fog

Gisteren na mijn noodzakelijkerwjis (vanwege de tijdslimiet (max 10 min) voor internet wanneer mensen zitten te wachten) ingekorte verslag ging ik naar True Blue, een cafe op 5 minuten lopen van het Adelaidehostel, waar Myrna en Bart naar verwachting hun ontbijt al zouden hebben verorberd en wij samen nog iets zouden gaan drinken.

Daar aangekomen bleken zij nog in de rij te staan voor een van de zeven felbegeerde tafeltjes. Ze waren na een uur wachten inmiddels wel al bijna aan de beurt. Het eten was er dan ook erg lekker, vertelden ze me, en omdat ik van Myrna een vorkje kon meeprikken van haar gebakken aardappeltjes en gemarineerde worstjes kon ik dat beamen.

Myrna vertelde dat een taxichauffeur hen de dag tevoren vertelde dat van de ca. 800.000 inwoners van SF er 10.000 dakloos waren. Ik vroeg me af hoe ze dat konden weten omdat daklozen zich waarschijnlijk niet zo makkelijk laten tellen als de man-in-the-street met een vaste woon- en verblijfplaats. We zagen wel diverse winkelwagentjes, beheerd of onbeheerd en diverse vreemde types. Vlak bij True Blue zag ik een lange zwarte man met een paarse bloemetjesjurk die tot de navel openstond. Daarover heen droeg hij een gele regenjas. Net Amsterdam, eigenlijk. Het aantal mensen dat nogal wazig uit hun ogen keek of zonder het excuus van een mobiele telefoon tegen onzichtbare onwezingen leek te praten kwam mij wel iets groter voor dan in Amsterdam, maar als het er echt tienduizend waren zouden we naar schatting in bij elk twintigste huis een portiekbewoner moeten aantreffen en dat was niet het geval.

Na het ontbijt besloten we een bezoek te brengen aan de Japanese Tea Garden in het Golden Gate Park. Tegen wil en dank kwamen we daar langs een andere beroemde plek, Alamo Square, waar een rijtje gekleurde houten Victoriaanse huizen tot de meest gefotografeerde ter wereld behoort. Het parkachtige en hoog gelegen plein is vooral in gebruik bij skate-boardende kinderen (lekker steil) en door mensen die tijdens het uitlaten van hun hond van het mooie uitzicht willen genieten.

We kwamen ook nog langs Fillmore Street, daar moet ergens de plek zijn waar Smog optreedt, Koen? Maar zoals veel van de straten in Californie is Fillmore Street behoorlijk lang, in dit geval ongeveer twee mijl of zoiets, dus het precieze adres zou ik nog wel even op moeten zoeken.

Bij het Golden Gate Park, dat denk ik twee keer keer zo lang en breed is als het Vondelpark, bleken we voor de Japanese Tea Garden wel een toegangsprijs te moeten betalen. We dronken er in Japanse stijl thee, met uitzicht op kabbelend water. Het was er behoorlijk toeristisch, maar wel mooi. Volgens een Amerikaanse bezoekster kon het hier soms zo druk zijn dat het onmogelijk was om een parkeerplaatsje in de buurt te bemachtigen.

De botanische tuinen, voor mij vaste prik, stonden vervolgens op het lopenderwijs ontstane programma. Aan botanische tuinen wordt meestal veel aandacht besteed en het ruikt er vaak lekker of bijzonder. Ook dit keer was ik zeker niet teleurgesteld. De tuin was ingedeeld in diverse geografische gebieden met een groot deel gewijd aan Australie en Nieuw-Zeeland. Het was er een stuk rustiger, hoewel in mijn ogen zeker niet minder mooi dan de Tea Garden. Helaas bleken de nieuw opgeladen (dacht ik) batterijen die ik in mijn fototoestel had gedaan inmiddels uitgeput en mijn reservesetje had ik die ochtend nog niet op kunnen laden. Daardoor kon ik vanaf dit punt van de dag helaas geen foto's meer maken.

