Delay

"Passenger Lobach you're delaying your flight." Oeps. Het was inderdaad wat al wat later dan ik dacht en verder lopen naar de gate dan ik dacht nadat ik het afscheid van Fleur en Brenda en Hans nog even had uitgesteld.
(Tussen twee haakjes: wat vinden jullie van mijn nieuwe coup? Nog op de valreep wilde ik een kapsel waar ik vijf maanden niets aan zou hoeven te doen. En vervolgens krijgt Sofie (van 'dameskapsalon Sofie') me zover dat ze mij een kapsel aansmeert dat elke zes weken moet worden bijgeknipt en waar ik elke ochtend direct na het opstaan een styling gel in moet doen dat me een 'out of bed' look geeft. Maar ik vind het hartstikke leuk staan, dus ik ging overstag.)



Op de boarding pass stond dan wel inderdaad "Gate Closes at 7.00 AM" en het was inmiddels als 7.05, en ik was er nog niet.... Om 7.10 wil ik het vliegtuig al binnen rennen, maar hoho, ook hier nog weer extra veiligheid, de spullen nog een keer op een band. Ze roepen al vast dat passenger Lobach gearriveerd is. Vervolgens sluit ik in de slurf naar het toestel alsnog achteraan in de rij reizigers. En dat we nadat iedereen binnen was alsnog 20 minuten moesten wachten was echt niet aan mij te danken.

Maar toen vertrokken we dan toch, met prachtig weer. Het was zo druk met vliegverkeer in Londen dat we twee extra rondjes boven de stad vlogen voordat we mochten afdalen. Londen gaf een smogvrij plaatje van de Tower Bridge, hetgeen ik vanaf mijn plaatsje bij het raam goed kon bekijken.


In Londen had ik een paar uur overstaptijd voor mijn vliegtuig naar Boston met American Airlines. Het vliegtuig zat bomvol maar de stoelen waren gelukkig niet zo smal dat je met je ellebogen stilzwijgend moest onderhandelen over de verdeling van de gemeenschappelijke armleuning. Ik kwam naast Judy te zitten, een 'social worker' , die San Francisco goed kende want haar dochter had daar twee jaar gewoond. Maar voordat ik daar achterkwam, bleek ook dit toestel niet op tijd te kunnen vertrekken. Er was iets met de apparatuur die de bagage moest inladen. En toen we vervolgens met diverse andere toestellen, groot en klein toestroomden op de vertrekbaan, moesten we ook daar een tijd blijven wachten. De gezagvoerder vertelde misnoegd dat we volgens hem onterecht pas als nummer vijf mochten vertrekken. Al met al ruim een uur vertraging. Ik was benieuwd hoe dat in Boston zou gaan, waar de overstaptijd toch al krap was.

Tijdens de vlucht dan eindelijk aan de Da Vinci Code begonnen, die ik speciaal met dat doel had aangeschaft en meegenomen, met natuurlijk hoog gespannen verwachtingen. Ik vond het eerlijk gezegd niet zo goed als ik had gehoopt. Natuurlijk, de spanning zit er goed in en je wilt telkens weten hoe het verder gaat en het is leuk om het een en ander op te steken over diverse hoogte- en dieptepunten van de geschiedenis, maar er zitten me wat veel cliche's in het boek. De slechten zijn zo duidelijk slecht met een standaard pakketje slechte eigenschappen en dat is dan weer aan hun gruwelijke jeugd te danken, zoals dat zo vaak in Amerikaanse films wordt uitgelegd: inderdaad hij is slecht maar we weten gelukkig wel hoe het komt. Verder krijgen we in het begin van het hoofdstuk a la een Amerikaanse tv-film weer even kort samengevat in welke penibele situatie we de hoofdpersoon voorafgaand aan de reclame (of in dit geval korte episode van een andere verhaallijn) hadden achtergelaten.

Dus tussendoor maar wat met Judy gekletst en wat muziek geluisterd zoals die werd aangeboden door AA, wat ook niet erg opwindend was, nog afgezien van de beroerde geluidskwaliteit.

In Boston ruim een uur te laat, zodat mijn overstaptijd voor het vliegtuig naar San Francisco nog maar een half uur was. Dat bleek te weinig. Voor mij werd toen een ander vliegtuig geboekt, bij United Airlines dat vier uur later vertrok.

In de lobby van Terminal 3.

Veel tijd dus om de lunchbon (die ik als tegemoetkoming van American Airlines kreeg) in te wisselen. Ik vroeg advies bij de incheckbalie van Terminal 3 waar ik het beste kon eten. Zij raadde Legal Sea Food aan. Ik schoof daar aan aan de bar en bestelde uiteindelijk toch maar een Cazpacho, want hoewel ik van vis houd, houd ik niet zo erg van al die kriebelige beesten met uitsteeksels en sliertjes zoals kreeft en inktvis, en dat stond voornamelijk op het menu. De Cazpacho was inderdaad super, en terwijl ik zat te genieten stonden boven mijn hoofd de Boston Red Sox op voorsprong tegen Kansas City, en zat naast mij een zakenvrouw gedurende haar hele creamy fish soup tot halverwege haar Greek Salad with barrel ripened feta te telefoneren. Toen ze haar telefoon opborg verontschuldigde zich tegenover mij en kwamen we aan de praat. San Francisco was de allerleukste stad van de wereld, hoewel ze moest toegeven dat ze nog nooit in Amsterdam was geweest. Wel voorspelde ze: het is daar koud hoor! Door de warmte in de omliggende streken is er aan de kust altijd mist en laaghangende bewolking. Het is zomer, maar juli en augustus zijn 'cold and foggy'

We vertrokken op tijd uit Boston, en zouden zelfs een half uur vroeger dan gepland aankomen. Dit bleek iets te optimistisch, want vanwege enorme onweersbuien over het hele land vlogen we een beetje om, zodat we die zoveel mogelijk konden ontwijken.

Helaas zat ik dit keer niet bij het raam, en de stoelen waren dit keer een stuk krapper, terwijl het met een slaapdronken 10-jarige slecht onderhandelen is over het gebruik van de armleuning... Het was allemaal nog wel te doen, maar ik was wel blij toen ik eindelijk in San Francisco aankwam. Daar was het verder allemaal zeer eenvoudig. Ik kon met mijn gewone pinpas een kaartje van de metro kopen en vanaf het station Powell Street was het nog maar een kwartiertje lopen. Wel jammer dat het al helemaal donker was. En inderdaad, het was behoorlijk fris, een graad of 14, en de hoge gebouwen, ja zelfs de top van de straat (zeg je dat zo in het Nederlands?) waren versierd met slierten mist. Bij het inchecken werd me verteld dat ik Bed 9 had in Alcatraz. Alcatraz...???? Dat is toch die zwaarbewaakte gevangenis, maar nee, zo heet de kamer... oef, gelukkig. Bed 9 was een erg goed bed, bij het raam, vertelde de vriendelijke vrouw bij de incheck desk me. Oh? Toen ik het zag, begreep ik wat ze bedoelde. Bij het raam betekende zover mogelijk weg van de deur. En ik slaap ook nog boven. Misschien heb ik nog kans om een foto te maken. Maar ik heb heerlijk geslapen.

Nu zit iemand te wachten en ik sluit af. Zo meteen met Myrna koffie drinken.