28 July 2005

Synchroniciteit?

Dezer dagen een leuke maar ietwat vreemde combinatie van 'laatste keren afspreken voordat ik op reis ga', praktische dingen regelen en nog flink aanpoten op het werk.

Gisteren de laatste keer pizza eten met Brenda en Lars.




Vanavond heel leuk uit eten met Annemie, we kozen een Indonesisch restaurant. Vanwege de aangename temperaturen wilden we graag buiten eten, maar natuurlijk niet aan de drukke straatkant. Speciaal voor ons twee werd een tafel in de tuin achter het restaurant gedekt. Ondanks de dreigende lucht bleef het de hele avond droog. Het was er heel rustig, met uitzicht op groen en bloemen, en met een aantal bezoekjes van nieuwsgierige katten. We werden met grote zorg en liefdevolle aandacht bediend, zonder opdringerigheid.

Op de terugweg werd ik vlak bij het station aangesproken door een man die me vroeg of ik misschien een bepaalde Irish pub wist die hier in de buurt moest zijn. Hm, tja, er stond me wel iets bij, maar ik kon hem niet helpen. Hij wist geen adres.

"Je komt me wel bekend voor, hoor, volgens mij heb ik je wel eens eerder gezien."
Ik kon hem niet thuisbrengen, en het was natuurlijk een verdacht afgezaagde opmerking, maar ik wachtte belangstellend af waar hij mee kwam.
"Ja, ik denk dat het bij Paradiso was," zei hij.
"Tja, ik kom daar wel eens...." zei ik aarzelend.

[Overigens, nog even tussendoor over Paradiso. Toen ik daar de laatste keer in de rij stond voor een
concert van Aereogramme en zo eens om me heen keek, stelde ik vast dat ik weer de enige boven de 40 was. De gedachte was nog geen seconde oud toen ik de jongen naast mij in de rij tegen zijn vriend hoorde opmerken: "Hm, ik ben hier weer de enige met een kleurtje." Inwendig klapte ik bijna dubbel van het lachen.
Tja.... op een bepaalde manier zijn wij natuurlijk altijd en overal de enige, het is maar net waar je op let....]

"Ja, Paradiso", zei de man, "zie je wel, dat zou het best kunnen zijn, ik dacht het wel, ik heb je toch wel eerder gezien. Ik ben trouwens J.J.," stelde hij zichzelf voor terwijl hij zijn hand uitstak.

"Ik ben Eva," zei ik.
Het leek me onwaarschijnlijk dat hij me van het concert van Aereogramme kende, want dan zou J.J. daar de tweede zijn geweest met een kleurtje. Maar misschien kende hij me van een andere keer, of was het toch de afgezaagde omweg. Die laatste interpretatie klopte weer met zijn volgende vraag, namelijk of we een keer ergens wat zouden gaan drinken. Hij leek me best aardig, maar ik wist het niet zo.
Ik zei dat dat niet zo'n goed idee was omdat ik volgende week voor vijf maanden op reis ging.

"Waar ga je naar toe?"
"Eerst naar Californië, naar San Francisco--"
"Ik ga ook naar Californië, ik ga ook naar San Francisco," riep hij uit.
Synchroniciteit?
Bleek dat hij bij Shell werkte en voor zijn werk zes maanden naar SF ging, maar pas vanaf eind augustus, terwijl ik vanaf 7 augustus bij het IONS in Petaluma verblijf. Daarom is de kans klein dat we elkaar daar zullen tegenkomen, maar wellicht ga ik tijdens mijn verblijf op het IONS toch nog wel een keer naar SF, misschien wel om één van de concerten te bezoeken die Koen me tipte (zie commentaar vorige post). Het IONS ligt zo'n 40 mijl van SF, voor Amerikaanse begrippen natuurlijk een kippe-eindje.
"Ben je al vaker in San Francisco geweest," vroeg ik, "ken je de stad een beetje?"
"Ja, ja, ik kom daar vaker," en hij noemde een paar dingen die ik beslist moest gaan zien, die ik helaas alweer vergeten ben maar die me misschien wel weer te binnen schieten als ik daar ben.
"Jammer dat je me niet kan rondleiden in San Francisco," merkte ik op.
"Tja, je weet maar nooit, laten we elkaars telefoonnummers noteren," stelde hij voor. Hij gaf me ook het nummer van het appartement waar hij daar zou verblijven. We zien het wel.

Vandaag verder veel bezig geweest met data-analyse in het meditatieproject. De data zijn nogal vreemd want ze passen niet goed bij de uitkomsten van vorig onderzoek. Ben benieuwd of we daar voor mijn vertrek nog iets meer van kunnen gaan begrijpen.




A.s. vrijdag en maandag heb ik nog proefpersonen ingepland voor het Schrödingerproject, waar we (d.w.z. Dick Bierman, Stephen en ik) willen vaststellen of een quantumdeeltje (gammastraling) dat nog nooit eerder is waargenomen een andere golf in het EEG veroorzaakt dan een quantumdeeltje dat al wel eerder is waargenomen.


Dick Bierman leunt hier quasi-nonchalant tegen een buste van Erwin Schrödinger, met op de sokkel een Schrödingervergelijking. De foto is vorig jaar in Wenen gemaakt op de jaarlijkse clubmeeting van de parapsychologen.





Hieronder links zie je hoe Stephen het EEG aanbrengt bij een proefpersoon en ik rechts de rol van waarnemer van kwantumdeeltjes speel.


Voor wie hier meer over wil weten: hier kun je een filmpje downloaden over de achtergronden van het experiment en de procedure. Ik assisteer Dick nu bij het uitvoeren van een variant van dit onderzoek.

2 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Hoi Eva,

Ik vond het ook heel gezellig, daar in de tuin met al die poezen. Helaas werd ik 's nachts wakker van het geknaag van een muis aan de muur van mijn slaapkamer (waar zijn die poezen toch als je ze echt nodig hebt?); het was zo'n oorverdovend lawaai dat ik niet meer in slaap kon komen. Maar gelukkig was ie afgelopen nacht niet (hinderlijk) aanwezig, dus ik voel me weer uitgeslapen en fit.

Groetjes Annemie

6:37 pm  
Blogger Eva said...

Als wetenschapper moet je jezelf natuurlijk afvragen: Het klinkt als een muis, maar is het ook een muis?
De alternatieve verklaringen lijken me beperkt, maar wat dacht je van een dichter die in de muur van je slaapkamer is ingetrokken en in hoog tempo mislukte gedichten produceert die hij telkens in wanhoop verkreukelt en verscheurt, of, meer op mijn terrein, een verdoolde ziel die zit te poltergeisten.
Elke geval vraagt om een andere oplossing.
De muis-hypothese krijgt natuurlijk steun als de aanwezigheid van een kat een einde maakt aan het lawaai.
Ik heb wel eens gehoord van mensen die af en toe een kat van vrienden leenden wanneer het huis door muizen gekraakt was. Dat bleek een succesvolle strategie. Een logeerpartij van een week was goed voor maanden muisvrij woongenot.
Ik hoop dat de muis (als dat het was) spoedig iets minder luidruchtigs vindt om op te knagen. Een zacht blokje kaas misschien?

Eva

10:50 pm  

Post a Comment

<< Home

Powered by Blogger