Na ons bezoek aan de botanische tuin gingen onze wegen uit elkaar. Myrna kreeg plotseling een onbeheersbare trek in Sushi (dat hier veel verkrijgbaar is en volgens Myrna's ervaring ook erg lekker), terwijl ik graag verder wilde naar de andere kust van San Francisco, die met de Grote Oceaan. Daar was volgens mijn plattegrondje ook een groot strand en dat wilde ik wel eens zien.

Het was nog een pittige wandeling door het Park (het is behoorlijk groot en de wegen lopen er natuurlijk rustiek in kronkels), maar toen was het eindelijk zover: de eerste keer dat ik de Grote Oceaan vanuit het oosten zou zien. Het weer was inmiddels veranderd in een grijze, winderige, herfstachtige dag, met een bries vanuit zee en een temperatuur rond de 15 graden. Brrr.

Het strand werd ondanks het weer en ondanks de grimmige waarschuwingen voor levensgevaarlijke stromingen bezocht door enkele zwemmers en surfers. Langs het strand, dat er overigens wat grauwer uitzag dan in Zandvoort, lagen ook heel andere schelpen dan ik gewend was, die ik niet goed kon thuis brengen, en regelmatig zag ik er krabbepootjes en scharen, maar zonder het bijbehorende dier.

Omdat het weer er ook niet beter op was geworden en ik geen zin had om helemaal terug te lopen, besloot ik via een 'zero emission vehicle' terug te reizen. Een ZEV is de manier waarop de gemeente van SF hun trolleybussen adverteert, waarvan er een heel stel door de stad lopen. Voor $1,25 (gepast bij de chauffeur betalen) kun je 90 minuten lang door de stad op elke bus, trolleybus of metro reizen. Een goedkope manier om veel van de stad te zien. De lijn 5 waar ik op stapte reed maar liefst helemaal door (en zonder omwegen) naar de andere kust, bij de Embarcadero, naar de haven van SF en de Bay, waar je uitzicht hebt op Oakland en Berkeley die aan de overkant van de baai liggen. Al rijdend knapte het weer zienderogen op, en aangekomen bij Market Street, een grote en drukke winkelstraat (stel je bv. de Champs Elysees voor), was het weer net zo zonnig en warm als waarmee we de dag waren begonnen. Dit oostelijk deel van de stad aan de baai ziet er ook een stuk rijker uit. Dure winkels, zakenmensen, grote, hoge, glimmende kantoorgebouwen. Zelfs de daklozen leken hier meer bemindeld. Ik zag er een die aan zijn karretje op houtje-touwtje wijze nog twee aanhangers had bevestigd om zijn bezittingen te kunnen vervoeren.

Ik zat een tijdje op een bankje bij de aanlegplaats van diverse veerboten te genieten van het mooie weer, het uitzicht over de baai, de dubbele (boven en onder) Bay Bridge die de twee zijden van de baai met elkaar verbindt, de variatie aan schepen die voorbij voer (grote vrachtschepen, cruiseschepen, zeilboten in allerlei formaten en typen, en natuurlijk veel veerboten) en groepjes pelikanen die statig langsvlogen.

Links zag ik hoe een sluier van laaghangende nevel en wolken telkens de baai binnendreven maar daar weer oplosten, zodat deze in een dynamisch evenwicht op ongeveer dezelfde plaats bleef hangen. De schepen die daarheen voeren losten op die plek langzaam op alsof ze verdwenen in de nevelen van Avalon. Nevelen van Alcatraz zou in dit geval echter een passender omschrijving zijn.

