Niet perfect, maar acceptabel.
Christine en Tiffany zorgen dat de halve pingpongballen comfortabel op de ogen van de ontvangers worden bevestigd.
De harmonische ruis vult onze oren met een aangenaam muzikale dreun, hypnotiserend.
Het zenden kan beginnen!
Zoekplaatje: waar zit Eva?
En wat was het resultaat?
We kregen na afloop vier filmfragmenten te zien, en we besloten, zoals gebruikelijk in dit soort situaties met meerere ontvangers, de stem van de meerderheid te laten tellen, en ja hoor, wij hadden het juiste fragment gekozen.
Dit komt voort uit het droomonderzoek. Daar lag een dromer in het laboratorium, met de opdracht te dromen over een voorstelling die tijdens een droom naar de dromer gezonden werd.
Dat gaat zo:
In het lab kijkt de proefleider wanneer de REM-slaap van de dromer begint. Zodra dat zo is, stuurt hij een signaal naar de zender, en die begint telepathisch (of zo) een tot dan toe nog onbekende voorstelling zenden. Tegen het einde van de REM-slaap wordt de dromer wakker gemaakt en gevraagd zijn droom te vertellen. Het onderzoek heeft allerlei beveiliging tegen fraude, en vaak zal iemand zonder enige binding met de onderzoekers of proefpersonen beoordelen hoe groot de overeenkomst is tussen de droomverslagen en de voorstelling die het doelwit was voor die nacht (vergeleken met de overeenkomst met andere voorstellingen uit de pool). De resultaten werden vaak met speciaal geselecteerde proefpersonen gedaan, en de resultaten waren meestal erg indrukwekkend en statistisch zeer significant. Vanwege de hoge kosten (twee proefleiders, een zender en een dromer waren de hele nacht in touw, waarbij de dromer het nog het makkelijkste had), zocht men echter naar andere wegen om soortgelijk onderzoek te doen.
Zo werd de Ganzfeld-methode ontwikkeld. Opnieuw is er een zender en een ontvanger. De ontvanger wordt in een soort trance-achtige toestand gebracht, tegen slaap aan (hypnagogisch), en vertelt wat er allemaal in hem of haar omgaat, terwijl de zender in een andere ruimte een voorstelling of een filmclip naar de ontvanger 'zendt'. Het experiment is nog steeds erg tijdrovend, tussen twee en drie uur per trial, maar een stuk korter dan een hele nacht en kan gewoon overdag uitgevoerd worden. Nadat de ontvanger uit zijn trance is bijgekomen, kiest hij uit vier verschillende plaatjes of clips degene welke de zender heeft gezien. Bij vier plaatjes is de kans op goed raden 1 op 4. Vrij consistent is de hitrate in dit soort experimenten echter 1 op 3. Dit is inmiddels al vele malen herhaald en de bekende sociaal psycholoog Daryl Bem beschreef in het Psychological Bulletin, een van de twee belangrijkste psychologisch vaktijdschriften, de uitkomsten van een meta-analyse van de Ganzfeld-experimenten die tot dan toe gedaan waren. Het artikel kreeg de titel: "Does psi exist?"
Wij wilden ook wel eens een Ganzfeld-experiment meemaken. Vanwege de tijd kozen we in afwijking van het gebruikelijke protocol voor een versie met meerdere zenders en meerdere ontvangers.
Om een trance-toestand te bereiken, worden je ogen bedekt met halve pingpongballen. Een rood licht, herinnerend aan verblijf in de baarmoeder beschijnt je gezicht. Een onbestemd geluid, bv. witte of roze ruis vult je oren. Dean Radin had voor ons een nog veel mooier geluid, een soort harmonische ruis in b-klein, dat veel lijkt op een symfonie-orkest dat bezig is met stemmen, hoewel meer constant van geluidssterkte, en natuurlijk geen a.
Hieronder wat foto's waar je opnieuw wetenschap in actie ziet. Inderdaad, het is niet zo heel anders dan wat we op de kleuterschool deden.
Tilmann en Christine tekenen met potlood de lijnen waarlangs de pingpongballen gesneden of geknipt moeten worden.
Tiffany snijdt de vormen uit.
Glenn vijlt ze bij.
Even passen.
Gewassen en gedroogd, klaar voor gebruik.
Ondertussen: hoe maken we het rode licht?
Matthias maakt een powerpoint met een rode dia, en via de beamer maken we een rood licht.
Eva probeert het rode licht met oranje pingponghelften.
En Fedor met witte...
Hoe plaatsen we de beamer zo dat zoveel mogelijk mensen kunnen baden in het rode licht?
(Dat is kennelijk mannenwerk)
Niet perfect, maar acceptabel.
Christine en Tiffany zorgen dat de halve pingpongballen comfortabel op de ogen van de ontvangers worden bevestigd.
De harmonische ruis vult onze oren met een aangenaam muzikale dreun, hypnotiserend.
Het zenden kan beginnen!
Zoekplaatje: waar zit Eva?
En wat was het resultaat?
We kregen na afloop vier filmfragmenten te zien, en we besloten, zoals gebruikelijk in dit soort situaties met meerere ontvangers, de stem van de meerderheid te laten tellen, en ja hoor, wij hadden het juiste fragment gekozen.
posted by Eva at 10:37 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home