Ik raakte op dat bankje in gesprek met twee echtparen die naast me kwamen zitten (en, zo bleek later verbrandde ik daar ondanks de factor 20 die ik 's ochtends had aangebracht op onaangename wijze).
De man van het ene echtpaar kwam oorspronkelijk uit Rusland (bij de Turkse grens) en had al zo ongeveer de hele wereld gezien. Er was geen plaats die ter sprake kwam (behalve Sydney) waar hij niet uit eigen ervaring commentaar op kon leveren. De leukste stad in Europa was volgens hem Barcelona, daar hadden ze alles, met een interessante combinatie van culturen. Daar had hij dan ook maar liefst twee jaar gewoond. Alle staten van de US had hij inmiddels ook al bezocht, maar er was geen stad waar hij zich zo gelukkig voelde als San Francisco. Het was hier heel "Europees" (zo ervaar ik het ook), en de enorme diversiteit aan etnische achtergronden en talen die gesproken worden sprak hem ook aan. Hier wilde hij dan eindelijk gaan settelen. Hij was nu op zoek naar werk. Hij zag er uit alsof hij een jaar of zestig was. Zijn vrouw was Portugese maar was opgegroeid op Hawaii. Het andere echtpaar woonde al zo'n veertig jaar in San Francisco, maar had ook veel gereisd. Dit was echt hun stad. Niet alleen vanwege het aangename weer maar vooral ook vanwege het tolerante en zelfs zorgzame beleid van de stad, de vriendelijkheid van de mensen en -- opnieuw -- de diversiteit aan culturen. De grootste etnische bevolkingsgroep in SF zijn de aziaten, vertelde hij.

Het grote aantal daklozen was volgens hem o.a. te danken aan de tolerante wijze waarop ze hier in San Francisco behandeld werden. Overal elders in Amerika zitten ze in de gevangenis. Verder had men in de jaren 80 van de vorige eeuw het beleid om mensen niet meer in gekkenhuizen op te sluiten. Het beleid was om via 'halfway houses' pogingen te doen mensen meer en meer weer te integreren in de maatschappij. Onder Reagan kwam van dit plan echter niets terecht, het geld was op, de gekkenhuizen dicht en de gekken op straat. Verder liepen hier een flink aantal Vietnamveteranen rond, getraumatiseerd en verslaafd. Zijn vrouw vulde aan: de mensen zijn misschien wel gek en roepen van alles, maar ze vallen je niet echt lastig. Dat was tot nu toe inderdaad ook mijn ervaring. Voorzover ze iemand lastig vallen zijn dat volgens mij vooral hun lotgenoten. Nieuw beleid was in de
maak, vertelde de man. Hij was enthousiast over hun burgemeester Gavin Newsom die nieuwe centra wil oprichten waar daklozen niet alleen onderdak krijgen (die centra zijn er nu al wel maar daar willen de meeste daklozen niet heen omdat daar zoveel gekken huizen) maar waar ze ook hulp krijgen bij hun verslaving en mogelijkheden krijgen aangeboden voor scholling en werk.
Sommige daklozen zijn legendarisch. Zo loopt er iemand rond die de straat verkiest boven genieten van zijn riante vermogen van verscheide miljoenen dollars, en was er aan het einde van de 19e eeuw een man die aan het eind van zijn werkzame leven een gezaghebbende en invloedrijke positie had opgebouwd maar toen de weg kwijt raakte. Hij riep zichzelf uit tot Emperor of Northern California en liet zijn eigen geld drukken. Zijn vrienden vonden het sneu om tegen hem in te gaan, gingen mee met zijn verhaal en accepteerden zijn geld als betaling. Hij kreeg de bijnaam Emperor North en ze hebben nu zelfs een veerboot naar hem genoemd.

Tijdens het gesprek keken we af en toe uit over de baai en alles wat langs kwam varen of vliegen. De Bay Bridge was vol verkeer. Ik vroeg hoe ze op het idee waren gekomen om er een dubbele brug van te maken. De man vertelde dat de onderste brug vroeger voor treinverkeer was gereserveerd. Vanuit het land achter Oakland en Berkeley, aan de andere kant van de baai, werd fruit aangevoerd, dat bij de conservenfabriek bij Fisherman's Wharf werd ingeblikt. De fabrieken waren nu opgedoekt en het fruit werd elders ingeblikt.
Fisherman's Wharf is nu een enorme kermis van toeristische attracties (uitjes naar Alcatraz, het enorm grote Aquarium of the Bay e.d.) met de bijbehorende restaurants, bars, discotheken, souvenirs shops. Ik vond het er niet zo leuk.